Sálmarnir 39
1 Ég hugsaði: „Ég ætla ekki að kvarta, né segja neitt ljótt meðan óguðlegir heyra til.“
“A psalm of David. For the leader of the music of the Jeduthunites.” I said, I will take heed to my ways, That I may not sin with my tongue; I will keep my mouth with a bridle, While the wicked is before me.
2 Og ég þagði. En hið innra leið mér verr og verr.
I was dumb with silence; I spake not even what was good; But my pain was increased.
3 Ég hélt aftur af mér, en gremjan magnaðist í mér. Að lokum gat ég ekki orða bundist:
My heart was hot within me; In my anguish the fire burst forth, And I spake with my tongue:
4 „Drottinn, fæ ég aðeins að lifa örfá ár í viðbót?
LORD, make me to know mine end, And the number of my days, That I may know how frail I am!
5 Ævi mín er lítið lengri en höndin á mér! Og í þínum augum er hún nánast ekki neitt! Maðurinn, hvað er hann? Vindblær, flöktandi skuggi!
Behold, thou hast made my days as a hand-breadth, And my life is as nothing before thee; Yea, every man in his firmest state is altogether vanity. (Pause)
6 Ys hans og amstur kemur engu til leiðar. Hann rakar saman fé sem svo aðrir eyða!“
Surely every man walketh in a vain show; Surely he disquieteth himself in vain; He heapeth up riches, and knoweth not who shall gather them.
7 En á hvern vona ég þá? Drottinn, ég vona á þig!
What, then, O Lord! is my hope? My hope is in thee!
8 Frelsa mig frá syndum mínum svo að heimskingjarnir hafi mig ekki að spotti.
Deliver me from all my transgressions; Let me not be the reproach of scoffers!
9 Drottinn, ég þegi því að þú hefur talað. Ég vil ekki kvarta, því að þú hefur refsað mér.
Yet I am dumb; I open not my mouth; For thou hast done it!
10 Drottinn láttu refsingu þína taka enda – ég þoli ekki meira!
But remove from me thine infliction; For I am perishing by the blow of thine hand.
11 Þegar þú hirtir manninn vegna synda hans, þá er nánast úti um hann. Hann er sem mölétin flík, já, hann líður burt eins og gufa.
When thou with rebukes dost chasten man for iniquity, Thou causest his glory to waste away like a moth! Surely every man is vanity.
12 Heyr þú bæn mína, Drottinn, hlustaðu á hróp mitt! Vertu ekki hljóður við tárum mínum. Mundu að ég er gestur hér, förumaður á þessari jörð eins og forfeður mínir.
Hear my prayer, O LORD! Give ear to my cry; Be not silent at my tears! For I am but a stranger with thee, A sojourner, as all my fathers were.
13 Miskunna þú mér, Drottinn og læknaðu mig. Lofaðu mér aftur að sjá glaðan dag áður en ég dey.
O spare me, that I may recover strength, Before I go away, and be no more!
