Ebrei 6
1 Perciò, lasciando l’insegnamento elementare intorno a Cristo, tendiamo a quello perfetto, e non stiamo a porre di nuovo il fondamento del ravvedimento dalle opere morte e della fede in Dio,
வயம்’ ம்ரு’திஜநககர்ம்மப்⁴யோ மந: பராவர்த்தநம் ஈஸ்²வரே விஸ்²வாஸோ மஜ்ஜநஸி²க்ஷணம்’ ஹஸ்தார்பணம்’ ம்ரு’தலோகாநாம் உத்தா²நம்
2 della dottrina dei battesimi e della imposizione delle mani, della risurrezione de’ morti e del giudizio eterno. (aiōnios g166)
அநந்தகாலஸ்தா²யிவிசாராஜ்ஞா சைதை: புநர்பி⁴த்திமூலம்’ ந ஸ்தா²பயந்த: க்²ரீஷ்டவிஷயகம்’ ப்ரத²மோபதே³ஸ²ம்’ பஸ்²சாத்க்ரு’த்ய ஸித்³தி⁴ம்’ யாவத்³ அக்³ரஸரா ப⁴வாம| (aiōnios g166)
3 E così faremo, se pur Dio lo permette.
ஈஸ்²வரஸ்யாநுமத்யா ச தத்³ அஸ்மாபி⁴: காரிஷ்யதே|
4 Perché quelli che sono stati una volta illuminati e hanno gustato il dono celeste e sono stati fatti partecipi dello Spirito Santo
ய ஏகக்ரு’த்வோ தீ³ப்திமயா பூ⁴த்வா ஸ்வர்கீ³யவரரஸம் ஆஸ்வதி³தவந்த: பவித்ரஸ்யாத்மநோ(அ)ம்’ஸி²நோ ஜாதா
ஈஸ்²வரஸ்ய ஸுவாக்யம்’ பா⁴விகாலஸ்ய ஸ²க்திஞ்சாஸ்வதி³தவந்தஸ்²ச தே ப்⁴ரஷ்ட்வா யதி³ (aiōn g165)
6 se cadono, è impossibile rinnovarli da capo a ravvedimento, poiché crocifiggono di nuovo per conto loro il Figliuol di Dio, e lo espongono ad infamia.
ஸ்வமநோபி⁴ரீஸ்²வரஸ்ய புத்ரம்’ புந: க்ருஸே² க்⁴நந்தி லஜ்ஜாஸ்பத³ம்’ குர்வ்வதே ச தர்ஹி மந: பராவர்த்தநாய புநஸ்தாந் நவீநீகர்த்தும்’ கோ(அ)பி ந ஸ²க்நோதி|
7 Infatti, la terra che beve la pioggia che viene spesse volte su lei, e produce erbe utili a quelli per i quali è coltivata, riceve benedizione da Dio;
யதோ யா பூ⁴மி: ஸ்வோபரி பூ⁴ய: பதிதம்’ வ்ரு’ஷ்டிம்’ பிவதீ தத்ப²லாதி⁴காரிணாம்’ நிமித்தம் இஷ்டாநி ஸா²காதீ³ந்யுத்பாத³யதி ஸா ஈஸ்²வராத்³ ஆஸி²ஷம்’ ப்ராப்தா|
8 ma se porta spine e triboli, è riprovata e vicina ad esser maledetta; e la sua fine è d’esser arsa.
கிந்து யா பூ⁴மி ர்கோ³க்ஷுரகண்டகவ்ரு’க்ஷாந் உத்பாத³யதி ஸா ந க்³ராஹ்யா ஸா²பார்ஹா ச ஸே²ஷே தஸ்யா தா³ஹோ ப⁴விஷ்யதி|
9 Peraltro, diletti, quantunque parliamo così, siamo persuasi, riguardo a voi, di cose migliori e attinenti alla salvezza;
ஹே ப்ரியதமா: , யத்³யபி வயம் ஏதாத்³ரு’ஸ²ம்’ வாக்யம்’ பா⁴ஷாமஹே ததா²பி யூயம்’ தத உத்க்ரு’ஷ்டா: பரித்ராணபத²ஸ்ய பதி²காஸ்²சாத்⁴வ இதி விஸ்²வஸாம: |
10 poiché Dio non è ingiusto da dimenticare l’opera vostra e l’amore che avete mostrato verso il suo nome coi servizi che avete reso e che rendete tuttora ai santi.
