Sálmarnir 102
1 Drottinn, heyrðu bæn mína! Hlustaðu á ákall mitt!
Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.
2 Snúðu ekki baki við mér á ógæfutímum. Hneigðu eyra þitt að mér og svaraðu mér fljótt.
Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.
3 Ævi mín líður svo hratt, dagarnir fljúga hver af öðrum.
Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.
4 Heilsan er búin, hjartað er sjúkt – ég er eins og visið strá. Maturinn er bragðlaus, ég er hættur að finna bragð.
Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.
5 Ég er ekkert nema skinn og bein.
De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.
6 Ég er líkastur pelikan í eyðimörk eða uglu í húsarúst.
Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.
7 Ég ligg andvaka og styn eins og einmana fugl á þaki.
Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.
8 Óvinir mínir hæða mig og spotta dag eftir dag.
Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.
9 Fæða mín er aska, ekki brauð, og drykkur minn blandast tárum mínum.
Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,
10 Þú ert mér reiður Drottinn og hefur varpað mér burt frá þér.
Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.
11 Líf mitt líður burt eins og kvöldskuggi. Ég visna eins og gras
Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.
12 en þú Drottinn ríkir í dýrð þinni að eilífu. Þinn orðstír mun lifa frá kynslóð til kynslóðar.
Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.
13 Ég veit að þú munt koma og vægja Jerúsalem. – Gerðu það núna! – Efndu loforð þitt um hjálp.
Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.
14 Því að þjóð þín elskar hvern stein í múr hennar og jafnvel rykið á strætum hennar.
Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.
15 Þjóðirnar og konungar þeirra skjálfi fyrir Drottni og hans miklu dýrð,
Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.
16 því að Drottinn mun endurreisa Jerúsalem og birtast þar í dýrð!
Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.
17 Hann hlustar á bænir fátæklinganna, gefur gaum að beiðni þeirra.
Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.
18 Þetta hef ég skráð til þess að komandi kynslóðir lofi Drottin fyrir öll hans verk. Fólk sem enn hefur ekki séð dagsins ljós mun vegsama hann.
Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.
19 Segið þeim að Drottinn leit niður frá musteri sínu á himnum.
Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,
20 Hann heyrði stunur þjóðar sinnar í ánauðinni – hún var dauðans matur – og hann frelsaði hana!
Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;
21 Þess vegna streyma þúsundir til musteris hans í Jerúsalem og lofa hann og vegsama um alla borgina.
Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,
22 Konungar jarðarinnar eru í þeim hópi.
Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.
23 Hann hefur tekið frá mér lífskraftinn og stytt ævi mína.
Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.
24 En ég hrópaði til hans: „Þú, Guð sem lifir að eilífu, láttu mig ekki deyja fyrir aldur fram!
Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.
25 Í upphafi lagðir þú undirstöður jarðarinnar og himnarnir eru verk handa þinna.
En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.
26 Þau munu hverfa en þú ert að eilífu. Þau fyrnast, líkt og slitin föt sem lögð eru til hliðar.
Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.
27 En þú ert hinn sami og ár þín taka aldrei enda.
Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.
28 En afkomendur okkar munu lifa og þú munt varðveita þá, kynslóð fram af kynslóð.“
La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.
