Giobbe 30

1 Ora invece si ridono di me i più giovani di me in età, i cui padri non avrei degnato di mettere tra i cani del mio gregge.

А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.

2 Anche la forza delle loro mani a che mi giova? Hanno perduto ogni vigore;

А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.

3 disfatti dalla indigenza e dalla fame, brucano per l'arido deserto,

Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;

4 da lungo tempo regione desolata, raccogliendo l'erba salsa accanto ai cespugli e radici di ginestra per loro cibo.

Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.

5 Cacciati via dal consorzio umano, a loro si grida dietro come al ladro;

Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.

6 sì che dimorano in valli orrende, nelle caverne della terra e nelle rupi.

Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.

7 In mezzo alle macchie urlano e sotto i roveti si adunano;

По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.

8 razza ignobile, anzi razza senza nome, sono calpestati più della terra.

Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.

9 Ora io sono la loro canzone, sono diventato la loro favola!

И њима сам сада песма, и постах им прича.

10 Hanno orrore di me e mi schivano e non si astengono dallo sputarmi in faccia!

Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.

11 Poiché egli ha allentato il mio arco e mi ha abbattuto, essi han rigettato davanti a me ogni freno.

Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.

12 A destra insorge la ragazzaglia; smuovono i miei passi e appianano la strada contro di me per perdermi.

С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.

13 Hanno demolito il mio sentiero, cospirando per la mia disfatta e nessuno si oppone a loro.

Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.

14 Avanzano come attraverso una larga breccia, sbucano in mezzo alle macerie.

Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.

15 I terrori si sono volti contro di me; si è dileguata, come vento, la mia grandezza e come nube è passata la mia felicità.

Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.

16 Ora mi consumo e mi colgono giorni d'afflizione.

И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.

17 Di notte mi sento trafiggere le ossa e i dolori che mi rodono non mi danno riposo.

Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.

18 A gran forza egli mi afferra per la veste, mi stringe per l'accollatura della mia tunica.

Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.

19 Mi ha gettato nel fango: son diventato polvere e cenere.

Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.

20 Io grido a te, ma tu non mi rispondi, insisto, ma tu non mi dai retta.

Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.

21 Tu sei un duro avversario verso di me e con la forza delle tue mani mi perseguiti;

Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.

22 mi sollevi e mi poni a cavallo del vento e mi fai sballottare dalla bufera.

Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.

23 So bene che mi conduci alla morte, alla casa dove si riunisce ogni vivente.

Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.

24 Ma qui nessuno tende la mano alla preghiera, né per la sua sventura invoca aiuto.

Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.

25 Non ho pianto io forse con chi aveva i giorni duri e non mi sono afflitto per l'indigente?

Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?

26 Eppure aspettavo il bene ed è venuto il male, aspettavo la luce ed è venuto il buio.

Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.

27 Le mie viscere ribollono senza posa e giorni d'affanno mi assalgono.

Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.

28 Avanzo con il volto scuro, senza conforto, nell'assemblea mi alzo per invocare aiuto.

Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.

29 Sono divenuto fratello degli sciacalli e compagno degli struzzi.

Брат постах змајевима и друг совама.

30 La mia pelle si è annerita, mi si stacca e le mie ossa bruciano dall'arsura.

Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.

31 La mia cetra serve per lamenti e il mio flauto per la voce di chi piange.

Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.