யதோ யுஷ்மாபி⁴: பவித்ரலோகாநாம்’ ய உபகாரோ (அ)காரி க்ரியதே ச தேநேஸ்²வரஸ்ய நாம்நே ப்ரகாஸி²தம்’ ப்ரேம ஸ்²ரமஞ்ச விஸ்மர்த்தும் ஈஸ்²வரோ(அ)ந்யாயகாரீ ந ப⁴வதி|
11 Ma desideriamo che ciascun di voi dimostri fino alla fine il medesimo zelo per giungere alla pienezza della speranza,
அபரம்’ யுஷ்மாகம் ஏகைகோ ஜநோ யத் ப்ரத்யாஸா²பூரணார்த²ம்’ ஸே²ஷம்’ யாவத் தமேவ யத்நம்’ ப்ரகாஸ²யேதி³த்யஹம் இச்சா²மி|
12 onde non diventiate indolenti ma siate imitatori di quelli che per fede e pazienza eredano le promesse.
அத: ஸி²தி²லா ந ப⁴வத கிந்து யே விஸ்²வாஸேந ஸஹிஷ்ணுதயா ச ப்ரதிஜ்ஞாநாம்’ ப²லாதி⁴காரிணோ ஜாதாஸ்தேஷாம் அநுகா³மிநோ ப⁴வத|
13 Poiché, quando Iddio fece la promessa ad Abramo, siccome non potea giurare per alcuno maggiore di lui, giurò per se stesso,
ஈஸ்²வரோ யதா³ இப்³ராஹீமே ப்ரத்யஜாநாத் ததா³ ஸ்²ரேஷ்ட²ஸ்ய கஸ்யாப்யபரஸ்ய நாம்நா ஸ²பத²ம்’ கர்த்தும்’ நாஸ²க்நோத், அதோ ஹேதோ: ஸ்வநாம்நா ஸ²பத²ம்’ க்ரு’த்வா தேநோக்தம்’ யதா²,
14 dicendo: Certo, ti benedirò e ti moltiplicherò grandemente.
"ஸத்யம் அஹம்’ த்வாம் ஆஸி²ஷம்’ க³தி³ஷ்யாமி தவாந்வயம்’ வர்த்³த⁴யிஷ்யாமி ச| "
15 E così, avendo aspettato con pazienza, Abramo ottenne la promessa.
அநேந ப்ரகாரேண ஸ ஸஹிஷ்ணுதாம்’ விதா⁴ய தஸ்யா: ப்ரத்யாஸா²யா: ப²லம்’ லப்³த⁴வாந்|
16 Perché gli uomini giurano per qualcuno maggiore di loro; e per essi il giuramento è la conferma che pone fine ad ogni contestazione.
அத² மாநவா: ஸ்²ரேஷ்ட²ஸ்ய கஸ்யசித் நாம்நா ஸ²பந்தே, ஸ²பத²ஸ்²ச ப்ரமாணார்த²ம்’ தேஷாம்’ ஸர்வ்வவிவாதா³ந்தகோ ப⁴வதி|
17 Così, volendo Iddio mostrare vie meglio agli eredi della promessa la immutabilità del suo consiglio, intervenne con un giuramento,
இத்யஸ்மிந் ஈஸ்²வர: ப்ரதிஜ்ஞாயா: ப²லாதி⁴காரிண: ஸ்வீயமந்த்ரணாயா அமோக⁴தாம்’ பா³ஹுல்யதோ த³ர்ஸ²யிதுமிச்ச²ந் ஸ²பதே²ந ஸ்வப்ரதிஜ்ஞாம்’ ஸ்தி²ரீக்ரு’தவாந்|
18 affinché, mediante due cose immutabili, nelle quali è impossibile che Dio abbia mentito, troviamo una potente consolazione noi, che abbiam cercato il nostro rifugio nell’afferrar saldamente la speranza che ci era posta dinanzi,
அதஏவ யஸ்மிந் அந்ரு’தகத²நம் ஈஸ்²வரஸ்ய ந ஸாத்⁴யம்’ தாத்³ரு’ஸே²நாசலேந விஷயத்³வயேந ஸம்முக²ஸ்த²ரக்ஷாஸ்த²லஸ்ய ப்ராப்தயே பலாயிதாநாம் அஸ்மாகம்’ ஸுத்³ரு’டா⁴ ஸாந்த்வநா ஜாயதே|
19 la quale noi teniamo qual àncora dell’anima, sicura e ferma e penetrante di là dalla cortina,
ஸா ப்ரத்யாஸா²ஸ்மாகம்’ மநோநௌகாயா அசலோ லங்க³ரோ பூ⁴த்வா விச்சே²த³கவஸ்த்ரஸ்யாப்⁴யந்தரம்’ ப்ரவிஷ்டா|
