Isaia 64
1 Oh squarciassi tu pure i cieli, e scendessi! Dinanzi a te sarebbero scossi i monti.
О, де ай деспика черуриле ши Те-ай коборы, с-ар топи мунций ынаинтя Та,
2 Come il fuoco accende i rami secchi, come il fuoco fa bollir l’acqua, tu faresti conoscere il tuo nome ai tuoi avversari, e le nazioni tremerebbero dinanzi a te.
ка де ун фок каре апринде вряскуриле, ка де ун фок каре фаче апа сэ дя ын клокот! Ць-ар куноаште атунч врэжмаший Нумеле ши ар тремура нямуриле ынаинтя Та!
3 Quando facesti delle cose tremende che noi non aspettavamo, tu discendesti, e i monti furono scossi dinanzi a te.
Кынд ай фэкут минунь ла каре ну не аштептам, Те-ай коборыт, ши мунций с-ау згудуит ынаинтя Та,
4 Mai s’era inteso, mai orecchio avea sentito dire, mai occhio aveva veduto che un altro Dio, fuori di te, agisse a pro di quegli che spera in lui.
кум ничодатэ ну с-а поменит, нич ну с-а аузит ворбинду-се ши кум нич н-а вэзут вреодатэ окюл аша чева: ануме ка ун алт думнезеу афарэ де Тине сэ фи фэкут асеменя лукрурь пентру чей че се ынкред ын Ел.
5 Tu vai incontro a chi gode nel praticar la giustizia, a chi, camminando nelle tue vie, si ricorda di te; ma tu ti sei adirato contro di noi, perché abbiamo peccato; e ciò ha durato da tanto tempo… sarem noi salvati?
Ту ешь ынаинтя челор че ымплинеск ку букурие дрептатя, челор че умблэ ын кэиле Тале ши ышь адук аминте де Тине. Дар Те-ай мыният пентру кэ ам пэкэтуит. Вом суфери ной вешник сау путем фи мынтуиць?
6 Tutti quanti siam diventati come l’uomo impuro e tutta la nostra giustizia come un abito lordato; tutti quanti appassiamo come una foglia, e le nostre iniquità ci portan via come il vento.
Тоць ам ажунс ка ниште некураць ши тоате фаптеле ноастре буне сунт ка о хайнэ мынжитэ. Тоць сунтем офилиць ка о фрунзэ ши нелеӂюириле ноастре не яу ка вынтул.
7 Non v’è più alcuno che invochi il tuo nome, che si risvegli per attenersi a te; poiché tu ci hai nascosta la tua faccia, e ci lasci consumare dalle nostre iniquità.
Ну есте нимень каре сэ кеме Нумеле Тэу сау каре сэ се трезяскэ ши сэ се алипяскэ де Тине, де ачея не-ай аскунс Фаца Та ши не лашь сэ перим дин причина нелеӂюирилор ноастре.
8 Nondimeno, o Eterno, tu sei nostro padre; noi siamo l’argilla; tu, colui che ci formi; e noi siam tutti l’opera delle tue mani.
Дар, Доамне, Ту ешть Татэл ностру; ной сунтем лутул ши Ту, оларул, каре не-ай ынтокмит: сунтем ку тоций лукраря мынилор Тале.
9 Non t’adirare fino all’estremo, o Eterno! e non ti ricordare dell’iniquità in perpetuo; ecco, guarda, ten preghiamo; noi siamo tutti tuo popolo.
Ну Те мыния пря мулт, Доамне, ши ну-Ць адуче аминте ын вечь де нелеӂюире! Привеште дар спре ной, кэч тоць сунтем попорул Тэу!
10 Le tue città sante sono un deserto; Sion è un deserto, Gerusalemme, una desolazione.
Четэциле Тале челе сфинте сунт пустий; Сионул есте пустиу, Иерусалимул, о пустиетате!
11 La nostra casa santa e magnifica, dove i nostri padri ti celebrarono, è stata preda alle fiamme, e tutto quel che avevamo di più caro è stato devastato.
Каса ноастрэ чя сфынтэ ши слэвитэ, ын каре пэринций ноштри кынтау лауделе Тале, а ажунс прадэ флэкэрилор ши тот че авям май скумп а фост пустиит.
12 Dinanzi a queste cose ti conterrai tu, o Eterno? tacerai tu e ci affliggerai fino all’estremo?
Дупэ тоате ачестя, Те вей опри Ту, Доамне? Вей тэчя Ту оаре ши не вей ынтриста неспус де мулт?
