Salmi 137

1 Sui fiumi di Babilonia, là sedevamo piangendo al ricordo di Sion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 Ai salici di quella terra appendemmo le nostre cetre.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 Là ci chiedevano parole di canto coloro che ci avevano deportato, canzoni di gioia, i nostri oppressori: «Cantateci i canti di Sion!».

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 Come cantare i canti del Signore in terra straniera?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 Se ti dimentico, Gerusalemme, si paralizzi la mia destra;

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 mi si attacchi la lingua al palato, se lascio cadere il tuo ricordo, se non metto Gerusalemme al di sopra di ogni mia gioia.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Ricordati, Signore, dei figli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme, dicevano: «Distruggete, distruggete anche le sue fondamenta».

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Figlia di Babilonia devastatrice, beato chi ti renderà quanto ci hai fatto.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Beato chi afferrerà i tuoi piccoli e li sbatterà contro la pietra.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!