Genesi 47

1 Giuseppe andò ad informare il faraone dicendogli: «Mio padre e i miei fratelli con i loro greggi e armenti e con tutti i loro averi sono venuti dal paese di Canaan; eccoli nel paese di Gosen».

Иосиф с-а дус сэ ынштиинцезе пе Фараон ши й-а спус: „Фраций мей ши татэл меу ау сосит дин цара Канаан, ку оиле ши боий ши ку тот авутул лор; ши сунт ын цинутул Госен.”

2 Intanto prese cinque uomini dal gruppo dei suoi fratelli e li presentò al faraone.

А луат пе чинч дин фраций луй ши й-а адус ынаинтя луй Фараон.

3 Il faraone disse ai suoi fratelli: «Qual è il vostro mestiere?». Essi risposero al faraone: «Pastori di greggi sono i tuoi servi, noi e i nostri padri».

Фараон а ынтребат пе фраций луй Иосиф: „Ку че вэ ынделетничиць?” Ей ау рэспунс луй Фараон: „Робий тэй сунт пэсторь, кум ерау ши пэринций ноштри.”

4 Poi dissero al faraone: «Siamo venuti per soggiornare come forestieri nel paese perché non c'è più pascolo per il gregge dei tuoi servi; infatti è grave la carestia nel paese di Canaan. E ora lascia che i tuoi servi risiedano nel paese di Gosen!».

Ши ау май зис луй Фараон: „Ной ам венит ка сэ локуим о време аич ын царэ, пентру кэ ну май есте пэшуне пентру оиле робилор тэй ши есте о маре фоамете ын цара Канаанулуй; ынгэдуе дар робилор тэй сэ локуяскэ ын цинутул Госен.”

5 Allora il faraone disse a Giuseppe: «Tuo padre e i tuoi fratelli sono dunque venuti da te.

Фараон а зис луй Иосиф: „Татэл тэу ши фраций тэй ау венит ла тине.

6 Ebbene, il paese d'Egitto è a tua disposizione: fà risiedere tuo padre e i tuoi fratelli nella parte migliore del paese. Risiedano pure nel paese di Gosen. Se tu sai che vi sono tra di loro uomini capaci, costituiscili sopra i miei averi in qualità di sovrintendenti al bestiame».

Цара Еӂиптулуй есте дескисэ ынаинтя та; ашазэ пе татэл тэу ши пе фраций тэй ын чя май бунэ парте а цэрий. Сэ локуяскэ ын цинутул Госен ши, дакэ гэсешть принтре ей оамень дестойничь, пуне-й ын фрунтя турмелор меле.”

7 Poi Giuseppe introdusse Giacobbe, suo padre, e lo presentò al faraone e Giacobbe benedisse il faraone.

Иосиф а адус пе татэл сэу Иаков ши л-а ынфэцишат ынаинтя луй Фараон. Ши Иаков а бинекувынтат пе Фараон.

8 Il faraone domandò a Giacobbe: «Quanti anni hai?».

Фараон а ынтребат пе Иаков: „Каре есте нумэрул зилелор анилор веций тале?”

9 Giacobbe rispose al faraone: «Centotrenta di vita errabonda, pochi e tristi sono stati gli anni della mia vita e non hanno raggiunto il numero degli anni dei miei padri, al tempo della loro vita nomade».

Иаков а рэспунс луй Фараон: „Зилеле анилор кэлэторией меле сунт о сутэ трейзечь де ань. Зилеле анилор веций меле ау фост пуцине ла нумэр ши реле ши н-ау атинс зилеле анилор веций пэринцилор мей ын тимпул кэлэторией лор.”

10 Poi Giacobbe benedisse il faraone e si allontanò dal faraone.

Иаков а бинекувынтат ярэшь пе Фараон ши а плекат динаинтя луй Фараон.

11 Giuseppe fece risiedere suo padre e i suoi fratelli e diede loro una proprietà nel paese d'Egitto, nella parte migliore del paese, nel territorio di Ramses, come aveva comandato il faraone.

Иосиф а ашезат пе татэл сэу ши пе фраций сэй ши ле-а дат о мошие ын цара Еӂиптулуй, ын чя май бунэ парте а цэрий, ын цинутул луй Рамсес, кум порунчисе Фараон.

12 Giuseppe diede il sostentamento al padre, ai fratelli e a tutta la famiglia di suo padre, fornendo pane secondo il numero dei bambini.

