Zsoltárok 38
1 Dávid zsoltára emlékeztetőül. Uram, haragodban ne fenyíts meg engem; felgerjedésedben ne ostorozz meg engem!
Van David; bij het herinneringsoffer. Jahweh, tuchtig mij niet in uw toorn, Kastijd mij niet in uw gramschap:
2 Mert nyilaid belém akadtak, és kezed rám nehezült.
Want uw pijlen hebben mij getroffen, Uw hand drukt zwaar op mij neer.
3 Nincs épség testemben a te haragodtól; nincs békesség csontjaimban vétkeim miatt.
Er is geen gezonde plek aan mijn vlees om uw toorn, Niets gaafs aan mijn gebeente om mijn zonden;
4 Mert bűneim elborítják fejemet; súlyos teherként, erőm felett.
Want mijn misdaden stapelen zich op mijn hoofd, En drukken mij neer als een loodzware last.
5 Megsenyvedtek, megbűzhödtek sebeim oktalanságom miatt.
Mijn wonden stinken en dragen Om mijn verdwazing;
6 Lehorgadtam, meggörbedtem nagyon; naponta szomorúan járok.
Ik ga gebukt en geknakt, Loop heel de dag maar treurend rond.
7 Mert derekam megtelt gyulladással, és testemben semmi ép sincsen.
Mijn lenden zijn aan alle kanten ontstoken, Geen gezonde plek aan mijn vlees;
8 Erőtlen és összetört vagyok nagyon, s szívem keserűsége miatt jajgatok.
Ik ben uitgeput en gebroken, En snik het uit door het gekerm van mijn hart.
9 Uram, előtted van minden kívánságom, és nincs előled elrejtve az én nyögésem!
Heer, al mijn jammeren is U bekend, Mijn zuchten voor U niet verborgen;
10 Szívem dobogva ver, elhágy erőm, s szemem világa – az sincs már velem.
Wild bonst mijn hart, de kracht ontzinkt mij, Zelfs het licht van mijn ogen is heen.
11 Szeretteim és barátaim félreállanak csapásomban; rokonaim pedig messze állanak.
Mijn vrienden en makkers keren zich af om mijn plagen, En mijn verwanten staan op een afstand te spotten;
12 De tőrt vetnek, a kik életemre törnek, és a kik bajomra törnek; hitványságokat beszélnek, és csalárdságot koholnak mindennap.
Die mijn leven belagen en mijn ongeluk zoeken, Bespreken mijn val, en belasteren mij de hele dag.
13 De én, mint a siket, nem hallok, és olyan vagyok, mint a néma, a ki nem nyitja föl száját.
Maar ik ben als een dove, die het niet hoort, Als een stomme, die zijn mond niet opent,
14 És olyanná lettem, mint az, a ki nem hall, és szájában nincsen ellenmondás.
Als een man, die niet luistert, En wiens mond geen antwoord meer weet.
15 Mert téged vártalak Uram, te hallgass meg Uram, Istenem!
Neen, Jahweh, ik verlaat mij op U: Antwoord Gij, mijn Heer en mijn God;
16 Mert azt gondolom: csak ne örülnének rajtam; mikor lábam ingott, hatalmaskodtak ellenem!
Want ik vrees, dat men zich vrolijk over mij maakt, Een grote mond tegen mij zet, nu mijn voeten wankelen.
17 És bizony közel vagyok az eleséshez, és bánatom mindig előttem van.
Ja, ieder ogenblik dreig ik te vallen, Mijn ellende staat mij steeds voor de geest;
18 Sőt bevallom bűneimet, bánkódom vétkem miatt.
Want ik moet wel mijn misdaad bekennen, En bekommerd zijn over mijn schuld.
19 De ellenségeim élnek, erősödnek; megsokasodtak hazug gyűlölőim,
En machtig zijn ook, die zonder reden mijn vijanden zijn, Talrijk, die mij onverdiend haten,
20 És a kik jóért roszszal fizetnek; ellenem törnek, a miért én jóra törekszem.
Die goed vergelden met kwaad, Mij ondanks mijn beste bedoeling bestrijden.
21 Ne hagyj el Uram Istenem, ne távolodjál el tőlem!
Jahweh, verlaat mij dus niet; Mijn God, blijf niet verre van mij!
22 Siess segítségemre, oh Uram, én szabadítóm!
Kom mij spoedig te hulp, Mijn Heer en mijn Heil!
