Zsoltárok 2

1 Miért dühösködnek a pogányok, és gondolnak hiábavalóságot a népek?

Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

2 A föld királyai felkerekednek és a fejedelmek együtt tanácskoznak az Úr ellen és az ő felkentje ellen:

Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

3 Szaggassuk le az ő bilincseiket, és dobjuk le magunkról köteleiket!

Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

4 Az egekben lakozó neveti, az Úr megcsúfolja őket.

La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

5 Majd szól nékik haragjában, és megrettenti őket gerjedelmében:

Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

6 Én kentem ám fel az én királyomat a Sionon, az én szent hegyemen!

Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

7 Törvényül hirdetem: Az Úr mondá nékem: Én fiam vagy te; én ma nemzettelek téged.

Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

8 Kérjed tőlem és odaadom néked a pogányokat örökségül, és birtokodul a föld határait.

Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

9 Összetöröd őket vasvesszővel: széjjelzúzod őket, mint cserépedényt.

Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

10 Azért, királyok, legyetek eszesek, és okuljatok földnek bírái!

Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

11 Szolgáljátok az Urat félelemmel, és örüljetek reszketéssel.

Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

12 Csókoljátok a Fiút, hogy meg ne haragudjék és el ne veszszetek az úton, mert hamar felgerjed az ő haragja. Boldogok mindazok, a kik ő benne bíznak!

Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.