Jób 17
1 Lelkem meghanyatlott, napjaim elfogynak, vár rám a sír.
Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
2 Még mindig csúfot űznek belőlem! Szemem az ő patvarkodásuk között virraszt.
Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
3 Kezest magadnál rendelj, kérlek, nékem; különben ki csap velem kezet?
Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
4 Minthogy az ő szívöket elzártad az értelem elől, azért nem is magasztalhatod fel őket.
Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
5 A ki prédává juttatja barátait, annak fiainak szemei elfogyatkoznak.
Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
6 Példabeszéddé tőn engem a népek előtt, és ijesztővé lettem előttök.
Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
7 A bosszúság miatt szemem elhomályosodik, és minden tagom olyan, mint az árnyék.
Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
8 Elálmélkodnak ezen a becsületesek, és az ártatlan a képmutató ellen támad.
De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
9 Ám az igaz kitart az ő útján, és a tiszta kezű ember még erősebbé lesz.
En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
10 Nosza hát, térjetek ide mindnyájan; jőjjetek, kérlek, úgy sem találok bölcset köztetek.
Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
11 Napjaim elmulának, szívemnek kincsei: terveim meghiusulának.
Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
12 Az éjszakát nappallá változtatják, és a világosság csakhamar sötétséggé lesz.
Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden. (Sheol h7585)
14 A sírnak mondom: Te vagy az én atyám; a férgeknek pedig: Ti vagytok az én anyám és néném.
Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
15 Hol tehát az én reménységem, ki törődik az én reménységemmel?
Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
