Matteo 13
1 In quel giorno Gesù, uscito di casa, si pose a sedere presso al mare;
ಅಪರಞ್ಚ ತಸ್ಮಿನ್ ದಿನೇ ಯೀಶುಃ ಸದ್ಮನೋ ಗತ್ವಾ ಸರಿತ್ಪತೇ ರೋಧಸಿ ಸಮುಪವಿವೇಶ|
2 e molte turbe si raunarono attorno a lui; talché egli, montato in una barca, vi sedette; e tutta la moltitudine stava sulla riva.
ತತ್ರ ತತ್ಸನ್ನಿಧೌ ಬಹುಜನಾನಾಂ ನಿವಹೋಪಸ್ಥಿತೇಃ ಸ ತರಣಿಮಾರುಹ್ಯ ಸಮುಪಾವಿಶತ್, ತೇನ ಮಾನವಾ ರೋಧಸಿ ಸ್ಥಿತವನ್ತಃ|
3 Ed egli insegnò loro molte cose in parabole, dicendo:
ತದಾನೀಂ ಸ ದೃಷ್ಟಾನ್ತೈಸ್ತಾನ್ ಇತ್ಥಂ ಬಹುಶ ಉಪದಿಷ್ಟವಾನ್| ಪಶ್ಯತ, ಕಶ್ಚಿತ್ ಕೃಷೀವಲೋ ಬೀಜಾನಿ ವಪ್ತುಂ ಬಹಿರ್ಜಗಾಮ,
4 Ecco, il seminatore uscì a seminare. E mentre seminava, una parte del seme cadde lungo la strada; gli uccelli vennero e la mangiarono.
ತಸ್ಯ ವಪನಕಾಲೇ ಕತಿಪಯಬೀಜೇಷು ಮಾರ್ಗಪಾರ್ಶ್ವೇ ಪತಿತೇಷು ವಿಹಗಾಸ್ತಾನಿ ಭಕ್ಷಿತವನ್ತಃ|
5 E un’altra cadde ne’ luoghi rocciosi ove non avea molta terra; e subito spuntò, perché non avea terreno profondo;
ಅಪರಂ ಕತಿಪಯಬೀಜೇಷು ಸ್ತೋಕಮೃದ್ಯುಕ್ತಪಾಷಾಣೇ ಪತಿತೇಷು ಮೃದಲ್ಪತ್ವಾತ್ ತತ್ಕ್ಷಣಾತ್ ತಾನ್ಯಙ್ಕುರಿತಾನಿ,
6 ma, levatosi il sole, fu riarsa; e perché non avea radice, si seccò.
ಕಿನ್ತು ರವಾವುದಿತೇ ದಗ್ಧಾನಿ ತೇಷಾಂ ಮೂಲಾಪ್ರವಿಷ್ಟತ್ವಾತ್ ಶುಷ್ಕತಾಂ ಗತಾನಿ ಚ|
7 E un’altra cadde sulle spine; e le spine crebbero e l’affogarono.
ಅಪರಂ ಕತಿಪಯಬೀಜೇಷು ಕಣ್ಟಕಾನಾಂ ಮಧ್ಯೇ ಪತಿತೇಷು ಕಣ್ಟಕಾನ್ಯೇಧಿತ್ವಾ ತಾನಿ ಜಗ್ರಸುಃ|
8 E un’altra cadde nella buona terra e portò frutto, dando qual cento, qual sessanta, qual trenta per uno.
ಅಪರಞ್ಚ ಕತಿಪಯಬೀಜಾನಿ ಉರ್ವ್ವರಾಯಾಂ ಪತಿತಾನಿ; ತೇಷಾಂ ಮಧ್ಯೇ ಕಾನಿಚಿತ್ ಶತಗುಣಾನಿ ಕಾನಿಚಿತ್ ಷಷ್ಟಿಗುಣಾನಿ ಕಾನಿಚಿತ್ ತ್ರಿಂಶಗುಂಣಾನಿ ಫಲಾನಿ ಫಲಿತವನ್ತಿ|
9 Chi ha orecchi da udire oda.
ಶ್ರೋತುಂ ಯಸ್ಯ ಶ್ರುತೀ ಆಸಾತೇ ಸ ಶೃಣುಯಾತ್|
10 Allora i discepoli, accostatisi, gli dissero: Perché parli loro in parabole
ಅನನ್ತರಂ ಶಿಷ್ಯೈರಾಗತ್ಯ ಸೋಽಪೃಚ್ಛ್ಯತ, ಭವತಾ ತೇಭ್ಯಃ ಕುತೋ ದೃಷ್ಟಾನ್ತಕಥಾ ಕಥ್ಯತೇ?
