< Jób 39 >
1 Tudod-é a kőszáli zergék ellésének idejét; megvigyáztad-é a szarvasok fajzását?
Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
2 Megszámláltad-é a hónapokat, a meddig vemhesek; tudod-é az ellésök idejét?
Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
3 Csak összegörnyednek, elszülik magzataikat, vajudásaiktól megszabadulnak.
Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
4 Fiaik meggyarapodnak, a legelőn nagyranőnek, elszélednek és nem térnek vissza hozzájok.
Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
5 Ki bocsátotta szabadon a vadszamarat, ki oldozta el e szamárnak kötelét,
Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
6 A melynek házául a pusztát rendelém, és lakóhelyéül a sósföldet?
Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
7 Kineveti a városbeli sokadalmat, nem hallja a hajtsár kiáltozását.
Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
8 A hegyeken szedeget, az ő legelőjén mindenféle zöld gazt felkeres.
Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
9 Akar-é szolgálni néked a bölény? Avagy meghál-é a te jászolodnál?
Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
10 Oda kötheted a bölényt a barázdához kötelénél fogva? Vajjon boronálja-é a völgyeket utánad?
Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
11 Bízhatol-é benne, mivelhogy nagy az ereje, és munkádat hagyhatod-é reá?
Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
12 Hiszed-é róla, hogy vetésedet behordja, és szérűdre betakarítja?
Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
13 Vígan leng a struczmadár szárnya: vajjon az eszterág szárnya és tollazata-é az?
Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
14 Hiszen a földön hagyja tojásait, és a porral költeti ki!
Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
15 És elfeledi, hogy a láb eltiporhatja, és a mezei vad eltaposhatja azokat.
Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
16 Fiaival oly keményen bánik, mintha nem is övéi volnának; ha fáradsága kárba vész, nem bánja;
Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
17 Mert Isten a bölcseséget elfeledtette vele, értelmet pedig nem adott néki.
Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
18 De hogyha néki ereszkedik, kineveti a lovat és lovagját.
Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
19 Te adsz-é erőt a lónak, avagy a nyakát sörénynyel te ruházod-é fel?
Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
20 Felugraszthatod-é, mint a sáskát? Tüsszögése dicső, félelmetes!
Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
21 Lábai vermet ásnak, örvend erejének, a fegyver elé rohan.
Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
22 Neveti a félelmet; nem remeg, nem fordul meg a fegyver elől;
Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
23 Csörög rajta a tegez, ragyog a kopja és a dárda:
Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
24 Tombolva, nyihogva kapálja a földet, és nem áll veszteg, ha trombita zeng.
Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
25 A trombitaszóra nyerítéssel felel; messziről megneszeli az ütközetet, a vezérek lármáját és a csatazajt.
Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
26 A te értelmed miatt van-é, hogy az ölyv repül, és kiterjeszti szárnyait dél felé?
Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
27 A te rendelésedre száll-é fent a sas, és rakja-é fészkét a magasban?
Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
28 A kősziklán lakik és tanyázik, a sziklák párkányain és bércztetőkön.
Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
29 Onnét kémlel enni való után, messzire ellátnak szemei.
Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
30 Fiai vért szívnak, és a hol dög van, mindjárt ott terem.
Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!