Иосиф а хрэнит ку пыне пе татэл сэу, пе фраций сэй ши пе тоатэ фамилия татэлуй сэу, дупэ нумэрул копиилор.

13 Ora non c'era pane in tutto il paese, perché la carestia era molto grave: il paese d'Egitto e il paese di Canaan languivano per la carestia.

Ну май ера пыне ын тоатэ цара, кэч фоаметя ера фоарте маре; цара Еӂиптулуй ши цара Канаанулуй тынжяу дин причина фоаметей.

14 Giuseppe raccolse tutto il denaro che si trovava nel paese d'Egitto e nel paese di Canaan in cambio del grano che essi acquistavano; Giuseppe consegnò questo denaro alla casa del faraone.

Иосиф а стрынс тот арӂинтул каре се гэся ын цара Еӂиптулуй ши ын цара Канаанулуй ын скимбул грыулуй пе каре-л кумпэрау оамений ши астфел а фэкут ка тот арӂинтул ачеста сэ интре ын каса луй Фараон.

15 Quando fu esaurito il denaro del paese di Egitto e del paese di Canaan, tutti gli Egiziani vennero da Giuseppe a dire: «Dacci il pane! Perché dovremmo morire sotto i tuoi occhi? Infatti non c'è più denaro».

Кынд с-а сфыршит арӂинтул дин цара Еӂиптулуй ши дин цара Канаанулуй, тоць еӂиптений ау венит ла Иосиф ши ау зис: „Дэ-не пыне! Пентру че сэ мурим ын фаца та? Кэч арӂинт ну май авем.”

16 Rispose Giuseppe: «Cedetemi il vostro bestiame e io vi darò pane in cambio del vostro bestiame, se non c'è più denaro».

Иосиф а зис: „Даць вителе воастре, ши вэ вой да пыне ын скимбул вителор воастре, дакэ ну май авець арӂинт.”

17 Allora condussero a Giuseppe il loro bestiame e Giuseppe diede loro il pane in cambio dei cavalli e delle pecore, dei buoi e degli asini; così in quell'anno li nutrì di pane in cambio di tutto il loro bestiame.

Шь-ау адус вителе ла Иосиф, ши Иосиф ле-а дат пыне ын скимбул каилор, ын скимбул турмелор де ой ши де бой ши ын скимбул мэгарилор. Ле-а дат астфел пыне ын анул ачела ын скимбул тутурор турмелор лор.

18 Passato quell'anno, vennero a lui l'anno dopo e gli dissero: «Non nascondiamo al mio signore che si è esaurito il denaro e anche il possesso del bestiame è passato al mio signore, non rimane più a disposizione del mio signore se non il nostro corpo e il nostro terreno.

Дупэ че а трекут анул ачела, ау венит ла Иосиф ын анул урмэтор ши й-ау зис: „Ну путем сэ аскундем домнулуй ностру фаптул кэ арӂинтул с-а сфыршит ши турмеле де вите ау трекут ын стэпыниря домнулуй ностру; ну май рэмын ынаинтя домнулуй ностру декыт трупуриле ши пэмынтуриле ноастре.

19 Perché dovremmo perire sotto i tuoi occhi, noi e la nostra terra? Acquista noi e la nostra terra in cambio di pane e diventeremo servi del faraone noi con la nostra terra; ma dacci di che seminare, così che possiamo vivere e non morire e il suolo non diventi un deserto!».

Пентру че сэ мурим суб окий тэй, ной ши пэмынтуриле ноастре? Кумпэрэ-не ымпреунэ ку пэмынтуриле ноастре ын скимбул пыний, ши вом фи ай домнулуй ностру, ной ши пэмынтуриле ноастре. Дэ-не сэмынцэ сэ семэнэм, ка сэ трэим ши сэ ну мурим ши сэ ну не рэмынэ пэмынтуриле пустий.”

20 Allora Giuseppe acquistò per il faraone tutto il terreno dell'Egitto, perché gli Egiziani vendettero ciascuno il proprio campo, tanto infieriva su di loro la carestia. Così la terra divenne proprietà del faraone.

Иосиф а кумпэрат пентру Фараон тоате пэмынтуриле Еӂиптулуй; кэч еӂиптений шь-ау вындут фиекаре огорул, пентру кэ ый силя фоаметя. Ши цара а ажунс ын стэпыниря луй Фараон.

21 Quanto al popolo, egli lo fece passare nelle città da un capo all'altro della frontiera egiziana.

Кыт деспре попор, л-а мутат ын четэць, де ла о марӂине а хотарелор Еӂиптулуй пынэ ла чялалтэ.