11 Ed egli rispose loro: Perché a voi è dato di conoscere i misteri del regno dei cieli; ma a loro non è dato.
ತತಃ ಸ ಪ್ರತ್ಯವದತ್, ಸ್ವರ್ಗರಾಜ್ಯಸ್ಯ ನಿಗೂಢಾಂ ಕಥಾಂ ವೇದಿತುಂ ಯುಷ್ಮಭ್ಯಂ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಮದಾಯಿ, ಕಿನ್ತು ತೇಭ್ಯೋ ನಾದಾಯಿ|
12 Perché a chiunque ha, sarà dato, e sarà nell’abbondanza; ma a chiunque non ha, sarà tolto anche quello che ha.
ಯಸ್ಮಾದ್ ಯಸ್ಯಾನ್ತಿಕೇ ವರ್ದ್ಧತೇ, ತಸ್ಮಾಯೇವ ದಾಯಿಷ್ಯತೇ, ತಸ್ಮಾತ್ ತಸ್ಯ ಬಾಹುಲ್ಯಂ ಭವಿಷ್ಯತಿ, ಕಿನ್ತು ಯಸ್ಯಾನ್ತಿಕೇ ನ ವರ್ದ್ಧತೇ, ತಸ್ಯ ಯತ್ ಕಿಞ್ಚನಾಸ್ತೇ, ತದಪಿ ತಸ್ಮಾದ್ ಆದಾಯಿಷ್ಯತೇ|
13 Perciò parlo loro in parabole, perché, vedendo, non vedono; e udendo, non odono e non intendono.
ತೇ ಪಶ್ಯನ್ತೋಪಿ ನ ಪಶ್ಯನ್ತಿ, ಶೃಣ್ವನ್ತೋಪಿ ನ ಶೃಣ್ವನ್ತಿ, ಬುಧ್ಯಮಾನಾ ಅಪಿ ನ ಬುಧ್ಯನ್ತೇ ಚ, ತಸ್ಮಾತ್ ತೇಭ್ಯೋ ದೃಷ್ಟಾನ್ತಕಥಾ ಕಥ್ಯತೇ|
14 E s’adempie in loro la profezia d’Isaia che dice: Udrete co’ vostri orecchi e non intenderete; guarderete co’ vostri occhi e non vedrete:
ಯಥಾ ಕರ್ಣೈಃ ಶ್ರೋಷ್ಯಥ ಯೂಯಂ ವೈ ಕಿನ್ತು ಯೂಯಂ ನ ಭೋತ್ಸ್ಯಥ| ನೇತ್ರೈರ್ದ್ರಕ್ಷ್ಯಥ ಯೂಯಞ್ಚ ಪರಿಜ್ಞಾತುಂ ನ ಶಕ್ಷ್ಯಥ| ತೇ ಮಾನುಷಾ ಯಥಾ ನೈವ ಪರಿಪಶ್ಯನ್ತಿ ಲೋಚನೈಃ| ಕರ್ಣೈ ರ್ಯಥಾ ನ ಶೃಣ್ವನ್ತಿ ನ ಬುಧ್ಯನ್ತೇ ಚ ಮಾನಸೈಃ| ವ್ಯಾವರ್ತ್ತಿತೇಷು ಚಿತ್ತೇಷು ಕಾಲೇ ಕುತ್ರಾಪಿ ತೈರ್ಜನೈಃ| ಮತ್ತಸ್ತೇ ಮನುಜಾಃ ಸ್ವಸ್ಥಾ ಯಥಾ ನೈವ ಭವನ್ತಿ ಚ| ತಥಾ ತೇಷಾಂ ಮನುಷ್ಯಾಣಾಂ ಕ್ರಿಯನ್ತೇ ಸ್ಥೂಲಬುದ್ಧಯಃ| ಬಧಿರೀಭೂತಕರ್ಣಾಶ್ಚ ಜಾತಾಶ್ಚ ಮುದ್ರಿತಾ ದೃಶಃ|
15 perché il cuore di questo popolo s’è fatto insensibile, son divenuti duri d’orecchi ed hanno chiuso gli occhi, che talora non veggano con gli occhi e non odano con gli orecchi e non intendano col cuore e non si convertano, ed io non li guarisca.
