Giobbe 30

1 Ora invece si ridono di me i più giovani di me in età, i cui padri non avrei degnato di mettere tra i cani del mio gregge.

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

2 Anche la forza delle loro mani a che mi giova? Hanno perduto ogni vigore;

نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

3 disfatti dalla indigenza e dalla fame, brucano per l'arido deserto,

از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

4 da lungo tempo regione desolata, raccogliendo l'erba salsa accanto ai cespugli e radici di ginestra per loro cibo.

در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

5 Cacciati via dal consorzio umano, a loro si grida dietro come al ladro;

چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

6 sì che dimorano in valli orrende, nelle caverne della terra e nelle rupi.

پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

7 In mezzo alle macchie urlano e sotto i roveti si adunano;

در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

8 razza ignobile, anzi razza senza nome, sono calpestati più della terra.

آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

9 Ora io sono la loro canzone, sono diventato la loro favola!

و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

10 Hanno orrore di me e mi schivano e non si astengono dallo sputarmi in faccia!

از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

11 Poiché egli ha allentato il mio arco e mi ha abbattuto, essi han rigettato davanti a me ogni freno.

خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

12 A destra insorge la ragazzaglia; smuovono i miei passi e appianano la strada contro di me per perdermi.

این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

13 Hanno demolito il mio sentiero, cospirando per la mia disfatta e nessuno si oppone a loro.

راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

14 Avanzano come attraverso una larga breccia, sbucano in mezzo alle macerie.

ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

15 I terrori si sono volti contro di me; si è dileguata, come vento, la mia grandezza e come nube è passata la mia felicità.

در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

16 Ora mi consumo e mi colgono giorni d'afflizione.

دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

17 Di notte mi sento trafiggere le ossa e i dolori che mi rodono non mi danno riposo.

شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

18 A gran forza egli mi afferra per la veste, mi stringe per l'accollatura della mia tunica.

خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

19 Mi ha gettato nel fango: son diventato polvere e cenere.

خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

20 Io grido a te, ma tu non mi rispondi, insisto, ma tu non mi dai retta.

ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

21 Tu sei un duro avversario verso di me e con la forza delle tue mani mi perseguiti;

نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

22 mi sollevi e mi poni a cavallo del vento e mi fai sballottare dalla bufera.

مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

23 So bene che mi conduci alla morte, alla casa dove si riunisce ogni vivente.

می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

24 Ma qui nessuno tende la mano alla preghiera, né per la sua sventura invoca aiuto.

چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

25 Non ho pianto io forse con chi aveva i giorni duri e non mi sono afflitto per l'indigente?

آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

26 Eppure aspettavo il bene ed è venuto il male, aspettavo la luce ed è venuto il buio.

با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

27 Le mie viscere ribollono senza posa e giorni d'affanno mi assalgono.

دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

28 Avanzo con il volto scuro, senza conforto, nell'assemblea mi alzo per invocare aiuto.

تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

29 Sono divenuto fratello degli sciacalli e compagno degli struzzi.

ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

30 La mia pelle si è annerita, mi si stacca e le mie ossa bruciano dall'arsura.

پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

31 La mia cetra serve per lamenti e il mio flauto per la voce di chi piange.

نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.