Jób 14
1 Az asszonytól született ember rövid életű és háborúságokkal bővelkedő.
De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;
2 Mint a virág, kinyílik és elhervad, és eltünik, mint az árnyék és nem állandó.
Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:
3 Még az ilyen ellen is felnyitod-é szemeidet, tennen magaddal törvénybe állítasz-é engem?
En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!
4 Ki adhat tisztát a tisztátalanból? Senki.
Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!
5 Nincsenek-é meghatározva napjai? Az ő hónapjainak számát te tudod; határt vetettél néki, a melyet nem hághat át.
Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:
6 Fordulj el azért tőle, hogy nyugodalma legyen, hogy legyen napjában annyi öröme, mint egy béresnek.
Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!
7 Mert a fának van reménysége; ha levágják, ismét kihajt, és az ő hajtásai el nem fogynak.
Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.
8 Még ha megaggodik is a földben a gyökere, és ha elhal is a porban törzsöke:
Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:
9 A víznek illatától kifakad, ágakat hajt, mint a csemete.
Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.
10 De ha a férfi meghal és elterül; ha az ember kimúlik, hol van ő?
Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.
11 Mint a víz kiapad a tóból, a patak elapad, kiszárad:
Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:
12 Úgy fekszik le az ember és nem kél fel; az egek elmúlásáig sem ébrednek, nem költetnek föl az ő álmukból.
Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!
13 Vajha engem a holtak országában tartanál; rejtegetnél engemet addig, a míg elmúlik a te haragod; határt vetnél nékem, azután megemlékeznél rólam! (Sheol h7585)
Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)
14 Ha meghal az ember, vajjon feltámad-é? Akkor az én hadakozásom minden idejében reménylenék, míglen elkövetkeznék az én elváltozásom.
Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!
15 Szólítanál és én felelnék néked, kivánkoznál a te kezednek alkotása után.
Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!
16 De most számlálgatod az én lépéseimet, és nem nézed el az én vétkeimet!
Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,
17 Gonoszságom egy csomóba van lepecsételve, és hozzáadod bűneimhez.
Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!
18 Még a hegy is szétomlik, ha eldől; a szikla is elmozdul helyéről;
Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,
19 A köveket lekoptatja a víz, a földet elsodorja annak árja: az ember reménységét is úgy teszed semmivé.
Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,
20 Hatalmaskodol rajta szüntelen és ő elmegy; megváltoztatván az arczát, úgy bocsátod el őt.
Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.
21 Ha tisztesség éri is fiait, nem tudja; ha megszégyenülnek, nem törődik velök.
Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.
22 Csak őmagáért fáj még a teste, és a lelke is őmagáért kesereg.
Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!
