Ayub 14

1 Sejak lahir manusia itu lemah, tidak berdaya; hidupnya singkat serta penuh derita.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Ia bersemi dan layu seperti kembang; lenyap seperti bayangan, terus menghilang.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 Ya Allah, masakan Engkau mau memandangku, dan menghadapkan aku ke pengadilan-Mu!

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 Dapatkah manusia yang berdosa mendatangkan hal yang sempurna?

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 Jumlah umur manusia sudah Kautentukan; jumlah bulannya sudah Kaupastikan. Kautetapkan pula batas-batas hidupnya; tidak mungkin ia melangkahinya.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Biarkanlah ia beristirahat, jangan ganggu dia; supaya ia dapat menikmati hidupnya sampai selesai tugasnya.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 Masih ada harapan bagi pohon yang ditebang; ia akan bertunas lagi, lalu bercabang.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 Meskipun di dalam tanah akarnya menjadi lapuk, dan tanggulnya mati karena busuk,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 tetapi bila disentuh air, ia tumbuh lagi; seperti tanaman muda, tunas-tunasnya muncul kembali.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 Tapi bila manusia mati, habis riwayatnya; ia meninggal dunia, lalu ke mana perginya?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Seperti air menguap dari dalam telaga, seperti sungai surut sampai habis airnya,

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 begitu pula manusia yang telah mati: ia tidak akan dapat bangkit kembali. Ia tak akan terjaga selama langit masih ada, tak pernah lagi bangun dari tidurnya.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 Sembunyikanlah aku di dalam dunia orang mati; lindungilah aku sampai Kau tidak marah lagi. Tapi tentukanlah waktu untuk mengingat diriku. (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 Sebab, apabila manusia mati, dapatkah ia hidup kembali? Hari demi hari aku menunggu sampai masa pahitku ini lalu.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Maka Engkau akan memanggil aku, dan aku pun akan memberi jawaban; Engkau akan sayang lagi kepadaku, makhluk yang Kauciptakan.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 Lalu akan Kauawasi setiap langkahku, tapi tidak lagi Kauperhatikan dosaku.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 Dosaku akan Kauampuni dan Kausingkirkan; salahku waktu dulu akan Kauhapuskan.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 Kelak gunung-gunung akan runtuh dan porak poranda, dan gunung batu yang kokoh bergeser dari tempatnya.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 Batu-batu akan dikikis oleh air yang mengalir kuat; tanah akan dihanyutkan oleh hujan yang lebat. Demikianlah Kauhancurkan harapan manusia.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Kaukalahkan dia untuk selama-lamanya; Kausuruh dia pergi dan Kauubah wajahnya.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Anak-anaknya menjadi orang mulia, tetapi ia tidak mengetahuinya. Dan apabila mereka menjadi hina, tak ada yang memberitahukan kepadanya.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Hanya nyeri tubuhnya yang dirasakannya; hanya pilu hatinya yang dideritanya."

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”