Ayub 7

1 "Bukankah manusia harus bergumul di bumi, dan hari-harinya seperti hari-hari orang upahan?

Le sort de l’homme sur la terre est celui d’un soldat, Et ses jours sont ceux d’un mercenaire.

2 Seperti kepada seorang budak yang merindukan naungan, seperti kepada orang upahan yang menanti-nantikan upahnya,

Comme l’esclave soupire après l’ombre, Comme l’ouvrier attend son salaire,

3 demikianlah dibagikan kepadaku bulan-bulan yang sia-sia, dan ditentukan kepadaku malam-malam penuh kesusahan.

Ainsi j’ai pour partage des mois de douleur, J’ai pour mon lot des nuits de souffrance.

4 Bila aku pergi tidur, maka pikirku: Bilakah aku akan bangun? Tetapi malam merentang panjang, dan aku dicekam oleh gelisah sampai dinihari.

Je me couche, et je dis: Quand me lèverai-je? Quand finira la nuit? Et je suis rassasié d’agitations jusqu’au point du jour.

5 Berenga dan abu menutupi tubuhku, kulitku menjadi keras, lalu pecah.

Mon corps se couvre de vers et d’une croûte terreuse, Ma peau se crevasse et se dissout.

6 Hari-hariku berlalu lebih cepat dari pada torak, dan berakhir tanpa harapan.

Mes jours sont plus rapides que la navette du tisserand, Ils s’évanouissent: plus d’espérance!

7 Ingatlah, bahwa hidupku hanya hembusan nafas; mataku tidak akan lagi melihat yang baik.

Souviens-toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

8 Orang yang memandang aku, tidak akan melihat aku lagi, sementara Engkau memandang aku, aku tidak ada lagi.

L’œil qui me regarde ne me regardera plus; Ton œil me cherchera, et je ne serai plus.

9 Sebagaimana awan lenyap dan melayang hilang, demikian juga orang yang turun ke dalam dunia orang mati tidak akan muncul kembali. (Sheol h7585)

Comme la nuée se dissipe et s’en va, Celui qui descend au séjour des morts ne remontera pas; (Sheol h7585)

10 Ia tidak lagi kembali ke rumahnya, dan tidak dikenal lagi oleh tempat tinggalnya.

Il ne reviendra plus dans sa maison, Et le lieu qu’il habitait ne le connaîtra plus.

11 Oleh sebab itu akupun tidak akan menahan mulutku, aku akan berbicara dalam kesesakan jiwaku, mengeluh dalam kepedihan hatiku.

C’est pourquoi je ne retiendrai point ma bouche, Je parlerai dans l’angoisse de mon cœur, Je me plaindrai dans l’amertume de mon âme.

12 Apakah aku ini laut atau naga, sehingga Engkau menempatkan penjaga terhadap aku?

Suis-je une mer, ou un monstre marin, Pour que tu établisses des gardes autour de moi?

13 Apabila aku berpikir: Tempat tidurku akan memberi aku penghiburan, dan tempat pembaringanku akan meringankan keluh kesahku,

Quand je dis: Mon lit me soulagera, Ma couche calmera mes douleurs,

14 maka Engkau mengagetkan aku dengan impian dan mengejutkan aku dengan khayal,

C’est alors que tu m’effraies par des songes, Que tu m’épouvantes par des visions.

15 sehingga aku lebih suka dicekik dan mati dari pada menanggung kesusahanku.

Ah! Je voudrais être étranglé! Je voudrais la mort plutôt que ces os!

16 Aku jemu, aku tidak mau hidup untuk selama-lamanya. Biarkanlah aku, karena hari-hariku hanya seperti hembusan nafas saja.

Je les méprise!… je ne vivrai pas toujours… Laisse-moi, car ma vie n’est qu’un souffle.

17 Apakah gerangan manusia, sehingga dia Kauanggap agung, dan Kauperhatikan,

Qu’est-ce que l’homme, pour que tu en fasses tant de cas, Pour que tu daignes prendre garde à lui,

18 dan Kaudatangi setiap pagi, dan Kauuji setiap saat?

Pour que tu le visites tous les matins, Pour que tu l’éprouves à tous les instants?

19 Bilakah Engkau mengalihkan pandangan-Mu dari padaku, dan membiarkan aku, sehingga aku sempat menelan ludahku?

Quand cesseras-tu d’avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d’avaler ma salive?

20 Kalau aku berbuat dosa, apakah yang telah kulakukan terhadap Engkau, ya Penjaga manusia? Mengapa Engkau menjadikan aku sasaran-Mu, sehingga aku menjadi beban bagi diriku?

Si j’ai péché, qu’ai-je pu te faire, gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits? Pourquoi me rendre à charge à moi-même?

21 Dan mengapa Engkau tidak mengampuni pelanggaranku, dan tidak menghapuskan kesalahanku? Karena sekarang aku terbaring dalam debu, lalu Engkau akan mencari aku, tetapi aku tidak akan ada lagi."

Que ne pardonnes-tu mon péché, Et que n’oublies-tu mon iniquité? Car je vais me coucher dans la poussière; Tu me chercheras, et je ne serai plus.