Zsoltárok 95

1 Jertek, ujjongjunk az Örökkévalónak, riadjunk üdvünk sziklájának.

Venu, ni kantu al la Eternulo; Ni ĝoje kriu al la rifuĝejo de nia helpo.

2 Járuljunk szine elé hálaszóval, dalokkal riadjunk neki!

Ni venu antaŭ Lian vizaĝon kun glorado, Per psalmoj ni ĝoje kriu al Li.

3 Mert nagy Isten az Örökkévaló s nagy király mind az istenek fölött;

Ĉar granda Dio estas la Eternulo Kaj granda Reĝo super ĉiuj dioj,

4 kinek kezében vannak a föld mélységei, s övéi a hegyek magasságai;

Kiu havas en Sia mano la profundaĵojn de la tero, Kaj al kiu apartenas la altaĵoj de la montoj;

5 kié a tenger, s ő készítette, s a szárazföldet kezei alkották.

Al kiu apartenas la maro, kaj Li ĝin faris, Kaj la sekteron Liaj manoj kreis.

6 Jőjjetek, boruljunk le s hajoljunk meg, térdeljünk az Örökkévaló, a mi teremtőnk előtt.

Venu, ni kliniĝu, ni ĵetu nin teren, Ni genuu antaŭ la Eternulo, nia Kreinto.

7 Mert Ő a mi Istenünk, s mi legelésének népe és kezének juhai – e napon vajha hallgatnátok szavára.

Ĉar Li estas nia Dio, Kaj ni estas la popolo de Lia paŝtejo kaj la ŝafoj de Lia mano. Hodiaŭ, se vi aŭskultas Lian voĉon,

8 Ne keményítsétek meg szíveteket mint Meribánál, mint Massza napján a pusztában,

Ne obstinigu vian koron, kiel en Meriba, Kiel en la tago de Masa en la dezerto,

9 a hol megkisértettek engem őseitek, próbára tettek, bár látták cselekvésemet.

Kiam viaj patroj Min incitis, Esploris kaj vidis Mian faron.

10 Negyven évig undorodtam a nemzedéktől s mondtam: tévelygő szívűek népe ők, s ők nem ismerik utjaimat;

Kvardek jarojn Mi indignis kontraŭ tiu generacio, Kaj Mi diris: Ili estas popolo kun koro malĝusta, Kaj ili ne volas koni Miajn vojojn;

11 úgy hogy megesküdtem haragomban: nem fognak bemenni nyugvó helyembe!

Tial Mi ĵuris en Mia kolero, Ke ili ne venos en Mian ripozejon.