1 Corinzi 13
1 QUAND'anche io parlassi [tutti] i linguaggi degli uomini e degli angeli se non ho carità, divengo un rame risonante, ed un tintinnante cembalo.
มรฺตฺยสฺวรฺคียาณำ ภาษา ภาษมาโณ'หํ ยทิ เปฺรมหีโน ภเวยํ ตรฺหิ วาทกตาลสฺวรูโป นินาทการิเภรีสฺวรูปศฺจ ภวามิฯ
2 E quantunque io avessi profezia, e intendessi tutti i misteri, e tutta la scienza; e benchè io avessi tutta la fede, talchè io trasportassi i monti, se non ho carità, non son nulla.
อปรญฺจ ยทฺยหมฺ อีศฺวรียาเทศาฒฺย: สฺยำ สรฺวฺวาณิ คุปฺตวากฺยานิ สรฺวฺววิทฺยาญฺจ ชานียำ ปูรฺณวิศฺวาส: สนฺ ไศลานฺ สฺถานานฺตรีกรฺตฺตุํ ศกฺนุยาญฺจ กินฺตุ ยทิ เปฺรมหีโน ภเวยํ ตรฺหฺยคณนีย เอว ภวามิฯ
3 E quand'anche io spendessi in nudrire [i poveri] tutte le mie facoltà, e dessi il mio corpo ad essere arso; se non ho carità, quello niente mi giova.
อปรํ ยทฺยหมฺ อนฺนทาเนน สรฺวฺวสฺวํ ตฺยเชยํ ทาหนาย สฺวศรีรํ สมรฺปเยยญฺจ กินฺตุ ยทิ เปฺรมหีโน ภเวยํ ตรฺหิ ตตฺสรฺวฺวํ มทรฺถํ นิษฺผลํ ภวติฯ
4 La carità è lenta all'ira, è benigna; la carità non invidia, non procede perversamente, non si gonfia.
เปฺรม จิรสหิษฺณุ หิไตษิ จ, เปฺรม นิรฺเทฺวษมฺ อศฐํ นิรฺครฺวฺวญฺจฯ
5 Non opera disonestamente, non cerca le cose sue proprie, non s'inasprisce, non divisa il male.
อปรํ ตตฺ กุตฺสิตํ นาจรติ, อาตฺมเจษฺฏำ น กุรุเต สหสา น กฺรุธฺยติ ปรานิษฺฏํ น จินฺตยติ,
6 Non si rallegra dell'ingiustizia, ma congioisce della verità.
อธรฺมฺเม น ตุษฺยติ สตฺย เอว สนฺตุษฺยติฯ
7 Scusa ogni cosa, crede ogni cosa, spera ogni cosa, sopporta ogni cosa.
ตตฺ สรฺวฺวํ ติติกฺษเต สรฺวฺวตฺร วิศฺวสิติ สรฺวฺวตฺร ภทฺรํ ปฺรตีกฺษเต สรฺวฺวํ สหเต จฯ
8 La carità non iscade giammai; ma le profezie saranno annullate, e le lingue cesseranno, e la scienza sarà annullata.
เปฺรมฺโน โลป: กทาปิ น ภวิษฺยติ, อีศฺวรียาเทศกถนํ โลปฺสฺยเต ปรภาษาภาษณํ นิวรฺตฺติษฺยเต ชฺญานมปิ โลปํ ยาสฺยติฯ
9 Poichè noi conosciamo in parte, ed in parte profetizziamo.
ยโต'สฺมากํ ชฺญานํ ขณฺฑมาตฺรมฺ อีศฺวรียาเทศกถนมปิ ขณฺฑมาตฺรํฯ
10 Ma, quando la perfezione sarà venuta, allora quello [che è solo] in parte sarà annullato.
กินฺตฺวสฺมาสุ สิทฺธตำ คเตษุ ตานิ ขณฺฑมาตฺราณิ โลปํ ยาสฺยนฺเตฯ
11 Quando io era fanciullo, io parlava come fanciullo, io avea senno da fanciullo, io ragionava come fanciullo; ma, quando son divenuto uomo, io ho dismesse le cose da fanciullo, come non essendo più d'alcuno uso.
พาลฺยกาเล'หํ พาล อิวาภาเษ พาล อิวาจินฺตยญฺจ กินฺตุ เยาวเน ชาเต ตตฺสรฺวฺวํ พาลฺยาจรณํ ปริตฺยกฺตวานฺฯ
12 Perciocchè noi veggiamo ora per ispecchio, in enimma; ma allora [vedremo] a faccia a faccia; ora conosco in parte, ma allora conoscerò come ancora sono stato conosciuto.
อิทานีมฺ อภฺรมเธฺยนาสฺปษฺฏํ ทรฺศนมฺ อสฺมาภิ รฺลภฺยเต กินฺตุ ตทา สากฺษาตฺ ทรฺศนํ ลปฺสฺยเตฯ อธุนา มม ชฺญานมฺ อลฺปิษฺฐํ กินฺตุ ตทาหํ ยถาวคมฺยสฺตไถวาวคโต ภวิษฺยามิฯ
13 Or queste tre cose durano al presente; fede, speranza, e carità; ma la maggiore di esse [è] la carità.
อิทานีํ ปฺรตฺยย: ปฺรตฺยาศา เปฺรม จ ตฺรีเณฺยตานิ ติษฺฐนฺติ เตษำ มเธฺย จ เปฺรม เศฺรษฺฐํฯ
