Sálmarnir 22
1 Guð minn, Guð minn, hví hefur þú yfirgefið mig? Hví ert þú þögull og hjálpar ekki þegar ég hrópa til þín í neyð minni?
Au chef de musique. Sur Ajéleth-Hashakhar. Psaume de David. Mon Dieu! mon Dieu! pourquoi m’as-tu abandonné, [te tenant] loin de mon salut, – des paroles de mon rugissement?
2 Daga og nætur græt ég og ákalla þig, en fæ ekkert svar!
Mon Dieu! je crie de jour, mais tu ne réponds point; et de nuit, et il n’y a point de repos pour moi.
3 – En samt ert þú hinn heilagi og lofsöngvar Ísraels óma umhverfis hásæti þitt.
Et toi, tu es saint, toi qui habites [au milieu des] louanges d’Israël.
4 Feðurnir treystu þér og þú frelsaðir þá.
Nos pères se sont confiés en toi; ils se sont confiés, et tu les as délivrés.
5 Þú heyrðir er þeir hrópuðu til þín, brást við og bjargaðir þeim. Vonir þeirra brugðust ekki þegar þeir leituðu til þín.
Ils ont crié vers toi, et ils ont été sauvés; ils se sont confiés en toi, et ils n’ont point été confus.
6 En ég er maðkur en ekki maður! Hræddur og fyrirlitinn af minni eigin þjóð – já öllum mönnum.
Mais moi, je suis un ver, et non point un homme; l’opprobre des hommes, et le méprisé du peuple.
7 Þeir sem sjá mig hrista höfuðið og senda mér tóninn.
Tous ceux qui me voient se moquent de moi; ils ouvrent la bouche, ils hochent la tête:
8 „Er þetta sá sem treysti Drottni fyrir málum sínum?“segja þeir og hlæja. „Sá sem taldi sig öruggan um velþóknun Guðs? Því trúum við ekki fyrr en við sjáum Drottin hjálpa honum.“
Il se confie à l’Éternel: qu’il le fasse échapper, qu’il le délivre, car il prend son plaisir en lui!
9 Drottinn, oft hefur þú hjálpað mér. Móðir mín fæddi mig heilbrigðan í heiminn og þar varst þú til staðar og gættir mín, eins og öll mín bernskuár.
Mais c’est toi qui m’as tiré du sein [qui m’a porté]; tu m’as donné confiance sur les mamelles de ma mère.
10 Frá fæðingu hef ég átt allt undir þér. Þú varst minn Guð allt frá fyrstu stundu.
C’est à toi que je fus remis dès la matrice; tu es mon Dieu dès le ventre de ma mère.
11 Yfirgef mig ekki nú, nei ekki núna á neyðarstundu þegar enginn getur hjálpað nema þú!
Ne te tiens pas loin de moi, car la détresse est proche, car il n’y a personne qui secoure.
12 Ég er umkringdur illmennum. Þeir líkjast sterkum basan – uxum.
Beaucoup de taureaux m’ont environné, des puissants de Basan m’ont entouré;
13 Þeir æða að mér með opinn skoltinn, eins og öskrandi ljón sem ræðst á bráðina.
Ils ouvrent leur gueule contre moi, comme un lion déchirant et rugissant.
14 Þrek mitt fjaraði út, rann út í sandinn og bein mín gliðnuðu sundur. Hjartað er bráðnað í brjósti mér
Je suis répandu comme de l’eau, et tous mes os se déjoignent; mon cœur est comme de la cire, il est fondu au-dedans de mes entrailles.
15 og tungan þurr eins og brenndur leir. Þú lætur mig horfast í augu við dauðann.
Ma vigueur est desséchée comme un têt, et ma langue est attachée à mon palais; et tu m’as mis dans la poussière de la mort.
16 Hópur illvirkja hefur umkringt mig. Eins og hundar slá þeir hring um mig. Hendur mínar og fætur hafa þeir gegnumstungið.
Car des chiens m’ont environné, une assemblée de méchants m’a entouré; ils ont percé mes mains et mes pieds;
17 Ég get talið öll mín bein. Þeir stara á mig og senda mér háðsglósur.
Je compterais tous mes os. Ils me contemplent, ils me regardent;
18 Þeir skipta á milli sín klæðum mínum og varpa hlutkesti um kyrtil minn.
Ils partagent entre eux mes vêtements, et sur ma robe ils jettent le sort.
19 Ó, Drottinn, vertu ekki fjarri! Drottinn, styrkur minn, skunda mér til hjálpar!
Et toi, Éternel! ne te tiens pas loin; ma Force! hâte-toi de me secourir.
20 Bjargaðu mér frá dauða, frá því að falla fyrir hendi kúgarans.
Délivre mon âme de l’épée, mon unique de la patte du chien.
21 Frelsaðu mig úr gini þessara varga, undan hornum uxanna!
Sauve-moi de la gueule du lion. Tu m’as répondu d’entre les cornes des buffles.
22 Ég vil lofa þig meðal bræðra minna, standa upp í söfnuðinum og vitna um þín undursamlegu verk.
J’annoncerai ton nom à mes frères, je te louerai au milieu de la congrégation.
23 Ég segi: „Lofið Drottin, allir þið sem óttist hann, hver og einn ykkar heiðri hann og tigni. Allur Ísrael lofsyngi honum,
Vous qui craignez l’Éternel, louez-le; toute la semence de Jacob, glorifiez-le; et révérez-le, vous, toute la semence d’Israël;
24 því að hann hefur ekki fyrirlitið ákall mitt um hjálp, ekki snúið við mér baki í eymd minni. Hann heyrði hróp mitt og kom!“
Car il n’a pas méprisé ni rejeté l’affliction de l’affligé, et n’a point caché sa face de lui; mais, quand il a crié vers lui, il l’a écouté.
25 Ég vil rísa á fætur og vegsama þig fyrir augum þjóðar minnar. Heit mín vil ég efna í áheyrn allra þeirra sem elska þig og heiðra.
De toi [vient] ma louange dans la grande congrégation. Je paierai mes vœux devant ceux qui le craignent.
26 Fátæklingurinn mun eta sig saddan og allir þeir sem leita Drottins munu finna hann og vegsama nafn hans. Hjörtu þeirra munu fagna að eilífu.
Les débonnaires mangeront et seront rassasiés; ceux qui cherchent l’Éternel le loueront; votre cœur vivra à toujours.
27 Öll jörðin mun sjá það og snúa sér til Drottins, og fólk af öllum þjóðum mun vegsama hann.
Tous les bouts de la terre se souviendront, et ils se tourneront vers l’Éternel, et toutes les familles des nations se prosterneront devant toi.
28 Því að Drottinn er konungur yfir öllum þjóðum.
Car le royaume est à l’Éternel, et il domine au milieu des nations.
29 Jafnt háir sem lágir, allir dauðlegir menn, lúti honum og lofi hann.
Tous les gras de la terre mangeront et se prosterneront: devant lui se courberont tous ceux qui descendent dans la poussière, et celui qui ne peut faire vivre son âme.
30 Og börnin okkar, – einnig þau munu þjóna honum því þau hafa heyrt vitnisburð okkar um hann.
Une semence le servira; elle sera comptée au Seigneur comme une génération.
31 Ófæddar kynslóðir munu heyra um máttarverk hans okkar á meðal.
Ils viendront et raconteront sa justice à un peuple qui naîtra, … qu’il a fait [ces choses].
