Sálmarnir 22
1 Guð minn, Guð minn, hví hefur þú yfirgefið mig? Hví ert þú þögull og hjálpar ekki þegar ég hrópa til þín í neyð minni?
Til Sangmesteren. Efter »Morgenrødens Hind«. En Salme af David.
2 Daga og nætur græt ég og ákalla þig, en fæ ekkert svar!
Min Gud, min Gud, hvorfor har du forladt mig? Mit Skrig til Trods er Frelsen mig fjern.
3 – En samt ert þú hinn heilagi og lofsöngvar Ísraels óma umhverfis hásæti þitt.
Min Gud, jeg raaber om Dagen, du svarer ikke, om Natten, men finder ej Hvile.
4 Feðurnir treystu þér og þú frelsaðir þá.
Og dog er du den hellige, som troner paa Israels Lovsange.
5 Þú heyrðir er þeir hrópuðu til þín, brást við og bjargaðir þeim. Vonir þeirra brugðust ekki þegar þeir leituðu til þín.
Paa dig forlod vore Fædre sig, forlod sig, og du friede dem;
6 En ég er maðkur en ekki maður! Hræddur og fyrirlitinn af minni eigin þjóð – já öllum mönnum.
de raabte til dig og frelstes, forlod sig paa dig og blev ikke til Skamme.
7 Þeir sem sjá mig hrista höfuðið og senda mér tóninn.
Men jeg er en Orm og ikke en Mand, til Spot for Mennesker, Folk til Spe;
8 „Er þetta sá sem treysti Drottni fyrir málum sínum?“segja þeir og hlæja. „Sá sem taldi sig öruggan um velþóknun Guðs? Því trúum við ekki fyrr en við sjáum Drottin hjálpa honum.“
alle, der ser mig, haaner mig, vrænger Mund og ryster paa Hovedet:
9 Drottinn, oft hefur þú hjálpað mér. Móðir mín fæddi mig heilbrigðan í heiminn og þar varst þú til staðar og gættir mín, eins og öll mín bernskuár.
»Han har væltet sin Sag paa HERREN; han fri ham og frelse ham, han har jo Velbehag i ham.«
10 Frá fæðingu hef ég átt allt undir þér. Þú varst minn Guð allt frá fyrstu stundu.
Ja, du drog mig af Moders Liv, lod mig hvile trygt ved min Moders Bryst;
11 Yfirgef mig ekki nú, nei ekki núna á neyðarstundu þegar enginn getur hjálpað nema þú!
paa dig blev jeg kastet fra Moders Skød, fra Moders Liv var du min Gud.
12 Ég er umkringdur illmennum. Þeir líkjast sterkum basan – uxum.
Vær mig ikke fjern, thi Trængslen er nær, og ingen er der, som hjælper!
13 Þeir æða að mér með opinn skoltinn, eins og öskrandi ljón sem ræðst á bráðina.
Stærke Tyre staar omkring mig, Basans vældige omringer mig,
14 Þrek mitt fjaraði út, rann út í sandinn og bein mín gliðnuðu sundur. Hjartað er bráðnað í brjósti mér
spiler Gabet op imod mig som rovgridske, brølende Løver.
15 og tungan þurr eins og brenndur leir. Þú lætur mig horfast í augu við dauðann.
Jeg er som Vand, der er udgydt, alle mine Knogler skilles, mit Hjerte er blevet som Voks, det smelter i Livet paa mig;
16 Hópur illvirkja hefur umkringt mig. Eins og hundar slá þeir hring um mig. Hendur mínar og fætur hafa þeir gegnumstungið.
min Gane er tør som et Potteskaar, til Gummerne klæber min Tunge, du lægger mig ned i Dødens Støv.
17 Ég get talið öll mín bein. Þeir stara á mig og senda mér háðsglósur.
Thi Hunde staar omkring mig, onde i Flok omringer mig, de har gennemboret mine Hænder og Fødder,
18 Þeir skipta á milli sín klæðum mínum og varpa hlutkesti um kyrtil minn.
jeg kan tælle alle mine Ben; med Skadefryd ser de paa mig.
19 Ó, Drottinn, vertu ekki fjarri! Drottinn, styrkur minn, skunda mér til hjálpar!
Mine Klæder deler de mellem sig, om Kjortelen kaster de Lod.
20 Bjargaðu mér frá dauða, frá því að falla fyrir hendi kúgarans.
Men du, o HERRE, vær ikke fjern, min Redning, il mig til Hjælp!
21 Frelsaðu mig úr gini þessara varga, undan hornum uxanna!
Udfri min Sjæl fra Sværdet, min eneste af Hundes Vold!
22 Ég vil lofa þig meðal bræðra minna, standa upp í söfnuðinum og vitna um þín undursamlegu verk.
Frels mig fra Løvens Gab, fra Vildoksens Horn! Du har bønhørt mig.
23 Ég segi: „Lofið Drottin, allir þið sem óttist hann, hver og einn ykkar heiðri hann og tigni. Allur Ísrael lofsyngi honum,
Dit Navn vil jeg kundgøre for mine Brødre, prise dig midt i Forsamlingen:
24 því að hann hefur ekki fyrirlitið ákall mitt um hjálp, ekki snúið við mér baki í eymd minni. Hann heyrði hróp mitt og kom!“
»I, som frygter HERREN, pris ham, ær ham; al Jakobs Æt, bæv for ham, al Israels Æt!
25 Ég vil rísa á fætur og vegsama þig fyrir augum þjóðar minnar. Heit mín vil ég efna í áheyrn allra þeirra sem elska þig og heiðra.
Thi han foragtede ikke, forsmaaede ikke den armes Raab, skjulte ikke sit Aasyn for ham, men hørte, da han raabte til ham!«
26 Fátæklingurinn mun eta sig saddan og allir þeir sem leita Drottins munu finna hann og vegsama nafn hans. Hjörtu þeirra munu fagna að eilífu.
Jeg vil synge din Pris i en stor Forsamling, indfri mine Løfter iblandt de fromme;
27 Öll jörðin mun sjá það og snúa sér til Drottins, og fólk af öllum þjóðum mun vegsama hann.
de ydmyge skal spise og mættes; hvo HERREN søger, skal prise ham; deres Hjerte leve for evigt!
28 Því að Drottinn er konungur yfir öllum þjóðum.
Den vide Jord skal mærke sig det og omvende sig til HERREN, og alle Folkenes Slægter skal tilbede for hans Aasyn;
29 Jafnt háir sem lágir, allir dauðlegir menn, lúti honum og lofi hann.
thi HERRENS er Riget, han er Folkenes Hersker.
30 Og börnin okkar, – einnig þau munu þjóna honum því þau hafa heyrt vitnisburð okkar um hann.
De skal tilbede ham alene, alle Jordens mægtige; de skal bøje sig for hans Aasyn, alle, der nedsteg i Støvet og ikke holdt deres Sjæl i Live.
31 Ófæddar kynslóðir munu heyra um máttarverk hans okkar á meðal.
Ham skal Efterkommerne tjene; om HERREN skal tales til Slægten, der kommer; de skal forkynde et Folk, der fødes, hans Retfærd. Thi han greb ind.
