< Jób 29 >
1 Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:
Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
2 Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!
Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
3 Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, s világánál jártam a setétet;
Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
4 A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!
Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
5 Mikor még a Mindenható velem volt, és körültem voltak gyermekeim;
Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
6 Mikor lábaimat édes tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;
Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
7 Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:
Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
8 Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek és állottak.
Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
9 A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.
Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
10 A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.
Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
11 Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.
Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
12 Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.
Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
13 A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
14 Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.
Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
15 A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.
Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
16 A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.
Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
17 Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.
I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
18 Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.
Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
19 Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.
Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
20 Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.
Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
21 Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.
Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
22 Az én szavaim után nem szóltak többet, s harmatként hullt rájok beszédem.
Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
23 Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.
Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
24 Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.
[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
25 Örömest választottam útjokat, mint főember ültem ott; úgy laktam ott, mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.
Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.