Jób 6
1 Jób pedig felele, és monda:
Ijob respondis kaj diris:
2 Oh, ha az én bosszankodásomat mérlegre vetnék, és az én nyomorúságomat vele együtt tennék a fontba!
Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 Bizony súlyosabb ez a tenger fövenyénél; azért balgatagok az én szavaim.
Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 Mert a Mindenható nyilai vannak én bennem, a melyeknek mérge emészti az én lelkemet, és az Istennek rettentései ostromolnak engem.
Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 Ordít-é a vadszamár a zöld füvön, avagy bőg-é az ökör az ő abrakja mellett?
Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 Vajjon ízetlen, sótalan étket eszik-é az ember; avagy kellemes íze van-é a tojásfehérnek?
Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 Lelkem iszonyodik érinteni is; olyanok azok nékem, mint a megromlott kenyér!
Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 Oh, ha az én kérésem teljesülne, és az Isten megadná, amit reménylek;
Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 És tetszenék Istennek, hogy összetörjön engem, megoldaná kezét, hogy szétvagdaljon engem!
Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Még akkor lenne valami vigasztalásom; újjonganék a fájdalomban, a mely nem kimél, mert nem tagadtam meg a Szentnek beszédét.
Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 Micsoda az én erőm, hogy várakozzam; mi az én végem, hogy türtőztessem magam?!
Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 Kövek ereje-é az én erőm, avagy az én testem aczélból van-é?
Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 Hát nincsen-é segítség számomra; avagy a szabadulás elfutott-é tőlem?!
Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 A szerencsétlent barátjától részvét illeti meg, még ha elhagyja is a Mindenhatónak félelmét.
Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Atyámfiai hűtlenül elhagytak mint a patak, a mint túláradnak medrükön a patakok.
Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 A melyek szennyesek a jégtől, a melyekben olvadt hó hömpölyög;
Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 Mikor átmelegülnek, elapadnak, a hőség miatt fenékig száradnak.
En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Letérnek útjokról a vándorok; felmennek a sivatagba utánok és elvesznek.
Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Nézegetnek utánok Téma vándorai; Sébának utasai bennök reménykednek.
Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 Megszégyenlik, hogy bíztak, közel mennek és elpirulnak.
Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 Így lettetek ti most semmivé; látjátok a nyomort és féltek.
Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 Hát mondtam-é: adjatok nékem valamit, és a ti jószágotokból ajándékozzatok meg engem?
Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 Szabadítsatok ki engem az ellenség kezéből, és a hatalmasok kezéből vegyetek ki engem?
Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 Tanítsatok meg és én elnémulok, s a miben tévedek, értessétek meg velem.
Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 Oh, mily hathatósak az igaz beszédek! De mit ostoroz a ti ostorozásotok?
Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 Szavak ostorozására készültök-é? Hiszen a szélnek valók a kétségbeesettnek szavai!
Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 Még az árvának is néki esnétek, és sírt ásnátok a ti barátotoknak is?!
Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 Most hát tessék néktek rám tekintenetek, és szemetekbe csak nem hazudom?
Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 Kezdjétek újra kérlek, ne legyen hamisság. Kezdjétek újra, az én igazságom még mindig áll.
Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 Van-é az én nyelvemen hamisság, avagy az én ínyem nem veheti-é észre a nyomorúságot?
Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
