Giobbe 37
1 Per questo mi batte forte il cuore e mi balza fuori dal petto.
Patiesi, par to trīc mana sirds un uzlec no savas vietas.
2 Udite, udite, il rumore della sua voce, il fragore che esce dalla sua bocca.
Klausiet, jel klausiet, kā Viņa pērkons rūc, un kāda balss no Viņa mutes iziet.
3 Il lampo si diffonde sotto tutto il cielo e il suo bagliore giunge ai lembi della terra;
Viņš to izlaiž pa visām debesīm, un Savu spīdumu pa visiem zemes galiem.
4 dietro di esso brontola il tuono, mugghia con il suo fragore maestoso e nulla arresta i fulmini, da quando si è udita la sua voce;
Pēc tam rūc Viņa balss, Viņš liek pērkonam rībēt ar varenu skaņu un neaiztur tos (zibeņus), kad Viņa balss nāk dzirdama.
5 mirabilmente tuona Dio con la sua voce opera meraviglie che non comprendiamo!
Tas stiprais Dievs ar Savu balsi liek pērkonam rūkt brīnišķi, Viņš dara lielas lietas, ko neizprotam.
6 Egli infatti dice alla neve: «Cadi sulla terra» e alle piogge dirotte: «Siate violente».
Jo Viņš saka uz sniegu: krīti uz zemi, un uz stipro lietu, tad stiprais lietus ir klāt ar varu.
7 Rinchiude ogni uomo in casa sotto sigillo, perché tutti riconoscano la sua opera.
Viņš aizzieģelē visu cilvēku roku, lai Viņu pazīst visi ļaudis, ko viņš radījis.
8 Le fiere si ritirano nei loro ripari e nelle loro tane si accovacciano.
Zvēri iet savā alā un paliek savā vietā.
9 Dal mezzogiorno avanza l'uragano e il freddo dal settentrione.
No dienvidu puses nāk vētra un no ziemeļa puses aukstums.
10 Al soffio di Dio si forma il ghiaccio e la distesa dell'acqua si congela.
Caur tā stiprā Dieva pūšanu nāk salna, ka platas upes aizsalst.
11 Carica di umidità le nuvole e le nubi ne diffondono le folgori.
Viņš arī apkrauj ar ūdeņiem biezos mākoņus un izplēš Savus ugunīgos padebešus.
12 Egli le fa vagare dappertutto secondo i suoi ordini, perché eseguiscano quanto comanda loro sul mondo intero.
Tie griežas apkārt pēc Viņa gudrā prāta, ka tie padara visu, ko Viņš tiem pavēl pa visu plato pasauli,
13 Le manda o per castigo della terra o in segno di bontà.
Vai par rīksti savai zemei, vai par labu Viņš tā liek notikt.
14 Porgi l'orecchio a questo, Giobbe, soffèrmati e considera le meraviglie di Dio.
Liec to vērā, Ījab, stāvi klusu, un apdomā tā stiprā Dieva brīnumus.
15 Sai tu come Dio le diriga e come la sua nube produca il lampo?
Vai tu zini, kad Dievs nodomājis, Savu debesu spīdumam likt spīdēt?
16 Conosci tu come la nube si libri in aria, i prodigi di colui che tutto sa?
Vai tu zini padebešu lidināšanos, tā Visuzinātāja brīnumus?
17 Come le tue vesti siano calde quando non soffia l'austro e la terra riposa?
Tu, kam drēbes paliek karstas, kad Viņš zemi svilina dienas vidus bulā.
18 Hai tu forse disteso con lui il firmamento, solido come specchio di metallo fuso?
Vai tu ar Viņu esi izpletis tos spožos padebešus, kas cieti stāv kā liets spieģelis?
19 Insegnaci che cosa dobbiamo dirgli. Noi non parleremo per l'oscurità.
Stāsti mums, ko mums Viņam būs sacīt, jo aiz tumsības mēs nekā nevaram izdarīt.
20 Gli si può forse ordinare: «Parlerò io?». O un uomo può dire che è sopraffatto?
Vai Viņam lai saka, ka es runāšu? Jo kurš cilvēks vēlētos, lai viņu aprij!
21 Ora diventa invisibile la luce, oscurata in mezzo alle nubi: ma tira il vento e le spazza via.
Un nu gan saules gaismu neredz, kas pie debesīm spoži spīd, bet kad vējš pūš, tā skaidrojās.
22 Dal nord giunge un aureo chiarore, intorno a Dio è tremenda maestà.
No ziemeļiem nāk zelts, - bet Dievs mājo bijājamā godībā.
23 L’Onnipotente noi non lo possiamo raggiungere, sublime in potenza e rettitudine e grande per giustizia: egli non ha da rispondere.
To Visuvareno, to mēs nepanāksim, kas liels spēkā, bet tiesu un taisnības pilnību Viņš negroza.
24 Perciò gli uomini lo temono: a lui la venerazione di tutti i saggi di mente.
Tāpēc cilvēki Viņu bīstas, Viņš neuzlūko nevienu pašgudru.
