Sálmarnir 109
1 Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
Ó Deus do meu louvor, não te cales,
2 því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
Pois a bocca do impio e a bocca do enganador estão abertas contra mim: teem fallado contra mim com uma lingua mentirosa.
3 Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
Elles me cercaram com palavras odiosas, e pelejaram contra mim sem causa.
4 Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
Em recompensa do meu amor são meus adversarios: mas eu faço oração.
5 Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
E me deram mal pelo bem, e odio pelo meu amor.
6 Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
Põe sobre elle um impio, e Satanaz esteja á sua direita.
7 Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
Quando fôr julgado, saia condemnado; e a sua oração se lhe torne em peccado.
8 Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
Sejam poucos os seus dias, e outro tome o seu officio.
9 Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
Sejam orphãos os seus filhos, e viuva sua mulher.
10 og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
Sejam vagabundos e pedintes os seus filhos, e busquem o pão dos seus logares desolados.
11 Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
Lance o credor a mão a tudo quanto tenha, e despojem os estranhos o seu trabalho.
12 Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
Não haja ninguem que se compadeça d'elle, nem haja quem favoreça os seus orphãos.
13 Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
Desappareça a sua posteridade, o seu nome seja apagado na seguinte geração.
14 Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
Esteja na memoria do Senhor a iniquidade de seus paes, e não se apague o peccado de sua mãe.
15 Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
Antes estejam sempre perante o Senhor, para que faça desapparecer a sua memoria da terra.
16 Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
Porquanto não se lembrou de fazer misericordia; antes perseguiu ao varão afflicto e ao necessitado, para que podesse até matar o quebrantado de coração.
17 Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
Visto que amou a maldição, ella lhe sobrevenha, e assim como não desejou a benção, ella se affaste d'elle.
18 Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
Assim como se vestiu de maldição, como d'um vestido, assim penetre ella nas suas entranhas como agua, e em seus ossos como azeite.
19 Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
Seja para elle como o vestido que o cobre, e como cinto que o cinja sempre.
20 Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
Seja este o galardão dos meus contrarios, da parte do Senhor, e dos que fallam mal contra a minha alma.
21 En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
Mas tu, Deus Senhor, trata comigo por amor do teu nome, porque a tua misericordia é boa; livra-me,
22 Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
Pois estou afflicto e necessitado, e o meu coração está ferido dentro de mim.
23 Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
Vou-me como a sombra que declina; sou sacudido como o gafanhoto.
24 Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
De jejuar estão enfraquecidos os meus joelhos, e a minha carne emmagrece.
25 Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
E ainda lhes sou opprobrio; quando me contemplam, movem as cabeças.
26 Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
Ajuda-me, Senhor Deus meu, salva-me segundo a tua misericordia.
27 Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
Para que saibam que esta é a tua mão, e que tu, Senhor, o fizeste.
28 – þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
Amaldiçoem elles, mas abençoa tu: quando se levantarem fiquem confundidos; e alegre-se o teu servo.
29 Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
Vistam-se os meus adversarios de vergonha, e cubram-se com a sua propria confusão como com uma capa.
30 Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
Louvarei grandemente ao Senhor com a minha bocca: louval-o-hei entre a multidão.
31 Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.
Pois se porá á mão direita do pobre, para o livrar dos que condemnam a sua alma.
