Jób 37
1 Ezért remeg az én szívem, és csaknem kiszökik helyéből.
Pri tio tremas mia koro Kaj saltas de sia loko.
2 Halljátok meg figyelmetesen az ő hangjának dörgését, és a zúgást, a mely az ő szájából kijön!
Aŭskultu atente en la bruo Lian voĉon, Kaj la sonojn, kiuj eliras el Lia buŝo.
3 Az egész ég alatt szétereszti azt, és villámát is a földnek széléig.
Sub la tutan ĉielon Li kurigas tion, Kaj Sian lumon al la randoj de la tero.
4 Utána hang zendül, az ő fenségének hangjával mennydörög, s nem tartja vissza azt, ha szava megzendült.
Post ĝi ekbruas la tondro; Li tondras per Sia majesta voĉo, Kaj oni ne povas tion haltigi, kiam aŭdiĝas Lia voĉo.
5 Isten az ő szavával csudálatosan mennydörög, és nagy dolgokat cselekszik, úgy hogy nem érthetjük.
Mirinde tondras Dio per Sia voĉo; Li faras ion grandan, sed ne konatan.
6 Mert azt mondja a hónak: Essél le a földre! És a zápor-esőnek és a zuhogó zápornak: Szakadjatok.
Al la neĝo Li diras: Falu sur la teron; Ankaŭ al la pluvego, al Siaj fortaj pluvegoj.
7 Minden ember kezét lepecsétli, hogy megismerje minden halandó, hogy az ő műve.
Sur la manon de ĉiu homo Li metas sigelon, Por ke ĉiuj homoj sciu Lian faron.
8 Akkor a vadállat az ő tanyájára húzódik, és az ő barlangjában marad.
La sovaĝa besto iras en sian kavon Kaj restas en sia loĝejo.
9 Rejtekéből előjön a vihar, és az északi szelektől a fagy.
El la sudo venas ventego, Kaj de la nordo venas malvarmo.
10 Isten lehellete által támad a jég, és szorul össze a víznek szélessége.
De la spiro de Dio venas frosto, Kaj vasta akvo fariĝas kvazaŭ fandaĵo.
11 Majd nedvességgel öntözi meg a felleget, s áttöri a borulatot az ő villáma.
La nubojn Li pezigas per akvo, Kaj nubo disŝutas Lian lumon.
12 És az köröskörül forog az ő vezetése alatt, hogy mindazt megtegyék, a mit parancsol nékik, a föld kerekségének színén.
Li direktas ilin ĉirkaŭen, kien Li volas, Por ke ili plenumu ĉion, kion Li ordonas al ili, sur la tero:
13 Vagy ostorul, ha földjének úgy kell, vagy áldásul juttatja azt.
Ĉu por puno de ia lando, Ĉu por favorkoraĵo Li ilin direktas.
14 Vedd ezt füledbe Jób, állj meg és gondold meg az Istennek csudáit.
Atentu tion, Ijob; Staru, kaj konsideru la miraklojn de Dio.
15 Megtudod-é, mikor rendeli azt rájok az Isten, hogy villanjon az ő felhőjének villáma?
Ĉu vi scias, kiamaniere Dio agigas ilin Kaj aperigas lumon el Sia nubo?
16 Tudod-é, hogy miként lebegnek a felhők, vagy a tökéletes tudásnak csudáit érted-é?
Ĉu vi komprenas, ĉe la distiro de nubo, La miraklojn de Tiu, kiu estas la plej perfekta en la sciado?
17 Miképen melegülnek át ruháid, mikor nyugton van a föld a déli széltől?
Kiamaniere viaj vestoj varmiĝas, Kiam la tero kvietiĝas de sude?
18 Vele együtt terjesztetted-é ki az eget, a mely szilárd, mint az aczéltükör?
Ĉu vi povas etendi kun Li la ĉielon, Firman kiel fandita spegulo?
19 Mondd meg nékünk, mit szóljunk néki? A setétség miatt semmit sem kezdhetünk.
Sciigu al ni, kion ni devas diri al Li; Mi nenion povas elkonjekti pro mallumo.
20 Elbeszélik-é néki, ha szólok? Ha elmondaná valaki: bizony vége volna!
Ĉu estos rakontita al Li tio, kion mi parolas? Se iu parolos, li pereos.
21 Néha nem látják a napot, bár az égen ragyog; de szél fut át rajta és kiderül.
Nun oni ne povas rigardi la lumon, kiu hele lumas en la ĉielo, Kiam la vento pasas kaj purigas ĝin.
22 Észak felől aranyszínű világosság támad, Isten körül félelmetes dicsőség.
De norde venas oro; Ĉirkaŭ Dio estas terura brilo.
23 Mindenható! Nem foghatjuk meg őt; nagy az ő hatalma és ítélő ereje, és a tiszta igazságot el nem nyomja.
La Plejpotenculon ni ne povas kompreni. Li estas granda en forto, justo, kaj vero; Li neniun premas.
24 Azért rettegjék őt az emberek; a kevély bölcsek közül nem lát ő egyet sem.
Tial respektegas Lin la homoj; Kaj Li atentas neniun el la saĝuloj.