ಯದೇತಾನಿ ವಚನಾನಿ ಯಿಶಯಿಯಭವಿಷ್ಯದ್ವಾದಿನಾ ಪ್ರೋಕ್ತಾನಿ ತೇಷು ತಾನಿ ಫಲನ್ತಿ|
16 Ma beati gli occhi vostri, perché veggono; ed i vostri orecchi, perché odono!
ಕಿನ್ತು ಯುಷ್ಮಾಕಂ ನಯನಾನಿ ಧನ್ಯಾನಿ, ಯಸ್ಮಾತ್ ತಾನಿ ವೀಕ್ಷನ್ತೇ; ಧನ್ಯಾಶ್ಚ ಯುಷ್ಮಾಕಂ ಶಬ್ದಗ್ರಹಾಃ, ಯಸ್ಮಾತ್ ತೈರಾಕರ್ಣ್ಯತೇ|
17 Poiché in verità io vi dico che molti profeti e giusti desiderarono di vedere le cose che voi vedete, e non le videro; e di udire le cose che voi udite, e non le udirono.
ಮಯಾ ಯೂಯಂ ತಥ್ಯಂ ವಚಾಮಿ ಯುಷ್ಮಾಭಿ ರ್ಯದ್ಯದ್ ವೀಕ್ಷ್ಯತೇ, ತದ್ ಬಹವೋ ಭವಿಷ್ಯದ್ವಾದಿನೋ ಧಾರ್ಮ್ಮಿಕಾಶ್ಚ ಮಾನವಾ ದಿದೃಕ್ಷನ್ತೋಪಿ ದ್ರಷ್ಟುಂ ನಾಲಭನ್ತ, ಪುನಶ್ಚ ಯೂಯಂ ಯದ್ಯತ್ ಶೃಣುಥ, ತತ್ ತೇ ಶುಶ್ರೂಷಮಾಣಾ ಅಪಿ ಶ್ರೋತುಂ ನಾಲಭನ್ತ|
18 Voi dunque ascoltate che cosa significhi la parabola del seminatore:
ಕೃಷೀವಲೀಯದೃಷ್ಟಾನ್ತಸ್ಯಾರ್ಥಂ ಶೃಣುತ|
19 Tutte le volte che uno ode la parola del Regno e non la intende, viene il maligno e porta via quel ch’è stato seminato nel cuore di lui: questi è colui che ha ricevuto la semenza lungo la strada.
ಮಾರ್ಗಪಾರ್ಶ್ವೇ ಬೀಜಾನ್ಯುಪ್ತಾನಿ ತಸ್ಯಾರ್ಥ ಏಷಃ, ಯದಾ ಕಶ್ಚಿತ್ ರಾಜ್ಯಸ್ಯ ಕಥಾಂ ನಿಶಮ್ಯ ನ ಬುಧ್ಯತೇ, ತದಾ ಪಾಪಾತ್ಮಾಗತ್ಯ ತದೀಯಮನಸ ಉಪ್ತಾಂ ಕಥಾಂ ಹರನ್ ನಯತಿ|
20 E quegli che ha ricevuto la semenza in luoghi rocciosi, è colui che ode la Parola e subito la riceve con allegrezza;
ಅಪರಂ ಪಾಷಾಣಸ್ಥಲೇ ಬೀಜಾನ್ಯುಪ್ತಾನಿ ತಸ್ಯಾರ್ಥ ಏಷಃ; ಕಶ್ಚಿತ್ ಕಥಾಂ ಶ್ರುತ್ವೈವ ಹರ್ಷಚಿತ್ತೇನ ಗೃಹ್ಲಾತಿ,
21 però non ha radice in sé, ma è di corta durata; e quando venga tribolazione o persecuzione a cagion della Parola, è subito scandalizzato.
ಕಿನ್ತು ತಸ್ಯ ಮನಸಿ ಮೂಲಾಪ್ರವಿಷ್ಟತ್ವಾತ್ ಸ ಕಿಞ್ಚಿತ್ಕಾಲಮಾತ್ರಂ ಸ್ಥಿರಸ್ತಿಷ್ಠತಿ; ಪಶ್ಚಾತ ತತ್ಕಥಾಕಾರಣಾತ್ ಕೋಪಿ ಕ್ಲೇಸ್ತಾಡನಾ ವಾ ಚೇತ್ ಜಾಯತೇ, ತರ್ಹಿ ಸ ತತ್ಕ್ಷಣಾದ್ ವಿಘ್ನಮೇತಿ|
22 E quegli che ha ricevuto la semenza fra le spine, è colui che ode la Parola; poi le cure mondane e l’inganno delle ricchezze affogano la Parola; e così riesce infruttuosa. (aiōn g165)
ಅಪರಂ ಕಣ್ಟಕಾನಾಂ ಮಧ್ಯೇ ಬೀಜಾನ್ಯುಪ್ತಾನಿ ತದರ್ಥ ಏಷಃ; ಕೇನಚಿತ್ ಕಥಾಯಾಂ ಶ್ರುತಾಯಾಂ ಸಾಂಸಾರಿಕಚಿನ್ತಾಭಿ ರ್ಭ್ರಾನ್ತಿಭಿಶ್ಚ ಸಾ ಗ್ರಸ್ಯತೇ, ತೇನ ಸಾ ಮಾ ವಿಫಲಾ ಭವತಿ| (aiōn g165)
23 Ma quei che ha ricevuto la semenza in buona terra, è colui che ode la Parola e l’intende; che porta del frutto e rende l’uno il cento, l’altro il sessanta e l’altro il trenta.
