Zsoltárok 147
1 Hallelúja! Mert jó zengeni Istenünknek, mert kellemes, illendő a dicséret.
Haleluja! Ĉar estas bone kanti al nia Dio, Ĉar agrabla estas la glorkantado.
2 Fölépíti Jeruzsálemet az Örökkévaló, Izraél eltaszítottjait egybegyűjti.
La Eternulo konstruas Jerusalemon, La elpelitojn de Izrael Li kolektas.
3 Ő, ki meggyógyítja a megtört szivüeket és bekötözi fájdalmaikat;
Li sanigas la korprematojn Kaj bandaĝas iliajn vundojn.
4 számát olvassa meg a csillagoknak, mindnyájukat néven szólítja.
Li kalkulas la stelojn, Kaj al ili ĉiuj Li donas nomojn.
5 Nagy az urunk és sok erejű, értelmének nincsen száma.
Granda estas nia Sinjoro kaj tre forta; Lia saĝo estas nemezurebla.
6 Föntartja az alázatosakat az Örökkévaló, földig alázza le a gonoszokat.
La Eternulo altigas la humilulojn; Sed la malvirtulojn Li malaltigas ĝis la tero.
7 Énekeljetek az Örökkévalónak hálaszóval, zengjetek Istenünknek hárfával!
Kantu al la Eternulo gloradon, Muziku al nia Dio per harpo.
8 A ki felhőkkel borítja az eget, ki esőt készít a földnek, ki füvet sarjaszt a hegyeken;
Li kovras la ĉielon per nuboj, Pretigas por la tero pluvon, Kreskigas sur la montoj herbon.
9 megadja kenyerét a baromnak, a hollófiaknak, a melyek felkiáltanak.
Li donas al la bruto ĝian nutraĵon, Kaj al la korvidoj, kiuj krias.
10 Nem a lónak erejében telik kivánsága, nem a férfi czombjaiban telik kedve.
Ne la forton de ĉevalo Li ŝatas; Ne la femuroj de homo al Li plaĉas:
11 Kedveli az Örökkévaló azokat, kik őt félik, azokat, kik várakoznak kegyelmére.
Plaĉas al la Eternulo Liaj timantoj, Kiuj fidas Lian bonecon.
12 Dicsőitsd, Jeruzsálem, az Örökkévalót, dicsérd Istenedet, oh Czión!
Laŭdu, ho Jerusalem, la Eternulon; Gloru vian Dion, ho Cion.
13 Mert megerősítette kapuid reteszeit, megáldotta gyermekeidet tebenned.
Ĉar Li fortikigis la riglilojn en viaj pordegoj, Li benis viajn filojn interne de vi.
14 Ő, ki békét teszen határodul, búzának javával jóllakat téged;
Li donas pacon al viaj limoj, Li satigas vin per la plej bona el la tritiko.
15 ki szavát a földre küldi, hamarosan szalad az igéje;
Li sendas Sian ordonon al la tero; Tre rapide kuras Lia vorto.
16 ki havat ad, akár a gyapju, deret szór, akár a hamu,
Li donas neĝon kiel lanon, Li ŝutas prujnon kiel cindron.
17 dobja jegét, akár kenyérdarabok, fagya előtt ki állhat meg?
Li ĵetas Sian glacion kiel pecojn; Kiu kontraŭstaros al Lia frosto?
18 Küldi igéjét s elolvasztja azokat, fuvatja szelét: folynak a vizek,
Li sendas Sian vorton, kaj ĉio degelas; Li blovas per Sia vento, kaj ekfluas akvo.
19 Tudtára adja igéjét Jákóbnak, törvényeit és rendeleteit Izraélnek.
Li sciigas al Jakob Sian vorton, Siajn leĝojn kaj decidojn al Izrael.
20 Nem tett úgy egy nem yetnek sem, és rendeleteit – nem ismerik azokat. Hallelúja!
Tiel Li ne faras al iu alia popolo; Kaj Liajn decidojn ili ne scias. Haleluja!
