Cantico dei Cantici 2
1 Io sono un narciso di Saron, un giglio delle valli.
Ја сам ружа саронска, љиљан у долу.
2 Come un giglio fra i cardi, così la mia amata tra le fanciulle.
Шта је љиљан међу трњем, то је драга моја међу девојкама.
3 Come un melo tra gli alberi del bosco, il mio diletto fra i giovani. Alla sua ombra, cui anelavo, mi siedo e dolce è il suo frutto al mio palato.
Шта је јабука међу дрветима шумским, то је драги мој међу момцима; желех хлад њен, и седох, и род је њен сладак грлу мом.
4 Mi ha introdotto nella cella del vino e il suo vessillo su di me è amore.
Уведе ме у кућу где је гозба, а застава му је љубав к мени.
5 Sostenetemi con focacce d'uva passa, rinfrancatemi con pomi, perché io sono malata d'amore.
Поткрепите ме жбановима, придржите ме јабукама, јер сам болна од љубави.
6 La sua sinistra è sotto il mio capo e la sua destra mi abbraccia.
Лева је рука његова мени под главом, а десном ме грли.
7 Io vi scongiuro, figlie di Gerusalemme, per le gazzelle o per le cerve dei campi: non destate, non scuotete dal sonno l'amata, finché essa non lo voglia.
Заклињем вас, кћери јерусалимске, срнама и кошутама пољским, не будите љубави моје, не будите је, док јој не буде воља.
8 Una voce! Il mio diletto! Eccolo, viene saltando per i monti, balzando per le colline.
Глас драгог мог; ево га, иде скачући преко гора, поскакујући преко хумова.
9 Somiglia il mio diletto a un capriolo o ad un cerbiatto. Eccolo, egli sta dietro il nostro muro; guarda dalla finestra, spia attraverso le inferriate.
Драги је мој као срна или као јеленче; ево га, стоји иза нашег зида, гледа кроз прозор, вири кроз решетку.
10 Ora parla il mio diletto e mi dice: «Alzati, amica mia, mia bella, e vieni!
Проговори драги мој и рече ми: Устани, драга моја, лепотице моја, и ходи.
11 Perché, ecco, l'inverno è passato, è cessata la pioggia, se n'è andata;
Јер гле, зима прође, минуше дажди, отидоше.
12 i fiori sono apparsi nei campi, il tempo del canto è tornato e la voce della tortora ancora si fa sentire nella nostra campagna.
Цвеће се види по земљи, дође време певању, и глас грличин чује се у нашој земљи.
13 Il fico ha messo fuori i primi frutti e le viti fiorite spandono fragranza. Alzati, amica mia, mia bella, e vieni!
Смоква је пустила заметке своје, и лоза винова уцвала мирише. Устани, драга моја, лепотице моја, и ходи.
14 O mia colomba, che stai nelle fenditure della roccia, nei nascondigli dei dirupi, mostrami il tuo viso, fammi sentire la tua voce, perché la tua voce è soave, il tuo viso è leggiadro».
Голубице моја у раселинама каменим, у заклону врлетном! Дај да видим лице твоје, дај да чујем глас твој; јер је глас твој сладак и лице твоје красно.
15 Prendeteci le volpi, le volpi piccoline che guastano le vigne, perché le nostre vigne sono in fiore.
Похватајте нам лисице, мале лисице, што кваре винограде, јер наши виногради цвату.
16 Il mio diletto è per me e io per lui. Egli pascola il gregge fra i figli.
Мој је драги мој, и ја сам његова, он пасе међу љиљанима.
17 Prima che spiri la brezza del giorno e si allunghino le ombre, ritorna, o mio diletto, somigliante alla gazzella o al cerbiatto, sopra i monti degli aromi.
Док захлади дан и сенке отиду, врати се, буди као срна, драги мој, или као јеленче по горама раздељеним.
