Giobbe 30

1 E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

2 E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

3 smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

4 strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

5 Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

6 abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

7 ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

8 gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

9 E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

10 Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

11 Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

12 Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

13 Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

14 S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

15 Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

16 E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

17 La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

18 Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

19 Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

20 Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

21 Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

22 Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

23 Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

24 Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

25 Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

26 Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

27 Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

28 Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

29 son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

30 La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

31 La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.

نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.