Ayub 16
1 Tetapi Ayub menjawab, "Seringkali kudengar pendapat demikian; penghiburanmu hanyalah siksaan.
Job prit la parole et dit:
J’ai souvent entendu pareilles choses; Vous êtes tous des consolateurs fâcheux.
3 Kapankah omong kosong itu kamu hentikan? Apa yang merangsang kamu untuk memberi jawaban?
Quand finiront ces discours en l’air? Pourquoi cette irritation dans tes réponses?
4 Seandainya kamu ini aku, dan aku kamu, aku pun dapat bicara sama seperti itu. Kubanjiri kamu dengan penuturan; kepalaku akan kugeleng-gelengkan.
Moi aussi, je pourrais parler comme vous, Si vous étiez à ma place: Je vous accablerais de paroles, Je secouerais sur vous la tête,
5 Hatimu akan kukuatkan dengan berbagai anjuran; kata-kataku akan memberi penghiburan.
Je vous fortifierais de la bouche, Je remuerais les lèvres pour vous soulager.
6 Kalau aku bicara, deritaku tidak reda; jika aku berdiam diri, apa pula gunanya?
Si je parle, mes souffrances ne seront point calmées, Si je me tais, en quoi seront-elles moindres?
7 Allah, membuat aku kepayahan; seluruh keluargaku telah dibinasakan.
Maintenant, hélas! Il m’a épuisé… Tu as ravagé toute ma maison;
8 Dia menentang dan menangkap aku. Sekarang kurus keringlah tubuhku, dan bagi banyak orang itulah buktinya bahwa aku telah berdosa.
Tu m’as saisi, pour témoigner contre moi; Ma maigreur se lève, et m’accuse en face.
9 Dengan geram Allah merobek-robek tubuhku; dengan sangat benci Ia memandang aku.
Il me déchire et me poursuit dans sa fureur, Il grince des dents contre moi, Il m’attaque et me perce de son regard.
10 Orang-orang mengejek aku dengan mulut terbuka lebar; aku dikeroyok dan pipiku ditampar.
Ils ouvrent la bouche pour me dévorer, Ils m’insultent et me frappent les joues, Ils s’acharnent tous après moi.
11 Allah menyerahkan aku kepada orang durhaka; aku dijatuhkan-Nya ke tangan orang durjana.
Dieu me livre à la merci des impies, Il me précipite entre les mains des méchants.
12 Tadinya hidupku aman dan sentosa, tapi Allah menyerang aku dengan tiba-tiba. Tengkukku dicengkeram-Nya dan aku dicampakkan; dijadikan-Nya aku sasaran untuk latihan.
J’étais tranquille, et il m’a secoué, Il m’a saisi par la nuque et m’a brisé, Il a tiré sur moi comme à un but.
13 Tanpa rasa iba Ia terus memanah aku, sehingga terburailah isi perutku.
Ses traits m’environnent de toutes parts; Il me perce les reins sans pitié, Il répand ma bile sur la terre.
14 Ia menyerbu seperti seorang pejuang, dan melukai aku dengan berulang-ulang.
Il me fait brèche sur brèche, Il fond sur moi comme un guerrier.
15 Aku memakai karung tanda kesedihan, dan duduk dalam debu karena dikalahkan.
J’ai cousu un sac sur ma peau; J’ai roulé ma tête dans la poussière.
16 Wajahku merah karena tangisku; kelopak mataku bengkak dan biru.
Les pleurs ont altéré mon visage; L’ombre de la mort est sur mes paupières.
17 Tapi aku tidak melakukan kekerasan; nyata tuluslah doaku kepada TUHAN.
Je n’ai pourtant commis aucune violence, Et ma prière fut toujours pure.
18 Hai bumi, kejahatan terhadapku jangan sembunyikan; jangan diamkan teriakku minta keadilan.
O terre, ne couvre point mon sang, Et que mes cris prennent librement leur essor!
19 Aku tahu bahwa Pembelaku ada di surga; Ia memberi kesaksian bahwa aku tak berdosa.
Déjà maintenant, mon témoin est dans le ciel, Mon témoin est dans les lieux élevés.
20 Aku diejek teman-temanku dan ditertawakan; sambil menangis aku menghadap Allah minta bantuan.
Mes amis se jouent de moi; C’est Dieu que j’implore avec larmes.
21 Ah, kiranya Allah sendiri membela aku di hadapan-Nya, seperti seorang yang rela membela sahabatnya.
Puisse-t-il donner à l’homme raison contre Dieu, Et au fils de l’homme contre ses amis!
22 Tahun-tahunku yang sisa tak banyak lagi; sebentar lagi aku pergi dan tak akan kembali.
Car le nombre de mes années touche à son terme, Et je m’en irai par un sentier d’où je ne reviendrai pas.
