Lamentazioni 5
1 Ricordati, Eterno, di quello che ci è avvenuto! Guarda e vedi il nostro obbrobrio!
Аду-Ць аминте, Доамне, де че ни с-а ынтымплат! Уйтэ-Те ши вези-не окара!
2 La nostra eredità è passata a degli stranieri, le nostre case, a degli estranei.
Моштениря ноастрэ а трекут ла ниште стрэинь, каселе ноастре, ла чей дин алте цэрь!
3 Noi siam diventati orfani, senza padre, le nostre madri son come vedove.
Ам рэмас орфань, фэрэ татэ; мамеле ноастре сунт ка ниште вэдуве.
4 Noi beviamo la nostr’acqua a prezzo di danaro, le nostre legna ci vengono a pagamento.
Апа ноастрэ о бем пе бань, ши лемнеле ноастре требуе сэ ле плэтим.
5 Col collo carico noi siamo inseguiti, siamo spossati, non abbiamo requie.
Пригониторий не урмэреск ку ындыржире ши, кынд обосим, ну не дау одихнэ.
6 Abbiam teso la mano verso l’Egitto e verso l’Assiria, per saziarci di pane.
Ам ынтинс мына спре Еӂипт, спре Асирия, ка сэ не сэтурэм де пыне.
7 I nostri padri hanno peccato, e non sono più; e noi portiamo la pena delle loro iniquità.
Пэринций ноштри, каре ау пэкэтуит, ну май сунт, яр ной ле пуртэм пэкателе.
8 Degli schiavi dominano su noi, e non v’è chi ci liberi dalle loro mani.
Робий не стэпынеск, ши нимень ну не избэвеште дин мыниле лор.
9 Noi raccogliamo il nostro pane col rischio della nostra vita, affrontando la spada del deserto.
Не кэутэм пыня ку примеждия веций ноастре, кэч не аменинцэ сабия ын пустиу.
10 La nostra pelle brucia come un forno, per l’arsura della fame.
Не арде пеля ка ун куптор де фригуриле фоамей.
11 Essi hanno disonorato le donne in Sion, le vergini nelle città di Giuda.
Ау нечинстит пе фемей ын Сион, пе фечоаре ын четэциле луй Иуда.
12 I capi sono stati impiccati dalle loro mani, la persona de’ vecchi non è stata rispettata.
Май-марий ноштри ау фост спынзураць де мыниле лор. Бэтрынилор ну ле-ау дат ничо чинсте.
13 I giovani han portato le macine, i giovanetti han vacillato sotto il carico delle legna.
Тинерий ау фост пушь сэ рышняскэ ши копиий кэдяу суб повериле де лемн.
14 I vecchi hanno abbandonato la porta, i giovani la musica dei loro strumenti.
Бэтрыний ну се май дук ла поартэ ши тинерий ау ынчетат сэ май кынте.
15 La gioia de’ nostri cuori è cessata, le nostre danze son mutate in lutto.
С-а дус букурия дин инимиле ноастре ши жаля а луат локул жокурилор ноастре.
16 La corona ci è caduta dal capo; guai a noi, poiché abbiamo peccato!
А кэзут кунуна де пе капул ностру! Вай де ной, кэч ам пэкэтуит!
17 Per questo langue il nostro cuore, per questo s’oscuran gli occhi nostri:
Дакэ не доаре инима, дакэ ни с-ау ынтунекат окий,
18 perché il monte di Sion è desolato, e vi passeggian le volpi.
есте дин причинэ кэ мунтеле Сионулуй есте пустиит, дин причинэ кэ се плимбэ шакалий прин ел.
19 Ma tu, o Eterno, regni in perpetuo; il tuo trono sussiste d’età in età.
Дар Ту, Доамне, ымпэрэцешть пе вечие; скаунул Тэу де домние дэйнуеште дин ням ын ням!
20 Perché ci dimenticheresti tu in perpetuo, e ci abbandoneresti per un lungo tempo?
Пентру че сэ не уйць пе вечие ши сэ не пэрэсешть пентру мултэ време?
21 Facci tornare a te, o Eterno, e noi torneremo! Ridonaci de’ giorni come quelli d’un tempo!
Ынтоарче-не ла Тине, Доамне, ши не вом ынтоарче! Дэ-не ярэшь зиле ка челе де одиниоарэ!
22 Ché, ora, tu ci hai veramente reietti, e ti sei grandemente adirato contro di noi!
Сэ не фи лепэдат Ту де тот оаре ши сэ Те фи мыният Ту пе ной песте мэсурэ де мулт?
