Giobbe 4

1 Elifaz il Temanita prese la parola e disse:

Елифаз дин Теман а луат кувынтул ши а зис:

2 Se si tenta di parlarti, ti sarà forse gravoso? Ma chi può trattenere il discorso?

„Дакэ вом ындрэзни сэ-ць ворбим, те вей супэра? Дар чине ар путя сэ такэ?

3 Ecco, tu hai istruito molti e a mani fiacche hai ridato vigore;

Де мулте орь ту ай ынвэцат пе алций ши ай ынтэрит мыниле слэбите.

4 le tue parole hanno sorretto chi vacillava e le ginocchia che si piegavano hai rafforzato.

Кувинтеле тале ау ридикат пе чей че се клэтинау ши ай ынтэрит ӂенункий каре се ындояу.

5 Ma ora questo accade a te e ti abbatti; capita a te e ne sei sconvolto.

Ши акум, кынд есте ворба де тине, ешть слаб! Акум, кынд ешть атинс ту, те тулбурь! Ну есте фрика та де Думнезеу сприжинул тэу?

6 La tua pietà non era forse la tua fiducia e la tua condotta integra, la tua speranza?

Нэдеждя та ну-й неприхэниря та?

7 Ricordalo: quale innocente è mai perito e quando mai furon distrutti gli uomini retti?

Аду-ць аминте, те рог! Каре невиноват а перит? Каре оамень неприхэниць ау фост нимичиць?

8 Per quanto io ho visto, chi coltiva iniquità, chi semina affanni, li raccoglie.

Дупэ кыте ам вэзут еу, нумай чей че арэ фэрэделеӂя ши сямэнэ нелеӂюиря ый сечерэ роаделе!

9 A un soffio di Dio periscono e dallo sfogo della sua ira sono annientati.

Ачея пер прин суфларя луй Думнезеу, нимичиць де вынтул мынией Луй.

10 Il ruggito del leone e l'urlo del leopardo e i denti dei leoncelli sono frantumati.

Муӂетул леилор ынчетязэ, динций пуилор де лей сунт здробиць!

11 Il leone è perito per mancanza di preda e i figli della leonessa sono stati dispersi.

Леул бэтрын пере дин липсэ де прадэ ши пуий леоайчей се рисипеск.

12 A me fu recata, furtiva, una parola e il mio orecchio ne percepì il lieve sussurro.

Ун кувынт с-а фуришат пынэ ла мине, ши урекя мя й-а принс сунетеле ушоаре.

13 Nei fantasmi, tra visioni notturne, quando grava sugli uomini il sonno,

Ын клипа кынд веденииле де ноапте фрэмынтэ гындул, кынд оамений сунт куфундаць ынтр-ун сомн адынк,

14 terrore mi prese e spavento e tutte le ossa mi fece tremare;

м-а апукат гроаза ши спайма, ши тоате оаселе мь-ау тремурат.

15 un vento mi passò sulla faccia, e il pelo si drizzò sulla mia carne...

Ун дух а трекут пе лынгэ мине… Тот пэрул ми с-а збырлит ка аричул…

16 Stava là ritto uno, di cui non riconobbi l'aspetto, un fantasma stava davanti ai miei occhi... Un sussurro..., e una voce mi si fece sentire:

Ун кип ку о ынфэцишаре некуноскутэ ера ынаинтя окилор мей. Ши ам аузит ун глас каре шоптя ынчетишор:

17 «Può il mortale essere giusto davanti a Dio o innocente l'uomo davanti al suo creatore?

‘Фи-ва омул фэрэ винэ ынаинтя луй Думнезеу? Фи-ва ел курат ынаинтя Челуй че л-а фэкут?’

18 Ecco, dei suoi servi egli non si fida e ai suoi angeli imputa difetti;

Дакэ н-аре ынкредере Думнезеу нич ын служиторий Сэй, дакэ гэсеште Ел грешель кяр ла ынӂерий Сэй,

19 quanto più a chi abita case di fango, che nella polvere hanno il loro fondamento! Come tarlo sono schiacciati,

ку кыт май мулт ла чей че локуеск ын касе де лут, каре ышь траг обыршия дин цэрынэ ши пот фи здробиць ка ун верме!

20 annientati fra il mattino e la sera: senza che nessuno ci badi, periscono per sempre.

Де диминяцэ пынэ сяра сунт здробиць, пер пентру тотдяуна ши нимень ну цине сяма де ей.

21 La funicella della loro tenda non viene forse strappata? Muoiono senza saggezza!».

Ли се тае фирул веций, мор ши тот н-ау кэпэтат ынцелепчуня!