Ayub 14

1 "Manusia yang lahir dari perempuan, singkat umurnya dan penuh kegelisahan.

L’homme né de la femme vit peu de jours, et il est rassasié de misères.

2 Seperti bunga ia berkembang, lalu layu, seperti bayang-bayang ia hilang lenyap dan tidak dapat bertahan.

Comme la fleur, il naît, et on le coupe; il fuit comme l’ombre, sans s’arrêter.

3 Masakan Engkau menujukan pandangan-Mu kepada orang seperti itu, dan menghadapkan kepada-Mu untuk diadili?

Et c’est sur lui que tu as l’œil ouvert, lui que tu amènes en justice avec toi!

4 Siapa dapat mendatangkan yang tahir dari yang najis? Seorangpun tidak!

Qui peut tirer le pur de l’impur? Personne.

5 Jikalau hari-harinya sudah pasti, dan jumlah bulannya sudah tentu pada-Mu, dan batas-batasnya sudah Kautetapkan, sehingga tidak dapat dilangkahinya,

Si les jours de l’homme sont comptés, si tu as fixé le nombre de ses mois, si tu as posé un terme qu’il ne doit pas franchir,

6 hendaklah Kaualihkan pandangan-Mu dari padanya, agar ia beristirahat, sehingga ia seperti orang upahan dapat menikmati harinya.

détourne de lui tes yeux pour qu’il se repose, jusqu’à ce qu’il goûte, comme le mercenaire, la fin de sa journée.

7 Karena bagi pohon masih ada harapan: apabila ditebang, ia bertunas kembali, dan tunasnya tidak berhenti tumbuh.

Un arbre a de l’espérance: coupé, il peut verdir encore, il ne cesse pas d’avoir des rejetons.

8 Apabila akarnya menjadi tua di dalam tanah, dan tunggulnya mati di dalam debu,

Que sa racine ait vieilli dans la terre, que son tronc soit mort dans la poussière,

9 maka bersemilah ia, setelah diciumnya air, dan dikeluarkannyalah ranting seperti semai.

dès qu’il sent l’eau, il reverdit, il pousse des branches comme un jeune plant.

10 Tetapi bila manusia mati, maka tidak berdayalah ia, bila orang binasa, di manakah ia?

Mais l’homme meurt, et il reste étendu; quand il a expiré, où est-il?

11 Seperti air menguap dari dalam tasik, dan sungai surut dan menjadi kering,

Les eaux du lac disparaissent, le fleuve tarit et se dessèche:

12 demikian juga manusia berbaring dan tidak bangkit lagi, sampai langit hilang lenyap, mereka tidak terjaga, dan tidak bangun dari tidurnya.

ainsi l’homme se couche et ne se relève plus, il ne se réveillera pas tant que subsistera le ciel, on ne le fera pas sortir de son sommeil.

13 Ah, kiranya Engkau menyembunyikan aku di dalam dunia orang mati, melindungi aku, sampai murka-Mu surut; dan menetapkan waktu bagiku, kemudian mengingat aku pula! (Sheol h7585)

Oh! Si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, m’y tenir à couvert jusqu’à ce que ta colère ait passé, me fixer un terme où tu te souviendrais de moi! (Sheol h7585)

14 Kalau manusia mati, dapatkah ia hidup lagi? Maka aku akan menaruh harap selama hari-hari pergumulanku, sampai tiba giliranku;

Si l’homme une fois mort pouvait revivre! Tout le temps de mon service j’attendrais qu’on vînt me relever.

15 maka Engkau akan memanggil, dan akupun akan menyahut; Engkau akan rindu kepada buatan tangan-Mu.

Tu m’appellerais alors, et moi je te répondrais; tu languirais après l’ouvrage de tes mains.

16 Sungguhpun Engkau menghitung langkahku, Engkau tidak akan memperhatikan dosaku;

Mais hélas! Maintenant, tu comptes mes pas, tu as l’œil ouvert sur mes péchés;

17 pelanggaranku akan dimasukkan di dalam pundi-pundi yang dimeteraikan, dan kesalahanku akan Kaututup dengan lepa.

mes transgressions sont scellées dans une bourse, et tu mets un enduit sur mes iniquités.

18 Tetapi seperti gunung runtuh berantakan, dan gunung batu bergeser dari tempatnya,

La montagne s’écroule et s’efface; le rocher est transporté hors de sa place;

19 seperti batu-batu dikikis air, dan bumi dihanyutkan tanahnya oleh hujan lebat, demikianlah Kauhancurkan harapan manusia.

les eaux creusent la pierre, leurs flots débordés entraînent la poussière du sol: ainsi tu anéantis l’espérance de l’homme.

20 Engkau menggagahi dia untuk selama-lamanya, maka pergilah ia, Engkau mengubah wajahnya dan menyuruh dia pergi.

Tu l’abats sans retour, et il s’en va; tu flétris son visage, et tu le congédies.

21 Anak-anaknya menjadi mulia, tetapi ia tidak tahu; atau mereka menjadi hina, tetapi ia tidak menyadarinya.

Que ses enfants soient honorés, il n’en sait rien; qu’ils soient dans l’abaissement, il l’ignore.

22 Hanya tubuhnya membuat dirinya menderita, dan karena dirinya sendiri jiwanya berduka cita."

Sa chair ne sent que ses propres souffrances, son âme ne gémit que sur elle-même.