ಅಪರಮ್ ಉರ್ವ್ವರಾಯಾಂ ಬೀಜಾನ್ಯುಪ್ತಾನಿ ತದರ್ಥ ಏಷಃ; ಯೇ ತಾಂ ಕಥಾಂ ಶ್ರುತ್ವಾ ವುಧ್ಯನ್ತೇ, ತೇ ಫಲಿತಾಃ ಸನ್ತಃ ಕೇಚಿತ್ ಶತಗುಣಾನಿ ಕೇಚಿತ ಷಷ್ಟಿಗುಣಾನಿ ಕೇಚಿಚ್ಚ ತ್ರಿಂಶದ್ಗುಣಾನಿ ಫಲಾನಿ ಜನಯನ್ತಿ|
24 Egli propose loro un’altra parabola, dicendo: Il regno de’ cieli è simile ad un uomo che ha seminato buona semenza nel suo campo.
ಅನನ್ತರಂ ಸೋಪರಾಮೇಕಾಂ ದೃಷ್ಟಾನ್ತಕಥಾಮುಪಸ್ಥಾಪ್ಯ ತೇಭ್ಯಃ ಕಥಯಾಮಾಸ; ಸ್ವರ್ಗೀಯರಾಜ್ಯಂ ತಾದೃಶೇನ ಕೇನಚಿದ್ ಗೃಹಸ್ಥೇನೋಪಮೀಯತೇ, ಯೇನ ಸ್ವೀಯಕ್ಷೇತ್ರೇ ಪ್ರಶಸ್ತಬೀಜಾನ್ಯೌಪ್ಯನ್ತ|
25 Ma mentre gli uomini dormivano, venne il suo nemico e seminò delle zizzanie in mezzo al grano e se ne andò.
ಕಿನ್ತು ಕ್ಷಣದಾಯಾಂ ಸಕಲಲೋಕೇಷು ಸುಪ್ತೇಷು ತಸ್ಯ ರಿಪುರಾಗತ್ಯ ತೇಷಾಂ ಗೋಧೂಮಬೀಜಾನಾಂ ಮಧ್ಯೇ ವನ್ಯಯವಮಬೀಜಾನ್ಯುಪ್ತ್ವಾ ವವ್ರಾಜ|
26 E quando l’erba fu nata ed ebbe fatto frutto, allora apparvero anche le zizzanie.
ತತೋ ಯದಾ ಬೀಜೇಭ್ಯೋಽಙ್ಕರಾ ಜಾಯಮಾನಾಃ ಕಣಿಶಾನಿ ಘೃತವನ್ತಃ; ತದಾ ವನ್ಯಯವಸಾನ್ಯಪಿ ದೃಶ್ಯಮಾನಾನ್ಯಭವನ್|
27 E i servitori del padron di casa vennero a dirgli: Signore, non hai tu seminato buona semenza nel tuo campo? Come mai, dunque, c’è della zizzania?
ತತೋ ಗೃಹಸ್ಥಸ್ಯ ದಾಸೇಯಾ ಆಗಮ್ಯ ತಸ್ಮೈ ಕಥಯಾಞ್ಚಕ್ರುಃ, ಹೇ ಮಹೇಚ್ಛ, ಭವತಾ ಕಿಂ ಕ್ಷೇತ್ರೇ ಭದ್ರಬೀಜಾನಿ ನೌಪ್ಯನ್ತ? ತಥಾತ್ವೇ ವನ್ಯಯವಸಾನಿ ಕೃತ ಆಯನ್?
28 Ed egli disse loro: Un nemico ha fatto questo. E i servitori gli dissero: Vuoi tu che l’andiamo a cogliere?
ತದಾನೀಂ ತೇನ ತೇ ಪ್ರತಿಗದಿತಾಃ, ಕೇನಚಿತ್ ರಿಪುಣಾ ಕರ್ಮ್ಮದಮಕಾರಿ| ದಾಸೇಯಾಃ ಕಥಯಾಮಾಸುಃ, ವಯಂ ಗತ್ವಾ ತಾನ್ಯುತ್ಪಾಯ್ಯ ಕ್ಷಿಪಾಮೋ ಭವತಃ ಕೀದೃಶೀಚ್ಛಾ ಜಾಯತೇ?
