Sálmarnir 73

1 Guð er góður við Ísrael! Hann er góður þeim sem hreinlyndir eru.

Salmo di Asaf. Certo, Iddio è buono verso Israele, verso quelli che son puri di cuore.

2 En hvað um mig? Ég var kominn á ystu nöf. Það munaði engu að mér skrikaði fótur og ég félli!

Ma, quant’è a me, quasi inciamparono i miei piedi; poco mancò che i miei passi non sdrucciolassero.

3 Ég hafði fyllst gremju út af velgengni hinna hrokafullu.

Poiché io portavo invidia agli orgogliosi, vedendo la prosperità degli empi.

4 Þeim virtist ganga allt í haginn. Þeir eru hraustir og sterkir.

Poiché per loro non vi son dolori, il loro corpo è sano e pingue.

5 Þeir virðast lausir við alla erfiðleika og áföll sem henda aðra.

Non sono travagliati come gli altri mortali, né son colpiti come gli altri uomini.

6 Hrokinn er eins og glitrandi festi um háls þeirra og þeir eru sveipaðir ofríki eins og skikkju.

Perciò la superbia li cinge a guisa di collana, la violenza li cuopre a guisa di vestito.

7 Þeir belgjast út af offitu og augu þeirra tútna af ágirnd.

Dal loro cuore insensibile esce l’iniquità; le immaginazioni del cuor loro traboccano.

8 Þeir hæðast að Guði og hafa í hótunum við fólk hans. Hroki er í hverju orði.

Sbeffeggiano e malvagiamente ragionan d’opprimere; parlano altezzosamente.

9 Þeir stæra sig gegn himninum og blaðrið í þeim heyrist um allar jarðir.

Metton la loro bocca nel cielo, e la loro lingua passeggia per la terra.

10 Þjóð Guðs er orðlaus og gleypir í sig boðskap þeirra.

Perciò il popolo si volge dalla loro parte, e beve copiosamente alla loro sorgente,

11 „Guð virðist láta þá í friði, “segir fólk,

e dice: Com’è possibile che Dio sappia ogni cosa, che vi sia conoscenza nell’Altissimo?

12 „já, þessir guðleysingjar lifa áhyggjulausu lífi og verða ríkari með hverjum degi.“

Ecco, costoro sono empi: eppure, tranquilli sempre, essi accrescono i loro averi.

13 Hef ég eytt tíma mínum til einskis? Er til nokkurs að kappkosta að lifa heiðvirðu lífi?

Invano dunque ho purificato il mio cuore, e ho lavato le mie mani nell’innocenza!

14 Allt sem ég hef upp úr því er erfiði og strit – alla daga, sí og æ!

Poiché son percosso ogni giorno, e il mio castigo si rinnova ogni mattina.

15 Ef ég talaði með þessum hætti, væri ég að bregðast lýð þínum.

Se avessi detto: Parlerò a quel modo, ecco, sarei stato infedele alla schiatta de’ tuoi figliuoli.

16 En þetta er samt svo torskilið – velgengni þeirra sem hata Drottin.

Ho voluto riflettere per intender questo, ma la cosa mi è parsa molto ardua,

17 En dag einn fór ég í helgidóm Drottins til að íhuga, og þá hugleiddi ég framtíð þessara vondu manna.

finché non sono entrato nel santuario di Dio, e non ho considerata la fine di costoro.

18 Sá vegur sem þeir ganga mun enda í skelfingu. Skyndilega mun þeim skrika fótur og þeir hrasa og steypast fram af brúninni, niður í hyldýpið.

Certo, tu li metti in luoghi sdrucciolevoli, tu li fai cadere in rovina.

19 Það verður snöggur endir á allri „gæfunni“, skyndileg tortíming.

Come sono stati distrutti in un momento, portati via, consumati per casi spaventevoli!

20 Líf þeirra líkist draumi. Þeir munu vakna til veruleikans, eins og þegar menn vakna af draumsvefni og sjá að allt var ímyndun ein!

Come avviene d’un sogno quand’uno si sveglia, così tu, o Signore, quando ti desterai, sprezzerai la loro vana apparenza.

21 Þegar ég skyldi þetta, fylltist ég hryggð og leið illa.

Quando il mio cuore s’inacerbiva ed io mi sentivo trafitto internamente,

22 Ég sá hve heimskur og fávís ég var. Ég hlýt að vera eins og skynlaus skepna í þínum augum, Guð!

ero insensato e senza conoscimento; io ero verso di te come una bestia.

23 En samt elskar þú mig! Þú heldur í hægri hönd mína og varðveitir mig.

Ma pure, io resto del continuo con te; tu m’hai preso per la man destra;

24 Og áfram munt þú leiða mig með vísdómi þínum og speki.

tu mi condurrai col tuo consiglio, e poi mi riceverai in gloria.

25 Hvern á ég að á himnum nema þig? Og þú ert sá sem ég þrái mest á jörðu!

Chi ho io in cielo fuori di te? E sulla terra non desidero che te.

26 Heilsu minni hrakar og hjarta mitt þreytist, en Guð lifir! Hann er styrkur minn, ég fæ að tilheyra honum að eilífu.

La mia carne e il mio cuore posson venir meno, ma Dio è la ròcca del mio cuore e la mia parte in eterno.

27 Drottinn, þeir sem hafna þér munu farast, því að þú eyðir þeim sem þjóna öðrum guðum.

Poiché, ecco, quelli che s’allontanan da te periranno; tu distruggi chiunque, fornicando, ti abbandona.

28 En hvað um mig? Ég vil komast eins nálægt Guði og ég get! Ég hef kosið að trúa á Drottin. Hann er skjól mitt. Ég vil vitna um það í allra áheyrn að margsinnis hefur hann bjargað mér á undursamlega hátt.

Ma quanto a me, il mio bene è d’accostarmi a Dio; io ho fatto del Signore, dell’Eterno, il mio rifugio, per raccontare, o Dio, tutte le opere tue.