Jób 14

1 Az asszonytól született ember rövid életű és háborúságokkal bővelkedő.

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 Mint a virág, kinyílik és elhervad, és eltünik, mint az árnyék és nem állandó.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 Még az ilyen ellen is felnyitod-é szemeidet, tennen magaddal törvénybe állítasz-é engem?

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 Ki adhat tisztát a tisztátalanból? Senki.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Nincsenek-é meghatározva napjai? Az ő hónapjainak számát te tudod; határt vetettél néki, a melyet nem hághat át.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 Fordulj el azért tőle, hogy nyugodalma legyen, hogy legyen napjában annyi öröme, mint egy béresnek.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 Mert a fának van reménysége; ha levágják, ismét kihajt, és az ő hajtásai el nem fogynak.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Még ha megaggodik is a földben a gyökere, és ha elhal is a porban törzsöke:

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 A víznek illatától kifakad, ágakat hajt, mint a csemete.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 De ha a férfi meghal és elterül; ha az ember kimúlik, hol van ő?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 Mint a víz kiapad a tóból, a patak elapad, kiszárad:

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 Úgy fekszik le az ember és nem kél fel; az egek elmúlásáig sem ébrednek, nem költetnek föl az ő álmukból.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 Vajha engem a holtak országában tartanál; rejtegetnél engemet addig, a míg elmúlik a te haragod; határt vetnél nékem, azután megemlékeznél rólam! (Sheol h7585)

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

14 Ha meghal az ember, vajjon feltámad-é? Akkor az én hadakozásom minden idejében reménylenék, míglen elkövetkeznék az én elváltozásom.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Szólítanál és én felelnék néked, kivánkoznál a te kezednek alkotása után.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 De most számlálgatod az én lépéseimet, és nem nézed el az én vétkeimet!

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 Gonoszságom egy csomóba van lepecsételve, és hozzáadod bűneimhez.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 Még a hegy is szétomlik, ha eldől; a szikla is elmozdul helyéről;

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 A köveket lekoptatja a víz, a földet elsodorja annak árja: az ember reménységét is úgy teszed semmivé.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Hatalmaskodol rajta szüntelen és ő elmegy; megváltoztatván az arczát, úgy bocsátod el őt.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Ha tisztesség éri is fiait, nem tudja; ha megszégyenülnek, nem törődik velök.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Csak őmagáért fáj még a teste, és a lelke is őmagáért kesereg.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.