Job 30
1 Ita, dagiti ub-ubing ngem siak ket awan ti ar-aramidenda no di ti manglais kaniak- dagitoy nga agtutubo a dagiti ammada ket pinagkedkedak koma nga agtrabaho a kadua dagiti asok iti arbanko.
But now they that are younger than I hold me in derision, Whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
2 Pudno, ti kinapigsa dagiti ima ti amada, kasano koma a natulongandak - dagiti lallaki a ti kinapigsa ti kinalakayda ket napukawen?
Of what use to me would be even the strength of their hands, To whom old age is lost?
3 Narapisda gapu iti kinapanglaw ken bisin; nagkibkibda iti namaga a daga idiay kasipngetan ti let-ang ken iti disso nga awan matagtagitaona.
By want and hunger they are famished; They gnaw the dry desert, The darkness of desolate wastes.
4 Nagpag-utda kadagiti naraboy a mulmula; dagiti ramut ti buyboy ti nagbalin a taraonda.
They gather purslain among the bushes, And the root of the broom is their bread.
5 Napapanawda manipud kadagiti tattao a nangpukkaw kadakuada, a kasla iti panangpukkaw iti maysa a tao iti agtatakaw.
They are driven from the society of men; There is a cry after them as after a thief.
6 Isu a nagnaedda kadagiti tanap nga asideg iti karayan, kadagiti rukib ken kadagiti dadakkel a bato.
They dwell in gloomy valleys, In caves of the earth and in rocks.
7 Aggaraigida a kasla kadagiti asno iti nagbabaetan dagiti naraboy a mulmula; naguummongda iti sirok dagiti narabuy a mulmula.
They bray among the bushes; Under the brambles are they stretched out.
8 Kaputotan ida dagiti maag, wen, dagiti awan serserbina a tattao; napapanawda iti daga babaen kadagiti saplit.
An impious and low-born race, They are beaten out of the land.
9 Ngem ita, pinagbalindak dagiti annakda a lallaki a pakasaritaan para iti kanta ti panglais; pudno, maysaak itan a paga-angawan kadakuada.
And now I am become their song; Yea, I am their by-word!
10 Karuroddak ken ad-adaywandak; kanayonda a tuptupraan ti rupak.
They abhor me, they stand aloof from me; They forbear not to spit before my face.
11 Ta pinugsat ti Dios ti tali ti panak ket pinarigatnak, ken isu a napukaw amin ti panagteppel dagitoy a tattao iti sangoanak.
Yea, they let loose the reins, and humble me; They cast off the bridle before me.
12 Iti makannawan nga imak ken tumakder dagiti naranggas a tattao; pappapanawendak ken igabsuonda kaniak dagiti wagas ti panangdadaelda.
On my right hand riseth up the brood; They thrust away my feet; They cast up against me their destructive ways.
13 Daddadaelenda ti dalanko; iyas-asidegda ti didigra kaniak, lallaki nga awan ti uray maysa a manganawa kadakuada.
They break up my path; They hasten my fall, —They who have no helper!
14 Umaydak darupen a kasla maysa nga armada manipud iti nalawa nga abot iti pader ti siudad; itulidda dagiti bagbagida kaniak iti katingngaan ti pannakadadael.
They come upon me as through a wide breach; Through the ruins they rush in upon me.
15 Ti buteng ti nanglapunos kaniak; naipanaw ti dayawko a kasla intayab ti angin; napukaw ti kinarang-ayko a kasla ulep.
Terrors are turned against me; They pursue my prosperity like the wind, And my welfare passeth away like a cloud.
16 Ita, maibukbukbok ti biagko manipud iti kaunggak; dagiti aldaw ti panagsagsagaba ti nangtengngel kaniak.
And now my soul poureth itself out upon me; Days of affliction have taken hold of me.
17 Iti rabii, agut-ot dagiti tulangko; saan a sumardeng ti ut-ot a kasla mangkibkibkib kaniak.
By night my bones are pierced; they are torn from me, And my gnawers take no rest.
18 Ginammatan ti kinapigsa ti Dios ti pagan-anayko; naiputipot daytoy kaniak a kasla iti kwelyo ti nagayad a pagan-anayko.
Through the violence of my disease is my garment changed; It bindeth me about like the collar of my tunic.
19 Impalladawnak iti kapitakan; nagbalinak a kasla tapok ken dapu.
He hath cast me into the mire, And I am become like dust and ashes.
20 Immasugak kenka, O Dios, ngem dinak sungsungbatan; timmakderak, ket kimmitaka laeng kaniak.
I call upon Thee, but thou dost not hear me; I stand up before thee, but thou regardest me not.
21 Nagbaliwkan ket nagbalinka a naulpit kaniak; babaen iti bileg ti imam, pinarigatnak.
Thou art become cruel to me; With thy strong hand dost thou lie in wait for me.
22 Impangatonak iti angin ket impallatoknak daytoy; dinadaelnak iti bagio.
Thou liftest me up, and causest me to ride upon the wind; Thou meltest me away in the storm.
23 Ta ammok nga ipannakto iti patay, ti balay a nakaitudingan ti amin a sibibiag.
I know that thou wilt bring me to death, To the place of assembly for all the living.
24 Nupay kasta, awan kadi ti tao a mangiyunnat iti imana a dumawat iti tulong no matinnag isuna? Awan kadi ti mariribukan a tao a dumawat iti tulong?
When He stretcheth out his hand, prayer availeth nothing; When He bringeth destruction, vain is the cry for help.
25 Saanak kadi a nagsangit para kenkuana a mariribukan? Saanak kadi a nagladingit para iti agkasapulan a tao?
Did not I weep for him that was in trouble? Was not my soul grieved for the poor?
26 Idi nagbirukak ti naimbag, ket dakes ti dimteng; idi nagurayak iti lawag, kinasipnget ketdi ti dimteng.
But when I looked for good, then evil came; When I looked for light, then came darkness.
27 Mariribukan ti pusok ken saan nga agtalna; dimteng kaniak dagiti aldaw ti pannakaparigat.
My bowels boil, and have no rest; Days of anguish have come upon me.
28 Ngimmisiten ti kudilko ngem saan a gapu iti init; nagtakderak iti taripnong ket dimmawatak iti tulong.
I am black, but not by the sun; I stand up, and utter my cries in the congregation.
29 Kakabsatdak dagiti atap nga aso a kadua dagiti kullaaw.
I am become a brother to jackals, And a companion to ostriches.
30 Nangisit ti kudilko ken agregregda manipud iti bagik; kasla napuoran dagiti tulangko gapu iti pudot.
My skin is black, and falleth from me, And my bones burn with heat.
31 Ngarud, ti arpak ket nakatono kadagiti kanta a pangladingit, ti plautak a para iti panagkanta dagiti agdungdung-aw.
My harp also is turned to mourning, And my pipe to notes of grief.