29 Ma egli rispose: No, che talora, cogliendo le zizzanie, non sradichiate insiem con esse il grano.
ತೇನಾವಾದಿ, ನಹಿ, ಶಙ್ಕೇಽಹಂ ವನ್ಯಯವಸೋತ್ಪಾಟನಕಾಲೇ ಯುಷ್ಮಾಭಿಸ್ತೈಃ ಸಾಕಂ ಗೋಧೂಮಾ ಅಪ್ಯುತ್ಪಾಟಿಷ್ಯನ್ತೇ|
30 Lasciate che ambedue crescano assieme fino alla mietitura; e al tempo della mietitura, io dirò ai mietitori: Cogliete prima le zizzanie, e legatele in fasci per bruciarle; ma il grano, raccoglietelo nel mio granaio.
ಅತಃ ಶ್ಸ್ಯಕರ್ತ್ತನಕಾಲಂ ಯಾವದ್ ಉಭಯಾನ್ಯಪಿ ಸಹ ವರ್ದ್ಧನ್ತಾಂ, ಪಶ್ಚಾತ್ ಕರ್ತ್ತನಕಾಲೇ ಕರ್ತ್ತಕಾನ್ ವಕ್ಷ್ಯಾಮಿ, ಯೂಯಮಾದೌ ವನ್ಯಯವಸಾನಿ ಸಂಗೃಹ್ಯ ದಾಹಯಿತುಂ ವೀಟಿಕಾ ಬದ್ವ್ವಾ ಸ್ಥಾಪಯತ; ಕಿನ್ತು ಸರ್ವ್ವೇ ಗೋಧೂಮಾ ಯುಷ್ಮಾಭಿ ರ್ಭಾಣ್ಡಾಗಾರಂ ನೀತ್ವಾ ಸ್ಥಾಪ್ಯನ್ತಾಮ್|
31 Egli propose loro un’altra parabola dicendo: Il regno de’ cieli è simile ad un granel di senapa che un uomo prende e semina nel suo campo.
ಅನನ್ತರಂ ಸೋಪರಾಮೇಕಾಂ ದೃಷ್ಟಾನ್ತಕಥಾಮುತ್ಥಾಪ್ಯ ತೇಭ್ಯಃ ಕಥಿತವಾನ್ ಕಶ್ಚಿನ್ಮನುಜಃ ಸರ್ಷಪಬೀಜಮೇಕಂ ನೀತ್ವಾ ಸ್ವಕ್ಷೇತ್ರ ಉವಾಪ|
32 Esso è bene il più piccolo di tutti i semi; ma quando è cresciuto, è maggiore de’ legumi e diviene albero; tanto che gli uccelli del cielo vengono a ripararsi tra i suoi rami.
ಸರ್ಷಪಬೀಜಂ ಸರ್ವ್ವಸ್ಮಾದ್ ಬೀಜಾತ್ ಕ್ಷುದ್ರಮಪಿ ಸದಙ್ಕುರಿತಂ ಸರ್ವ್ವಸ್ಮಾತ್ ಶಾಕಾತ್ ಬೃಹದ್ ಭವತಿ; ಸ ತಾದೃಶಸ್ತರು ರ್ಭವತಿ, ಯಸ್ಯ ಶಾಖಾಸು ನಭಸಃ ಖಗಾ ಆಗತ್ಯ ನಿವಸನ್ತಿ; ಸ್ವರ್ಗೀಯರಾಜ್ಯಂ ತಾದೃಶಸ್ಯ ಸರ್ಷಪೈಕಸ್ಯ ಸಮಮ್|
33 Disse loro un’altra parabola: Il regno de’ cieli è simile al lievito che una donna prende e nasconde in tre staia di farina, finché la pasta sia tutta lievitata.
ಪುನರಪಿ ಸ ಉಪಮಾಕಥಾಮೇಕಾಂ ತೇಭ್ಯಃ ಕಥಯಾಞ್ಚಕಾರ; ಕಾಚನ ಯೋಷಿತ್ ಯತ್ ಕಿಣ್ವಮಾದಾಯ ದ್ರೋಣತ್ರಯಮಿತಗೋಧೂಮಚೂರ್ಣಾನಾಂ ಮಧ್ಯೇ ಸರ್ವ್ವೇಷಾಂ ಮಿಶ್ರೀಭವನಪರ್ಯ್ಯನ್ತಂ ಸಮಾಚ್ಛಾದ್ಯ ನಿಧತ್ತವತೀ, ತತ್ಕಿಣ್ವಮಿವ ಸ್ವರ್ಗರಾಜ್ಯಂ|
34 Tutte queste cose disse Gesù in parabole alle turbe e senza parabola non diceva loro nulla,
ಇತ್ಥಂ ಯೀಶು ರ್ಮನುಜನಿವಹಾನಾಂ ಸನ್ನಿಧಾವುಪಮಾಕಥಾಭಿರೇತಾನ್ಯಾಖ್ಯಾನಾನಿ ಕಥಿತವಾನ್ ಉಪಮಾಂ ವಿನಾ ತೇಭ್ಯಃ ಕಿಮಪಿ ಕಥಾಂ ನಾಕಥಯತ್|
35 affinché si adempisse quel ch’era stato detto per mezzo del profeta: Aprirò in parabole la mia bocca; esporrò cose occulte fin dalla fondazione del mondo.
