Hebreabréfið 3
1 Kæru vinir, þið sem Guð hefur kallað og helgað sér, horfið á Jesú, sendiboða Guðs og æðsta prest trúar okkar.
Therefore, holy brethren, sharers with others in a heavenly invitation, fix your thoughts on Jesus, the Apostle and High Priest whose followers we profess to be.
2 Jesús var trúr Guði, sem hafði skipað hann æðsta prest, á sama hátt og Móse þjónaði af trúmennsku í húsi Guðs.
How faithful He was to Him who appointed Him, just as Moses also was faithful in all God's house!
3 En Jesús hlaut enn meiri dýrð en Móse, rétt eins og sá sem byggir fallegt hús hlýtur meiri heiður en húsið sjálft.
For Jesus has been counted worthy of greater glory than Moses, in so far as he who has built a house has higher honour than the house itself.
4 Þeir eru margir sem byggt geta hús, en aðeins einn, sem allt hefur skapað, og það er Guð.
For every house has had a builder, and the builder of all things is God.
5 Satt er það að Móse kom miklu góðu til leiðar, þann tíma sem hann starfaði í húsi Guðs, en hann var aðeins þjónn. Starf hans var einkum að gefa hugmynd um og lýsa því, sem síðar yrði.
Moreover, Moses was faithful in all God's house as a servant in delivering the message given him to speak;
6 Kristur, sonur Guðs, ber hins vegar ábyrgð á öllu húsi Guðs. Við kristnir menn erum bústaður Guðs og Guð býr í okkur, ef við varðveitum djörfung okkar, gleði og trúna á Drottin allt til enda.
but Christ was faithful as a Son having authority over God's house, and we are that house, if we hold firm to the End the boldness and the hope which we boast of as ours.
7 Fyrst Kristur er svo miklu æðri, þá hvetur heilagur andi okkur til að hlusta á hann í dag og taka eftir því sem hann segir, en ekki loka hjörtum okkar fyrir honum, eins og Ísraelsþjóðin gerði. Þeir brynjuðu sig gegn kærleika hans og mögluðu gegn honum í eyðimörkinni, einmitt þegar hann var að reyna þá.
For this reason--as the Holy Spirit warns us, "To-day, if you hear His voice,
do not harden your hearts as your forefathers did in the time of the provocation on the day of the temptation in the Desert,
9 En þolinmæði Guðs við þá brást ekki í fjörutíu ár, enda þótt á hana reyndi til hins ýtrasta, og hann hélt áfram að vinna hin miklu kraftaverk sín á meðal þeirra.
where your forefathers so sorely tried My patience and saw all that I did during forty years.
10 „En, “segir Guð, „ég var þeim reiður, því þeir voru alltaf með hugann við eitthvað annað en mig og komu aldrei auga á leiðina sem ég ætlaði þeim að fara.“
Therefore I was greatly grieved with that generation, and I said, 'They are ever going astray in heart, and have not learnt to know My paths.'
11 Þegar reiði Guðs gegn þeim hafði náð hámarki, þá hét hann því að þeir skyldu aldrei ná að hvílast í landinu, sem hann hafði ætlað þeim.
As I swore in My anger, they shall not be admitted to My rest" --
12 Gætið þess því, kæru vinir, að hjörtu ykkar séu ekki líka vond og vantrúuð, og leiði ykkur burt frá lifandi Guði!
see to it, brethren, that there is never in any one of you--as perhaps there may be--a sinful and unbelieving heart, manifesting itself in revolt from the ever-living God.
13 Minnið hvert annað daglega á þessa hluti meðan tími gefst, svo að ekkert ykkar herði sig gegn Guði og blindist af táli syndarinnar.
On the contrary encourage one another, day after day, so long as To-day lasts, so that not one of you may be hardened through the deceitful character of sin.
14 Ef við reynumst trú allt til enda og treystum Guði eins og í byrjun, þegar við tókum á móti Kristi, munum við eignast hlutdeild í öllu sem Krists er.
For we have, all alike, become sharers with Christ, if we really hold our first confidence firm to the End;
15 Nú er einmitt rétti tíminn til að minna okkur á þessa aðvörun: „Ef þið heyrið rödd Guðs tala til ykkar í dag, verið þá ekki þrjósk og óhlýðin við hann eins og Ísraelsþjóðin, þegar hún reis gegn honum í eyðimörkinni.“
seeing that the warning still comes to us, "To-day, if you hear His voice, do not harden your hearts as your forefathers did in the time of the provocation."
16 Hvaða menn voru þetta, sem heyrðu Guð tala til sín, en snerust gegn honum? Það voru þeir, sem yfirgáfu Egyptaland undir forystu Móse.
For who were they that heard, and yet provoked God? Was it not the whole of the people who had come out of Egypt under the leadership of Moses?
17 Og hverjir reittu Guð til reiði í fjörutíu ár? Þetta sama fólk, sem þannig syndgaði, og því dó það í eyðimörkinni.
And with whom was God so greatly grieved for forty years? Was it not with those who had sinned, and whose dead bodies fell in the Desert?
18 En hverjir fengu orð frá Guði um að þeir skyldu aldrei komast inn í landið, sem hann hafði heitið þjóð sinni? Það voru allir þeir sem höfðu óhlýðnast honum.
And to whom did He swear that they should not be admitted to His rest, if it was not to those who were disobedient?
19 En hvers vegna komust þeir ekki inn í landið? Vegna þess að þeir trúðu honum ekki.
And so we see that it was owing to lack of faith that they could not be admitted.
