Ayub 7

1 "Bukankah manusia harus bergumul di bumi, dan hari-harinya seperti hari-hari orang upahan?

La vie de l’homme sur la terre est un temps de service, et ses jours sont comme ceux du mercenaire.

2 Seperti kepada seorang budak yang merindukan naungan, seperti kepada orang upahan yang menanti-nantikan upahnya,

Comme l’esclave soupire après l’ombre, comme l’ouvrier attend son salaire,

3 demikianlah dibagikan kepadaku bulan-bulan yang sia-sia, dan ditentukan kepadaku malam-malam penuh kesusahan.

ainsi j’ai eu en partage des mois de douleur, pour mon lot, des nuits de souffrance.

4 Bila aku pergi tidur, maka pikirku: Bilakah aku akan bangun? Tetapi malam merentang panjang, dan aku dicekam oleh gelisah sampai dinihari.

Si je me couche, je dis: « Quand me lèverai-je? Quand finira la nuit? » et je suis rassasié d’angoisses jusqu’au jour.

5 Berenga dan abu menutupi tubuhku, kulitku menjadi keras, lalu pecah.

Ma chair se couvre de vers et d’une croûte terreuse, ma peau se gerce et coule.

6 Hari-hariku berlalu lebih cepat dari pada torak, dan berakhir tanpa harapan.

Mes jours passent plus rapides que la navette, ils s’évanouissent: plus d’espérance!

7 Ingatlah, bahwa hidupku hanya hembusan nafas; mataku tidak akan lagi melihat yang baik.

O Dieu, souviens-toi que ma vie n’est qu’un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

8 Orang yang memandang aku, tidak akan melihat aku lagi, sementara Engkau memandang aku, aku tidak ada lagi.

L’œil qui me regarde ne m’apercevra plus; ton œil me cherchera, et je ne serai plus.

9 Sebagaimana awan lenyap dan melayang hilang, demikian juga orang yang turun ke dalam dunia orang mati tidak akan muncul kembali. (Sheol h7585)

Le nuage se dissipe et passe; ainsi celui qui descend au schéol ne remontera plus; (Sheol h7585)

10 Ia tidak lagi kembali ke rumahnya, dan tidak dikenal lagi oleh tempat tinggalnya.

il ne retournera plus dans sa maison; le lieu qu’il habitait ne le reconnaîtra plus.

11 Oleh sebab itu akupun tidak akan menahan mulutku, aku akan berbicara dalam kesesakan jiwaku, mengeluh dalam kepedihan hatiku.

C’est pourquoi je ne retiendrai pas ma langue, je parlerai dans l’angoisse de mon esprit, j’exhalerai mes plaintes dans l’amertume de mon âme.

12 Apakah aku ini laut atau naga, sehingga Engkau menempatkan penjaga terhadap aku?

Suis-je la mer ou un monstre marin, pour que tu poses une barrière autour de moi?

13 Apabila aku berpikir: Tempat tidurku akan memberi aku penghiburan, dan tempat pembaringanku akan meringankan keluh kesahku,

Quand je dis: « Mon lit me soulagera, ma couche calmera mes soupirs, »

14 maka Engkau mengagetkan aku dengan impian dan mengejutkan aku dengan khayal,

alors tu m’effraies par des songes, tu m’épouvantes par des visions.

15 sehingga aku lebih suka dicekik dan mati dari pada menanggung kesusahanku.

Ah! Mon âme préfère la mort violente, mes os appellent le trépas.

16 Aku jemu, aku tidak mau hidup untuk selama-lamanya. Biarkanlah aku, karena hari-hariku hanya seperti hembusan nafas saja.

Je suis en proie à la dissolution, la vie m’échappe pour jamais; laisse-moi, car mes jours ne sont qu’un souffle.

17 Apakah gerangan manusia, sehingga dia Kauanggap agung, dan Kauperhatikan,

Qu’est-ce que l’homme, pour que tu en fasses tant d’estime, que tu daignes t’occuper de lui,

18 dan Kaudatangi setiap pagi, dan Kauuji setiap saat?

que tu le visites chaque matin, et qu’à chaque instant tu l’éprouves?

19 Bilakah Engkau mengalihkan pandangan-Mu dari padaku, dan membiarkan aku, sehingga aku sempat menelan ludahku?

Quand cesseras-ru d’avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d’avaler ma salive?

20 Kalau aku berbuat dosa, apakah yang telah kulakukan terhadap Engkau, ya Penjaga manusia? Mengapa Engkau menjadikan aku sasaran-Mu, sehingga aku menjadi beban bagi diriku?

Si j’ai péché, que puis-je te faire, ô Gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits, et me rendre à charge à moi-même?

21 Dan mengapa Engkau tidak mengampuni pelanggaranku, dan tidak menghapuskan kesalahanku? Karena sekarang aku terbaring dalam debu, lalu Engkau akan mencari aku, tetapi aku tidak akan ada lagi."

Que ne pardonnes-tu mon offense? Que n’oublies-tu mon iniquité? Car bientôt je dormirai dans la poussière; tu me chercheras, et je ne serai plus.