ಏತೇನ ದೃಷ್ಟಾನ್ತೀಯೇನ ವಾಕ್ಯೇನ ವ್ಯಾದಾಯ ವದನಂ ನಿಜಂ| ಅಹಂ ಪ್ರಕಾಶಯಿಷ್ಯಾಮಿ ಗುಪ್ತವಾಕ್ಯಂ ಪುರಾಭವಂ| ಯದೇತದ್ವಚನಂ ಭವಿಷ್ಯದ್ವಾದಿನಾ ಪ್ರೋಕ್ತಮಾಸೀತ್, ತತ್ ಸಿದ್ಧಮಭವತ್|
36 Allora Gesù, lasciate le turbe, tornò a casa; e suoi discepoli gli s’accostarono, dicendo: Spiegaci la parabola delle zizzanie del campo.
ಸರ್ವ್ವಾನ್ ಮನುಜಾನ್ ವಿಸೃಜ್ಯ ಯೀಶೌ ಗೃಹಂ ಪ್ರವಿಷ್ಟೇ ತಚ್ಛಿಷ್ಯಾ ಆಗತ್ಯ ಯೀಶವೇ ಕಥಿತವನ್ತಃ, ಕ್ಷೇತ್ರಸ್ಯ ವನ್ಯಯವಸೀಯದೃಷ್ಟಾನ್ತಕಥಾಮ್ ಭವಾನ ಅಸ್ಮಾನ್ ಸ್ಪಷ್ಟೀಕೃತ್ಯ ವದತು|
37 Ed egli, rispondendo, disse loro: Colui che semina la buona semenza, è il Figliuol dell’uomo;
ತತಃ ಸ ಪ್ರತ್ಯುವಾಚ, ಯೇನ ಭದ್ರಬೀಜಾನ್ಯುಪ್ಯನ್ತೇ ಸ ಮನುಜಪುತ್ರಃ,
38 il campo è il mondo; la buona semenza sono i figliuoli del Regno; le zizzanie sono i figliuoli del maligno;
ಕ್ಷೇತ್ರಂ ಜಗತ್, ಭದ್ರಬೀಜಾನೀ ರಾಜ್ಯಸ್ಯ ಸನ್ತಾನಾಃ,
39 il nemico che le ha seminate, è il diavolo; la mietitura è la fine dell’età presente; i mietitori sono gli angeli. (aiōn g165)
ವನ್ಯಯವಸಾನಿ ಪಾಪಾತ್ಮನಃ ಸನ್ತಾನಾಃ| ಯೇನ ರಿಪುಣಾ ತಾನ್ಯುಪ್ತಾನಿ ಸ ಶಯತಾನಃ, ಕರ್ತ್ತನಸಮಯಶ್ಚ ಜಗತಃ ಶೇಷಃ, ಕರ್ತ್ತಕಾಃ ಸ್ವರ್ಗೀಯದೂತಾಃ| (aiōn g165)
40 Come dunque si raccolgono le zizzanie e si bruciano col fuoco, così avverrà alla fine dell’età presente. (aiōn g165)
ಯಥಾ ವನ್ಯಯವಸಾನಿ ಸಂಗೃಹ್ಯ ದಾಹ್ಯನ್ತೇ, ತಥಾ ಜಗತಃ ಶೇಷೇ ಭವಿಷ್ಯತಿ; (aiōn g165)
41 Il Figliuol dell’uomo manderà i suoi angeli che raccoglieranno dal suo regno tutti gli scandali e tutti gli operatori d’iniquità,
ಅರ್ಥಾತ್ ಮನುಜಸುತಃ ಸ್ವಾಂಯದೂತಾನ್ ಪ್ರೇಷಯಿಷ್ಯತಿ, ತೇನ ತೇ ಚ ತಸ್ಯ ರಾಜ್ಯಾತ್ ಸರ್ವ್ವಾನ್ ವಿಘ್ನಕಾರಿಣೋಽಧಾರ್ಮ್ಮಿಕಲೋಕಾಂಶ್ಚ ಸಂಗೃಹ್ಯ
42 e li getteranno nella fornace del fuoco. Quivi sarà il pianto e lo stridor de’ denti.
