Zsoltárok 2

1 Miért csődültek a népek, és gondolnak hiábavalót a nemzetek,

Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

2 összeállanak a föld királyai, és együtt tanakodnak a fejedelmek az Örökkévaló és az ő fölkentje ellen?

Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

3 Szakítsuk szét kötelékeiket, s vessük le magunkról bilincseiket!

Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

4 Az égben trónoló nevet, az Úr gúnyolódik rajtuk,

Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

5 akkor beszél hozzájuk haragjában és hevében megrettenti őket:

Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

6 Hisz én iktattam be királyomat Cziónon, az én szent hegyemen. –

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

7 Hadd adok hírt törvényről! Az Örökkévaló szólt hozzám: fiam vagy, én ma szülőd lettem.

Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

8 Kérj tőlem, s majd adok nemzeteket birtokodul s tulajdonodul a földnek végeit;

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

9 majd megtöröd őket vaspálczával, mint a fazekasedényt szétzúzod őket!

Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

10 Most tehát királyok, térjetek észre, okuljatok, földnek birái;

Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

11 szolgáljátok az Örökkévalót félelemben és ujjongjatok remegés közt.

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

12 Hódoljatok a fiúnak, nehogy haragudjék s elvesznétek az úton; mert kevés híján felgyúl a haragja. Boldogok mind, kik benne keresnek menedéket!

Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.