Jeremiás sir 5
1 Emlékezzél meg Uram, mi esett meg rajtunk; tekintsd meg és lásd meg gyalázatunkat!
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 A mi örökségünk idegenekre szállt; házaink a jövevényekéi.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Apátlan árvák lettünk; anyáink, mint az özvegyek.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Vizünket pénzért iszszuk, tűzifánkat áron kapjuk.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Nyakunknál fogva hajtatunk; elfáradtunk, nincsen nyugtunk.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Égyiptomnak adtunk kezet, az assziroknak, hogy jóllakjunk kenyérrel.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Apáink vétkeztek; nincsenek; mi hordozzuk vétkeiket.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Szolgák uralkodnak rajtunk; nincs a ki megszabadítson kezökből.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Életünk veszélyeztetésével szerezzük kenyerünket a pusztában levő fegyver miatt.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Bőrünk, mint a kemencze, megfeketedett az éhség lázától.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 Az asszonyokat meggyalázták Sionban, a szűzeket Júda városaiban.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 A fejedelmeket kezökkel akasztották fel; a vének orczáit nem becsülik.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Az ifjak a kézi malmot hordozzák, és a gyermekek a fahordásban botlanak el.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 A vének eltüntek a kapuból, megszüntek az ifjak énekelni.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Oda van a mi szívünk öröme, gyászra fordult a mi körtánczunk.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Elesett a mi fejünknek koronája, jaj most nékünk mert vétkeztünk!
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Ezért lett beteg a mi szívünk, ezekért homályosodtak meg a mi szemeink;
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 A Sion hegyéért, hogy elpusztult; rókák futkosnak azon!
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Te Uram örökké megmaradsz; a te királyi széked nemzedékről nemzedékre!
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Miért feledkezel el örökre mi rólunk? miért hagysz el minket hosszú időre?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Téríts vissza Uram magadhoz és visszatérünk; újítsd meg a mi napjainkat, mint régen.
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Mert bizony-bizony megvetettél minket; megharagudtál ránk felettébb!
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
