Giobbe 29
1 Giobbe riprese il suo discorso e disse:
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 “Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,
«Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
3 quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!
У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
4 Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,
Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
5 quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;
Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
6 quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!
Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
7 Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,
Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
8 i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;
Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
9 i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;
Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
10 la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.
Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
11 L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,
Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
12 perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.
Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
13 Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.
Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
14 La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.
Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
15 Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;
Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
16 ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.
Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
17 Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.
Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
18 E dicevo: “Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;
Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
19 le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;
Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
20 la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano”.
Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
21 Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.
Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
22 Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.
Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
23 E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.
Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
24 Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.
Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
25 Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.
Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
