Jób 9
1 Felele pedig Jób, és monda:
Job antwoordde, en sprak:
2 Igaz, jól tudom, hogy így van; hogyan is lehetne igaz a halandó ember Istennél?
Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
3 Ha perelni akarna ő vele, ezer közül egy sem felelhetne meg néki.
Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
4 Bölcs szívű és hatalmas erejű: ki szegülhetne ellene, hogy épségben maradjon?
Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
5 A ki hegyeket mozdít tova, hogy észre se veszik, és megfordítja őket haragjában.
Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
6 A ki kirengeti helyéből a földet, úgy hogy oszlopai megrepedeznek.
Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
7 A ki szól a napnak és az fel nem kél, és bepecsételi a csillagokat.
Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
8 A ki egymaga feszítette ki az egeket, és a tenger hullámain tapos.
Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
9 A ki teremtette a gönczölszekeret, a kaszás csillagot és a fiastyúkot és a délnek titkos tárait.
Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
10 A ki nagy dolgokat cselekszik megfoghatatlanul, és csudákat megszámlálhatatlanul.
Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
11 Ímé, elvonul mellettem, de nem látom, átmegy előttem, de nem veszem észre.
Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
12 Ímé, ha elragad valamit, ki akadályozza meg; ki mondhatja néki: Mit cselekszel?
Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
13 Ha az Isten el nem fordítja az ő haragját, alatta meghajolnak Ráháb czinkosai is.
God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
14 Hogyan felelhetnék hát én meg ő néki, és lelhetnék vele szemben szavakat?
Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
15 A ki, ha szinte igazam volna, sem felelhetnék néki; kegyelemért könyörögnék ítélő birámhoz.
Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
16 Ha segítségül hívnám és felelne is nékem, még sem hinném, hogy szavamat fülébe vevé;
En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
17 A ki forgószélben rohan meg engem, és ok nélkül megsokasítja sebeimet.
Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
18 Nem hagyna még lélekzetet se vennem, hanem keserűséggel lakatna jól.
Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
19 Ha erőre kerülne a dolog? Ímé, ő igen erős; és ha ítéletre? Ki tűzne ki én nékem napot?
Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
20 Ha igaznak mondanám magamat, a szájam kárhoztatna engem; ha ártatlannak: bűnössé tenne engemet.
Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
21 Ártatlan vagyok, nem törődöm lelkemmel, útálom az életemet.
Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
22 Mindegy ez! Azért azt mondom: elveszít ő ártatlant és gonoszt!
Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
23 Ha ostorával hirtelen megöl, neveti a bűntelenek megpróbáltatását.
Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
24 A föld a gonosz kezébe adatik, a ki az ő biráinak arczát elfedezi. Nem így van? Kicsoda hát ő?
Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
25 Napjaim gyorsabbak valának a kengyelfutónál: elfutának, nem láttak semmi jót.
Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
26 Ellebbentek, mint a gyorsan járó hajók, miként zsákmányára csap a keselyű.
Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
27 Ha azt mondom: Nosza elfelejtem panaszomat, felhagyok haragoskodásommal és vidám leszek:
Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
28 Megborzadok az én mindenféle fájdalmamtól; tudom, hogy nem találsz bűntelennek engem.
Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
29 Rossz ember vagyok én! Minek fáraszszam hát magamat hiába?
En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
30 Ha hóvízzel mosakodom is meg, ha szappannal mosom is meg kezeimet:
Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
31 Akkor is a posványba mártanál engem és az én ruháim is útálnának engem.
Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
32 Mert nem ember ő, mint én, hogy néki megfelelhetnék, és együtt pörbe állanánk.
Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
33 Nincs is közöttünk igazlátó, a ki kezét közbe vethesse kettőnk között!
Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
34 Venné csak el rólam az ő veszszejét, és az ő rettentésével ne rettegtetne engem:
Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
35 Akkor szólanék és nem félnék tőle: mert nem így vagyok én magammal!
Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
