Giobbe 39
1 Sai tu quando le capre selvagge delle rocce figliano? Hai tu osservato quando le cerve partoriscono?
A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
2 Conti tu i mesi della lor pregnanza e sai tu il momento in cui debbono sgravarsi?
A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
3 S’accosciano, fanno i lor piccini, e son tosto liberate dalle loro doglie;
Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
4 i lor piccini si fanno forti, crescono all’aperto, se ne vanno, e non tornan più alle madri.
Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
5 Chi manda libero l’onàgro, e chi scioglie i legami all’asino salvatico,
Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
6 al quale ho dato per dimora il deserto, e la terra salata per abitazione?
të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
7 Egli si beffa del frastuono della città, e non ode grida di padrone.
Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
8 Batte le montagne della sua pastura, e va in traccia d’ogni filo di verde.
Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
9 Il bufalo vorrà egli servirti o passar la notte presso alla tua mangiatoia?
Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
10 Legherai tu il bufalo con una corda perché faccia il solco? erpicherà egli le valli dietro a te?
A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
11 Ti fiderai di lui perché la sua forza è grande? Lascerai a lui il tuo lavoro?
A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
12 Conterai su lui perché ti porti a casa la raccolta e ti ammonti il grano sull’aia?
A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
13 Lo struzzo batte allegramente l’ali; ma le penne e le piume di lui son esse pietose?
Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
14 No, poich’egli abbandona sulla terra le proprie uova e le lascia scaldar sopra la sabbia.
Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
15 Egli dimentica che un piede le potrà schiacciare, e che le bestie dei campi le potran calpestare.
duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
16 Tratta duramente i suoi piccini, quasi non fosser suoi; la sua fatica sarà vana, ma ciò non lo turba,
I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
17 ché Iddio l’ha privato di sapienza, e non gli ha impartito intelligenza.
sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
18 Ma quando si leva e piglia lo slancio, si beffa del cavallo e di chi lo cavalca.
Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
19 Sei tu che dài al cavallo il coraggio? che gli vesti il collo d’una fremente criniera?
A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
20 Sei tu che lo fai saltar come la locusta? Il fiero suo nitrito incute spavento.
A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
21 Raspa la terra nella valle ed esulta della sua forza; si slancia incontro alle armi.
Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
22 Della paura si ride, non trema, non indietreggia davanti alla spada.
Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
23 Gli risuona addosso il turcasso, la folgorante lancia e il dardo.
Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
24 Con fremente furia divora la terra. Non sta più fermo quando suona la tromba.
Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
25 Com’ode lo squillo, dice: Aha! e fiuta da lontano la battaglia, la voce tonante dei capi, e il grido di guerra.
Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
26 E’ l’intelligenza tua che allo sparviere fa spiccare il volo e spiegar l’ali verso mezzogiorno?
Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
27 E’ forse al tuo comando che l’aquila si leva in alto e fa il suo nido nei luoghi elevati?
Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
28 Abita nelle rocce e vi pernotta; sta sulla punta delle rupi, sulle vette scoscese;
Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
29 di là spia la preda, e i suoi occhi miran lontano.
Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
30 I suoi piccini s’abbeveran di sangue, e dove son de’ corpi morti, ivi ella si trova”.
Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.
