Ayub 3
1 Kemudian Ayub mulai berbicara dan mengutuki hari kelahirannya, katanya,
Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
2 "Ya Allah, kutukilah hari kelahiranku, dan malam aku mulai dikandung ibuku!
“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!
4 Ya Allah, jadikanlah hari itu gelap, hapuskan dari ingatan-Mu hingga lenyap; janganlah Engkau biarkan pula cahaya cerah menyinarinya.
Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.
5 Jadikanlah hari itu hitam kelam, gelap gulita, kabur dan suram; liputilah dengan awan dan mega, tudungilah dari sinar sang surya.
Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.
6 Hendaknya malam itu dihilangkan dari hitungan tahun dan bulan; jangan lagi dikenang, jangan pula dibilang.
Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.
7 Biarlah malam itu penuh kegelapan tiada kemesraan, tiada kegembiraan.
Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.
8 Hai orang perdukunan dan pengendali Lewiatan, timpalah hari itu dengan sumpah dan kutukan;
Günleri lanetleyenler, Livyatan'ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.
9 jangan sampai bintang kejora bersinar, jangan biarkan sinar fajar memancar! Biarlah malam itu percuma menunggu datangnya hari dan harapan yang baru.
Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.
10 Terkutuklah malam celaka ketika aku dilahirkan bunda, dan dibiarkan menanggung sengsara.
Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
11 Mengapa aku tidak mati dalam rahim ibu, atau putus nyawa pada saat kelahiranku?
“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
12 Mengapa aku dipeluk ibuku dan dipangkunya, serta disusuinya pada buah dadanya?
Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?
13 Sekiranya pada saat itu aku berpulang, maka aku tidur dan mengaso dengan tenang,
Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;
14 seperti para raja dan penguasa dahulu kala, yang membangun kembali istana zaman purba.
Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
15 Aku tertidur seperti putra raja, yang mengisi rumahnya dengan perak kencana.
Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.
16 Mengapa aku tidak lahir tanpa nyawa supaya tidurku lelap dan terlena?
Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
17 Di sana, di dalam kuburan, penjahat tidak melakukan kejahatan, dan buruh yang habis tenaga dapat melepaskan lelahnya.
Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.
18 Juga tawanan merasa lega, bebas dari hardik para penjaga.
Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.
19 Di sana semua orang sama: yang tenar dan yang tidak ternama. Dan para budak bebas akhirnya.
Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.
20 Mengapa manusia dibiarkan terus hidup sengsara? Mengapa terang diberi kepada yang duka?
“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?
21 Mereka lebih suka kuburan daripada harta, menanti maut, tapi tak kunjung tiba.
Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;
22 Kebahagiaan baru dapat dirasakan bila mereka mati dan dikuburkan.
Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
23 Masa depan mereka diselubungi oleh Allah, mereka dikepung olehnya dari segala arah.
Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı'nın çitle çevirdiği kişiye?
24 Gantinya makan aku mengeluh, tiada hentinya aku mengaduh.
Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.
25 Segala yang kucemaskan, menimpa aku, segala yang kutakuti, melanda aku.
Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.
26 Bagiku tiada ketentraman, aku menderita tanpa kesudahan."
Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”