ಯತ್ರ ರೋದನಂ ದನ್ತಘರ್ಷಣಞ್ಚ ಭವತಿ, ತತ್ರಾಗ್ನಿಕುಣ್ಡೇ ನಿಕ್ಷೇಪ್ಸ್ಯನ್ತಿ|
43 Allora i giusti risplenderanno come il sole nel regno del Padre loro. Chi ha orecchi, oda.
ತದಾನೀಂ ಧಾರ್ಮ್ಮಿಕಲೋಕಾಃ ಸ್ವೇಷಾಂ ಪಿತೂ ರಾಜ್ಯೇ ಭಾಸ್ಕರಇವ ತೇಜಸ್ವಿನೋ ಭವಿಷ್ಯನ್ತಿ| ಶ್ರೋತುಂ ಯಸ್ಯ ಶ್ರುತೀ ಆಸಾತೇ, ಮ ಶೃಣುಯಾತ್|
44 Il regno de’ cieli è simile ad un tesoro nascosto nel campo, che un uomo, dopo averlo trovato, nasconde; e per l’allegrezza che ne ha, va e vende tutto quello che ha, e compra quel campo.
ಅಪರಞ್ಚ ಕ್ಷೇತ್ರಮಧ್ಯೇ ನಿಧಿಂ ಪಶ್ಯನ್ ಯೋ ಗೋಪಯತಿ, ತತಃ ಪರಂ ಸಾನನ್ದೋ ಗತ್ವಾ ಸ್ವೀಯಸರ್ವ್ವಸ್ವಂ ವಿಕ್ರೀಯ ತ್ತಕ್ಷೇತ್ರಂ ಕ್ರೀಣಾತಿ, ಸ ಇವ ಸ್ವರ್ಗರಾಜ್ಯಂ|
45 Il regno de’ cieli è anche simile ad un mercante che va in cerca di belle perle;
ಅನ್ಯಞ್ಚ ಯೋ ವಣಿಕ್ ಉತ್ತಮಾಂ ಮುಕ್ತಾಂ ಗವೇಷಯನ್
46 e trovata una perla di gran prezzo, se n’è andato, ha venduto tutto quel che aveva, e l’ha comperata.
ಮಹಾರ್ಘಾಂ ಮುಕ್ತಾಂ ವಿಲೋಕ್ಯ ನಿಜಸರ್ವ್ವಸ್ವಂ ವಿಕ್ರೀಯ ತಾಂ ಕ್ರೀಣಾತಿ, ಸ ಇವ ಸ್ವರ್ಗರಾಜ್ಯಂ|
47 Il regno de’ cieli è anche simile ad una rete che, gettata in mare, ha raccolto ogni sorta di pesci;
ಪುನಶ್ಚ ಸಮುದ್ರೋ ನಿಕ್ಷಿಪ್ತಃ ಸರ್ವ್ವಪ್ರಕಾರಮೀನಸಂಗ್ರಾಹ್ಯಾನಾಯಇವ ಸ್ವರ್ಗರಾಜ್ಯಂ|
48 quando è piena, i pescatori la traggono a riva; e, postisi a sedere, raccolgono il buono in vasi, e buttano via quel che non val nulla.
ತಸ್ಮಿನ್ ಆನಾಯೇ ಪೂರ್ಣೇ ಜನಾ ಯಥಾ ರೋಧಸ್ಯುತ್ತೋಲ್ಯ ಸಮುಪವಿಶ್ಯ ಪ್ರಶಸ್ತಮೀನಾನ್ ಸಂಗ್ರಹ್ಯ ಭಾಜನೇಷು ನಿದಧತೇ, ಕುತ್ಸಿತಾನ್ ನಿಕ್ಷಿಪನ್ತಿ;
49 Così avverrà alla fine dell’età presente. Verranno gli angeli, toglieranno i malvagi di mezzo ai giusti, (aiōn g165)
ತಥೈವ ಜಗತಃ ಶೇಷೇ ಭವಿಷ್ಯತಿ, ಫಲತಃ ಸ್ವರ್ಗೀಯದೂತಾ ಆಗತ್ಯ ಪುಣ್ಯವಜ್ಜನಾನಾಂ ಮಧ್ಯಾತ್ ಪಾಪಿನಃ ಪೃಥಕ್ ಕೃತ್ವಾ ವಹ್ನಿಕುಣ್ಡೇ ನಿಕ್ಷೇಪ್ಸ್ಯನ್ತಿ, (aiōn g165)
50 e li getteranno nella fornace del fuoco. Ivi sarà il pianto e lo stridor de’ denti.
