Zsoltárok 88
1 Ének. A Kóráh fiainak zsoltára. Az éneklőmesternek a Mahalath-lehannóthra. Az Ezrahita Hémán tanítása. Uram, szabadításomnak Istene! Nappal kiáltok, éjjelente előtted vagyok:
Kanto-psalmo de la Koraĥidoj. Al la ĥorestro. Por maĥalat-leanoto. Instruo de Heman, la Ezraĥido. Ho Eternulo, Dio de mia savo! Tage kaj nokte mi krias antaŭ Vi.
2 Jusson elődbe imádságom, hajtsad füled az én kiáltozásomra!
Mia preĝo venu antaŭ Vian vizaĝon; Klinu Vian orelon al mia ploro.
Ĉar mia animo trosatiĝis de malbonoj Kaj mia vivo atingis Ŝeolon. (Sheol h7585)
4 Hasonlatossá lettem a sírba szállókhoz; olyan vagyok, mint az erejevesztett ember.
Mi similiĝis al la forirantoj en la tombon; Mi fariĝis kiel viro sen fortoj,
5 A holtak közt van az én helyem, mint a megölteknek, a kik koporsóban feküsznek, a kikről többé nem emlékezel, mert elszakasztattak a te kezedtől.
Etendita inter mortintoj; Kiel mortigitoj, kuŝantaj en la tombo, Kiujn Vi jam ne rememoras Kaj kiuj estas forigitaj for de Via mano.
6 Mély sírba vetettél be engem, sötétségbe, örvények közé.
Vi metis min en la plej profundan foson, En mallumon, en abismon.
7 A te haragod reám nehezedett, és minden haboddal nyomtál engem. (Szela)
Pezas sur mi Via furiozo, Kaj per ĉiuj Viaj ondoj Vi min premas. (Sela)
8 Elszakasztottad ismerőseimet tőlem, útálattá tettél előttök engem; berekesztettem és ki nem jöhetek.
Vi malproksimigis de mi miajn konatojn, Vi faris min abomenaĵo por ili; Mi estas enŝlosita, kaj mi ne povas eliri.
9 Szemem megsenyvedett a nyomorúság miatt; kiáltalak téged Uram minden napon, hozzád terjengetem kezeimet.
Mia okulo mallumiĝis de malĝojo; Mi vokas Vin, ho Eternulo, ĉiutage, Mi etendas al Vi miajn manojn.
10 Avagy a holtakkal teszel-é csodát? Felkelnek-é vajjon az árnyak, hogy dicsérjenek téged? (Szela)
Ĉu por mortintoj Vi faros miraklojn? Ĉu malvivuloj leviĝos kaj gloros Vin? (Sela)
11 Beszélik-é a koporsóban a te kegyelmedet, hűségedet a pusztulás helyén?
Ĉu en la tombo estos rakontata Via boneco, Kaj fidindeco en la abismo?
12 Megtudhatják-é a sötétségben a te csodáidat, és igazságodat a feledékenység földén?
Ĉu en la mallumo estos konataj Viaj mirakloj, Kaj Via justeco en la lando de forgeso?
13 De én hozzád rimánkodom, Uram, és jó reggel elédbe jut az én imádságom:
Sed mi vokas al Vi, ho Eternulo, Kaj matene mia preĝo Vin renkontas.
14 Miért vetsz el hát Uram engem, és rejted el orczádat én tőlem?
Kial, ho Eternulo, Vi forpuŝas mian animon? Kial Vi kaŝas Vian vizaĝon de mi?
15 Nyomorult és holteleven vagyok ifjúságomtól kezdve; viselem a te rettentéseidet, roskadozom.
Mi estas mizera kaj senforta detempe de la juneco; Mi portas Viajn terurojn, mi konsumiĝas.
16 Általmentek rajtam a te búsulásaid; a te szorongatásaid elemésztettek engem.
Venis sur min Via furiozo, Viaj timigoj min dispremas.
17 Körülvettek engem, mint a vizek egész napon; együttesen körülöveztek engem.
Ili ĉirkaŭas min, kiel akvo, ĉiutage; Ili tute min ĉirkaŭsieĝas.
18 Elszakasztottál tőlem barátot és rokont; ismerőseim a – setétség.
Vi malproksimigis de mi amanton kaj amikon; Miaj konatoj estas en mallumo.
