Sálmarnir 69
1 Frelsaðu mig, ó Guð, því að vatnið hækkar sífellt
In finem, pro iis, qui commutabuntur, David. Salvum me fac Deus: quoniam intraverunt aquæ usque ad animam meam.
2 og ég sekk æ dýpra í þessa botnlausu leðju.
Infixus sum in limo profundi: et non est substantia. Veni in altitudinem maris: et tempestas demersit me.
3 Ég er útgrátinn og örmagna, hálsinn þurr og sár og augun þrútin. Góði Guð, bjargaðu mér!
Laboravi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ: defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum.
4 Þeir eru margir sem hata mig að ástæðulausu, fjöldi manna sem brugga mér banaráð. Þó er ég saklaus. Þeir heimta að ég bæti það sem ég hef ekki brotið!
Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt qui persecuti sunt me inimici mei iniuste: quæ non rapui, tunc exolvebam.
5 Ó, Guð, þú þekkir heimsku mína og syndir.
Deus tu scis insipientiam meam: et delicta mea a te non sunt abscondita.
6 Drottinn Guð, þú sem ræður hersveitum himnanna, láttu mig ekki verða til hneykslunar þeim sem treysta þér. Þú Guð Ísraels, forðaðu mér frá því að valda þeim vonbrigðum,
Non erubescant in me qui expectant te Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me qui quærunt te, Deus Israel.
7 þó svo að þín vegna sé ég hæddur og smáður.
Quoniam propter te sustinui opprobrium: operuit confusio faciem meam.
8 Jafnvel bræður mínir sniðganga mig!
Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus filiis matris meæ.
9 Guð, þú ert í huga mér öllum stundum og um musteri þitt hugsa ég. Og vegna þess að ég held uppi málstað þínum, hata þeir mig, rétt eins og þig.
Quoniam zelus domus tuæ comedit me: et opprobria exprobrantium tibi, ceciderunt super me.
10 Ég hef fastað og iðrast frammi fyrir þér, en þeir hæddu mig engu að síður.
Et operui in ieiunio animam meam: et factum est in opprobrium mihi.
11 Ég klæddist hærusekk – tákni auðmýktar og iðrunar – og þá ortu þeir um mig níðvísu!
Et posui vestimentum meum cilicium: et factus sum illis in parabolam.
12 Ég er nýjasta fréttin í bænum og jafnvel rónarnir spotta mig!
Adversum me loquebantur qui sedebant in porta: et in me psallebant qui bibebant vinum.
13 En ég held áfram að biðja til þín, Drottinn, og gefst ekki upp, því að þú hlustar! Svaraðu mér með blessun þinni og miskunnaðu mér.
Ego vero orationem meam ad te Domine: tempus beneplaciti Deus. In multitudine misericordiæ tuæ exaudi me, in veritate salutis tuæ:
14 Dragðu mig upp úr leðjunni, Drottinn, ég finn að ég er að sökkva! Forðaðu mér frá óvinum mínum, úr þessum hræðilega pytti!
Eripe me de luto, ut non infigar: libera me ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum.
15 Láttu ekki flóðið taka mig, hringiðuna svelgja mig!
Non me demergat tempestas aquæ, neque absorbeat me profundum: neque urgeat super me puteus os suum.
16 Ó, Drottinn, svaraðu bænum mínum, vegna gæsku þinnar og náðar við mig.
Exaudi me Domine, quoniam benigna est misericordia tua: secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me.
17 Snúðu ekki við mér bakinu, því að ég er í nauðum staddur! Flýttu þér! Komdu og frelsaðu mig!
Et ne avertas faciem tuam a puero tuo: quoniam tribulor, velociter exaudi me.
18 Drottinn, komdu og bjargaðu mér! Leystu mig undan ofríki óvina minna.
Intende animæ meæ, et libera eam: propter inimicos meos eripe me.
19 Þú sérð þá og þekkir háðsglósur þeirra, hvernig þeir níða mig niður.
Tu scis improperium meum, et confusionem meam, et reverentiam meam.
20 Háðsyrði þeirra hafa sært mig djúpu sári og andi minn örmagnast. Ó, ef einhver hefði sýnt mér samúð og einhver viljað hugga mig!
In conspectu tuo sunt omnes qui tribulant me, improperium expectavit cor meum et miseriam. Et sustinui qui simul contristaretur, et non fuit: et qui consolaretur, et non inveni.
21 Þeir færðu mér eitraðan mat – malurt – og edik við þorstanum.
Et dederunt in escam meam fel: et in siti mea potaverunt me aceto.
22 Verði gleði þeirra að sorg og friður þeirra að skelfingu.
Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum, et in retributiones, et in scandalum.
23 Myrkur komi yfir þá, blinda og ringulreið.
Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva.
24 Reiði þín upptendrist gegn þeim og eldur þinn tortími þeim.
Effunde super eos iram tuam: et furor iræ tuæ comprehendat eos.
25 Leggðu hús þeirra í rúst svo að þar búi enginn framar.
Fiat habitatio eorum deserta: et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet.
26 Því að þeir ofsækja þann sem þú hefur slegið og hlæja að kvöl þess sem þú hefur gegnumstungið.
Quoniam quem tu percussisti, persecuti sunt: et super dolorem vulnerum meorum addiderunt.
27 Skráðu hjá þér allar syndir þeirra, já láttu enga gleymast.
Appone iniquitatem super iniquitatem eorum: et non intrent in iustitiam tuam.
28 Strikaðu þá út af listanum yfir þá sem fá að lifa, leyfðu þeim ekki að njóta lífsins með réttlátum.
Deleantur de Libro viventium: et cum iustis non scribantur.
29 Ó, Guð, frelsaðu mig úr þessari neyð! Ég veit að þú munt bjarga mér!
Ego sum pauper et dolens: salus tua Deus suscepit me.
30 Ég lofa Guð í ljóði, mikla hann með lofsöng.
Laudabo nomen Dei cum cantico: et magnificabo eum in laude:
31 Það mun gleðja hann meira en margs konar fórnir.
Et placebit Deo super vitulum novellum: cornua producentem et ungulas.
32 Hinir auðmjúku munu sjá að Drottinn hjálpar mér og þeir munu gleðjast. Já, gleðjist, þið sem leitið Guðs!
Videant pauperes et lætentur: quærite Deum, et vivet anima vestra:
33 Því að Drottinn heyrir hróp hinna snauðu, og snýr ekki við þeim bakinu.
Quoniam exaudivit pauperes Dominus: et vinctos suos non despexit.
34 Himinn og jörð, lofið Drottin, og hafið og allt sem í því er!
Laudent illum cæli et terra, mare, et omnia reptilia in eis.
35 Því að Guð mun frelsa Jerúsalem og endurreisa borgirnar í Júda og þjóð hans mun búa við öryggi.
Quoniam Deus salvam faciet Sion: et ædificabuntur civitates Iuda. Et inhabitabunt ibi, et hereditate acquirent eam.
36 Börnin munu erfa landið og þeir sem elska Drottin njóta þar friðar og velgengni.
Et semen servorum eius possidebit eam, et qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea.