22 Soltanto il terreno dei sacerdoti egli non acquistò, perché i sacerdoti avevano un'assegnazione fissa da parte del faraone e si nutrivano dell'assegnazione che il faraone passava loro; per questo non vendettero il loro terreno.

Нумай пэмынтуриле преоцилор ну ле-а кумпэрат, пентру кэ ера о леӂе а луй Фараон, датэ ын фолосул преоцилор, каре трэяу дин венитул пе каре ли-л дэдя Фараон: де ачея ей ну шь-ау вындут пэмынтуриле.

23 Poi Giuseppe disse al popolo: «Vedete, io ho acquistato oggi per il faraone voi e il vostro terreno. Eccovi il seme: seminate il terreno.

Иосиф а зис попорулуй: „В-ам кумпэрат азь ку пэмынтуриле воастре пентру Фараон; ятэ, вэ дау сэмынцэ, ка сэ путець семэна пэмынтул.

24 Ma quando vi sarà il raccolto, voi ne darete un quinto al faraone e quattro parti saranno vostre, per la semina dei campi, per il nutrimento vostro e di quelli di casa vostra e per il nutrimento dei vostri bambini».

Ла время роаделор, вець да а чинчя парте луй Фараон, яр челелалте патру пэрць вэ вор рэмыне воуэ, ка сэ семэнаць огоареле ши сэ вэ хрэниць ымпреунэ ку копиий воштри ши ку чей че сунт ын каселе воастре.”

25 Gli risposero: «Ci hai salvato la vita! Ci sia solo concesso di trovar grazia agli occhi del mio signore e saremo servi del faraone!».

Ей ау зис: „Ту не-ай скэпат вяца! Сэ кэпэтэм тречере ынаинтя домнулуй ностру, ши вом фи робь ай луй Фараон.”

26 Così Giuseppe fece di questo una legge che vige fino ad oggi sui terreni d'Egitto, per la quale si deve dare la quinta parte al faraone. Soltanto i terreni dei sacerdoti non divennero del faraone.

Иосиф а фэкут дин ачаста о леӂе каре а рэмас ын пичоаре пынэ ын зиуа де азь ши дупэ каре а чинчя парте дин венитул пэмынтурилор Еӂиптулуй есте а луй Фараон; нумай пэмынтуриле преоцилор ну сунт але луй Фараон.

27 Gli Israeliti intanto si stabilirono nel paese d'Egitto, nel territorio di Gosen, ebbero proprietà e furono fecondi e divennero molto numerosi.

Исраел а локуит ын цара Еӂиптулуй, ын цинутул Госен. Ей с-ау ынстэрит, ау крескут ши с-ау ынмулцит фоарте мулт.

28 Giacobbe visse nel paese d'Egitto diciassette anni e gli anni della sua vita furono centoquarantasette.

Иаков а трэит шаптеспрезече ань ын цара Еӂиптулуй ши зилеле анилор веций луй Иаков ау фост де о сутэ патрузечь ши шапте де ань.

29 Quando fu vicino il tempo della sua morte, Israele chiamò il figlio Giuseppe e gli disse: «Se ho trovato grazia ai tuoi occhi, metti la mano sotto la mia coscia e usa con me bontà e fedeltà: non seppellirmi in Egitto!

Кынд с-а апропият Исраел де клипа морций, а кемат пе фиул сэу Иосиф ши й-а зис: „Дакэ ам кэпэтат тречере ынаинтя та, пуне, рогу-те, мына суб коапса мя ши поартэ-те ку бунэтате ши крединчошие фацэ де мине: сэ ну мэ ынгропь ын Еӂипт.

30 Quando io mi sarò coricato con i miei padri, portami via dall'Egitto e seppelliscimi nel loro sepolcro». Rispose: «Io agirò come hai detto».

Чи, кынд мэ вой кулка лынгэ пэринций мей, сэ мэ скоць афарэ дин Еӂипт ши сэ мэ ынгропь ын мормынтул лор.” Иосиф а рэспунс: „Вой фаче дупэ кувынтул тэу.”

31 Riprese: «Giuramelo!». E glielo giurò; allora Israele si prostrò sul capezzale del letto.

Иаков а зис: „Журэ-мь.” Ши Иосиф й-а журат. Апой Исраел с-а плекат ку фаца пе кэпэтыюл патулуй.