Sálmarnir 10
1 Drottinn, hvers vegna ert þú víðs fjarri og gerir ekkert í málinu?! Hvers vegna felur þú þig þegar ég þarfnast þín svo mjög?
Why standest thou afar off, O LORD? why hidest thou thyself in times of trouble?
2 Komdu og lækkaðu rostann í hinum hrokafullu og illgjörnu sem ofsækja lítilmagnann. Láttu illskubrögð þeirra koma þeim sjálfum í koll!
The wicked in his pride doth persecute the poor: let them be taken in the devices that they have imagined.
3 Því að þessir menn stæra sig af illsku sinni, hæða Guð og hrósa þeim sem Drottinn fyrirlítur. Að safna auði er þeirra hjartans mál.
For the wicked boasteth of his heart’s desire, and blesseth the covetous, whom the LORD abhorreth.
4 Þessir vondu og sjálfumglöðu menn virðast halda að Guð sé ekki til. Að leita Guðs, það dettur þeim ekki í hug!
The wicked, through the pride of his countenance, will not seek after God: God is not in all his thoughts.
5 En samt ná þeir árangri og óvinir þeirra lúta í lægra haldi fyrir þeim. Þeir vita ekki að refsing þín bíður þeirra.
His ways are always grievous; thy judgments are far above out of his sight: as for all his enemies, he puffeth at them.
6 Sá hrokafulli segir: „Hvorki Guð né menn geta stöðvað mig, ég mun finna einhverja leið!“
He hath said in his heart, I shall not be moved: for I shall never be in adversity.
7 Munnur hans er fullur af formælingum, lygi og ofbeldi. Hann hrósar sér af illum áformum.
His mouth is full of cursing and deceit and fraud: under his tongue is mischief and vanity.
8 Slíkir menn læðast í skúmaskotum borgarinnar og myrða þann sem fram hjá gengur.
He sitteth in the lurking places of the villages: in the secret places doth he murder the innocent: his eyes are secretly set against the poor.
9 Eins og ljón sitja fyrir bráð sinni, sitja þeir fyrir fátæklingnum, tilbúnir að hremma hann. Þeir leggja snörur fyrir fórnarlömb sín, veiða þau í net.
He lieth in wait secretly as a lion in his den: he lieth in wait to catch the poor: he doth catch the poor, when he draweth him into his net.
10 Hinir ólánssömu undrast mátt þeirra og falla fyrir skeytum þeirra.
He croucheth, and humbleth himself, that the poor may fall by his strong ones.
11 Þeir segja við sjálfa sig: „Guð sér þetta ekki, og hann mun aldrei komast að því.“
He hath said in his heart, God hath forgotten: he hideth his face; he will never see it.
12 Drottinn, rís þú upp! Refsa þeim, ó Guð! Gleymdu ekki fátæklingunum né öðrum sem eiga bágt.
Arise, O LORD; O God, lift up thy hand: forget not the humble.
13 Hvers vegna lætur þú illmennin sem spotta þig, ganga laus? Þeir halda að þú munir aldrei refsa þeim.
Why doth the wicked despise God? he hath said in his heart, Thou wilt not require it.
14 Drottinn, þú sérð verk þeirra. Þú þekkir öll þeirra brögð. Allt það böl og hryggðina sem þeir hafa valdið, gjörþekkir þú! Refsaðu þeim Drottinn, og það strax! Drottinn, hinn bágstaddi treystir á þig og þú ert kallaður stoð lítilmagnans.
Thou hast seen it; for thou beholdest mischief and spite, to repay it with thy hand: the poor committeth himself to thee; thou art the helper of the fatherless.
15 Brjóttu armlegg illgjörðamannanna. Veittu þeim eftirför uns enginn er eftir orðinn.
Break thou the arm of the wicked and the evil man: seek out his wickedness till thou shalt find none.
16 Drottinn er konungur um aldir alda! Þeim sem elta aðra guði verður útrýmt úr landi hans.
The LORD is King for ever and ever: the heathen have perished out of his land.
17 Drottinn, þú þekkir vonir hinna hógværu. Vissulega munt þú heyra hróp þeirra og hugga hjörtu þeirra.
LORD, thou hast heard the desire of the humble: thou wilt prepare their heart, thou wilt cause thy ear to hear:
18 Þú munt láta munaðarlausa og alla kúgaða ná rétti sínum, svo að mennirnir – þeir eru bara mold – beiti ekki lengur ofbeldi.
To judge the fatherless and the oppressed, that the man of the earth may no more oppress.