ತತ್ರ ರೋದನಂ ದನ್ತೈ ರ್ದನ್ತಘರ್ಷಣಞ್ಚ ಭವಿಷ್ಯತಃ|
51 Avete intese tutte queste cose? Essi gli risposero: Sì.
ಯೀಶುನಾ ತೇ ಪೃಷ್ಟಾ ಯುಷ್ಮಾಭಿಃ ಕಿಮೇತಾನ್ಯಾಖ್ಯಾನಾನ್ಯಬುಧ್ಯನ್ತ? ತದಾ ತೇ ಪ್ರತ್ಯವದನ್, ಸತ್ಯಂ ಪ್ರಭೋ|
52 Allora disse loro: Per questo, ogni scriba ammaestrato pel regno de’ cieli è simile ad un padron di casa il quale trae fuori dal suo tesoro cose nuove e cose vecchie.
ತದಾನೀಂ ಸ ಕಥಿತವಾನ್, ನಿಜಭಾಣ್ಡಾಗಾರಾತ್ ನವೀನಪುರಾತನಾನಿ ವಸ್ತೂನಿ ನಿರ್ಗಮಯತಿ ಯೋ ಗೃಹಸ್ಥಃ ಸ ಇವ ಸ್ವರ್ಗರಾಜ್ಯಮಧಿ ಶಿಕ್ಷಿತಾಃ ಸ್ವರ್ವ ಉಪದೇಷ್ಟಾರಃ|
53 Or quando Gesù ebbe finite queste parabole, partì di là.
ಅನನ್ತರಂ ಯೀಶುರೇತಾಃ ಸರ್ವ್ವಾ ದೃಷ್ಟಾನ್ತಕಥಾಃ ಸಮಾಪ್ಯ ತಸ್ಮಾತ್ ಸ್ಥಾನಾತ್ ಪ್ರತಸ್ಥೇ| ಅಪರಂ ಸ್ವದೇಶಮಾಗತ್ಯ ಜನಾನ್ ಭಜನಭವನ ಉಪದಿಷ್ಟವಾನ್;
54 E recatosi nella sua patria, li ammaestrava nella lor sinagoga, talché stupivano e dicevano: Onde ha costui questa sapienza e queste opere potenti?
ತೇ ವಿಸ್ಮಯಂ ಗತ್ವಾ ಕಥಿತವನ್ತ ಏತಸ್ಯೈತಾದೃಶಂ ಜ್ಞಾನಮ್ ಆಶ್ಚರ್ಯ್ಯಂ ಕರ್ಮ್ಮ ಚ ಕಸ್ಮಾದ್ ಅಜಾಯತ?
55 Non è questi il figliuol del falegname? Sua madre non si chiama ella Maria, e i suoi fratelli, Giacomo, Giuseppe, Simone e Giuda?
ಕಿಮಯಂ ಸೂತ್ರಧಾರಸ್ಯ ಪುತ್ರೋ ನಹಿ? ಏತಸ್ಯ ಮಾತು ರ್ನಾಮ ಚ ಕಿಂ ಮರಿಯಮ್ ನಹಿ? ಯಾಕುಬ್-ಯೂಷಫ್-ಶಿಮೋನ್-ಯಿಹೂದಾಶ್ಚ ಕಿಮೇತಸ್ಯ ಭ್ರಾತರೋ ನಹಿ?
56 E le sue sorelle non sono tutte fra noi? Donde dunque vengono a lui tutte queste cose?
ಏತಸ್ಯ ಭಗಿನ್ಯಶ್ಚ ಕಿಮಸ್ಮಾಕಂ ಮಧ್ಯೇ ನ ಸನ್ತಿ? ತರ್ಹಿ ಕಸ್ಮಾದಯಮೇತಾನಿ ಲಬ್ಧವಾನ್? ಇತ್ಥಂ ಸ ತೇಷಾಂ ವಿಘ್ನರೂಪೋ ಬಭೂವ;
57 E si scandalizzavano di lui. Ma Gesù disse loro: Un profeta non è sprezzato che nella sua patria e in casa sua.
ತತೋ ಯೀಶುನಾ ನಿಗದಿತಂ ಸ್ವದೇಶೀಯಜನಾನಾಂ ಮಧ್ಯಂ ವಿನಾ ಭವಿಷ್ಯದ್ವಾದೀ ಕುತ್ರಾಪ್ಯನ್ಯತ್ರ ನಾಸಮ್ಮಾನ್ಯೋ ಭವತೀ|
58 E non fece quivi molte opere potenti a cagione della loro incredulità.
ತೇಷಾಮವಿಶ್ವಾಸಹೇತೋಃ ಸ ತತ್ರ ಸ್ಥಾನೇ ಬಹ್ವಾಶ್ಚರ್ಯ್ಯಕರ್ಮ್ಮಾಣಿ ನ ಕೃತವಾನ್|
