< Giobbe 29 >
1 Giobbe riprese il suo discorso e disse:
A i korero tonu a Hopa i tana pepeha, i mea,
2 “Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,
Aue, me i rite ki nga marama o mua, ki nga ra i tiaki ai te Atua i ahau!
3 quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!
I tiaho mai ai tana rama ki toku matenga, a na tana whakamarama i haere ai ahau i te pouri:
4 Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,
Me i pera ano me ahau i nga ra o toku taiohitanga, i te mea nei kei runga to te Atua whakaaro puku i toku teneti;
5 quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;
I te mea e noho ana ano te Kaha Rawa i ahau, a kei tetahi taha oku aku tamariki, kei tetahi taha;
6 quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!
I horoia ai oku takahanga ki te pata, a rere mai ana nga awa hinu ki ahau i roto i te kohatu!
7 Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,
I toku haerenga atu ki te kuwaha ki te pa, a whakapai ana i te nohoanga moku i te waharoa,
8 i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;
Ka kite nga taitamariki i ahau, a piri ana ratou: whakatika ana nga koroheke, tu ana ki runga;
9 i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;
Mutu pu te korero a nga tino tangata, kua kopania te ringa ki o ratou mangai;
10 la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.
Ngaro ana te reo o nga rangatira, piri ana o ratou arero ki o ratou ngao.
11 L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,
No te rongonga hoki o te taringa i ahau manaaki ana i ahau; te kitenga o te kanohi i ahau, whakaae mai ana ki aku mahi:
12 perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.
No te mea naku i whakaora te rawakore i a ia e karanga ana, te pani me te tangata hoki kahore nei ona kaiawhina.
13 Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.
I tau ki runga ki ahau te manaaki a te tangata e tata ana ki te whakangaromanga; harakoa ana i ahau te ngakau o te pouaru.
14 La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.
I kakahuria e ahau te tika, a ko tera toku kakahu: e rite ana taku whakarite whakawa he koroka, he karauna.
15 Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;
He kanohi ahau ki te matapo, he waewae ki te kopa.
16 ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.
He matua ahau ki nga rawakore: a i ata rapua e ahau te tikanga o te totohe a te tangata kihai nei ahau i mohio.
17 Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.
Wawahia ana e ahau nga kauae o te tangata kino, a takiritia mai ana e ahau tana mea pahua i roto i ona niho.
18 E dicevo: “Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;
Katahi ahau ka mea, Tera ahau e mate i roto i toku ohanga; ka whakanuia oku ra kia rite ki te onepu te maha:
19 le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;
Ko toku pakiaka tautoro tonu ki nga wai, a i te po tau ana te tomairangi ki runga ki toku peka:
20 la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano”.
Ko toku kororia hou tonu i roto i ahau, a hoki ake ana te kaha o taku kopere i toku ringa.
21 Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.
I whakarongo mai nga tangata ki ahau, i tatari, whakarongo puku ana ratou i ahau e whakatakoto whakaaro ana.
22 Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.
I muri i aku kupu kore ake ratou i korero ano; maturuturu iho ana aku kupu ki runga ki a ratou.
23 E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.
I taria mai ahau e ratou ano ko te ua; hamama mai ana o ratou mangai ano e tatari ana ki te ua o muri.
24 Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.
Ka kata ahau ki a ratou, kihai i whakaponohia e ratou; kihai hoki ratou i whakataka i te marama o toku mata.
25 Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.
Naku to ratou ara i whiriwhiri, a noho ana ahau hei rangatira, noho ana hoki ahau ano he kingi i roto i te ope; i rite ahau ki te kaiwhakamarie o te hunga e tangi ana.