< Zsoltárok 139 >

1 A karmesternek. Zsoltár Dávidtól. Örökkévaló, átkutattál engem és megismertél.
Don mai bi da kaɗe-kaɗe. Ta Dawuda. Zabura ce. Ya Ubangiji, ka bincike ni ka kuwa san ni.
2 Te ismered ültemet és keltemet, érted gondolatomat messziről.
Ka san sa’ad da na zauna da sa’ad da na tashi; ka san tunanina daga nesa.
3 Jártamat és fektemet meghánytad, s mind az útjaimat kitapasztaltad,
Ka san fitata da kuma kwanciyata; ka saba da dukan hanyoyina.
4 mert nincs szó nyelvemen; immár Örökkévaló, ismered azt egészen.
Kafin in yi magana da harshena ka santa gaba ɗaya, ya Ubangiji.
5 Hátul és elől körülzártál engem és reám tetted kezedet.
Ka kewaye ni, gaba da baya; ka sa hannunka a kaina.
6 Csodálatos nekem a megismerése, túlmagas, nem birom meg.
Irin wannan sanin game da ni ya fi ƙarfin magana, ya fi ƙarfi in gane.
7 Hová menjek szellemedtől, s hová szökjem színed elől?
Ina zan tafi daga Ruhunka? Ina zan gudu in tafi daga gabanka?
8 Ha felszállok az égbe, te ott vagy, s ha ágyat terítenék az alvilágban, ímhol vagy. (Sheol h7585)
In na haura zuwa sammai, kana a can; in na yi gado a zurfafa, kana a can. (Sheol h7585)
9 Venném hajnalnak szárnyait, laknám tengernek végén:
In na tashi a fikafikan safiya, in na sauka a gefe mai nisa na teku,
10 ott is kezed vezet engem, és megragad a te jobbod.
can ma hannunka zai bishe ni, hannunka na dama zai riƙe ni gam.
11 Ha mondom: bizony, sötétség borit el engem és éjjellé válik a világosság körülöttem:
In na ce, “Tabbatacce duhu zai ɓoye ni haske kuma zai zama dare kewaye da ni,”
12 a sötétség sem sötét neked, s az éjjel világít mint a nappal, akár sötétség akár világosság!
duhu ma ba zai zama duhu gare ka ba; dare zai haskaka kamar rana, gama duhu ya yi kamar haske gare ka.
13 Mert te szerzetted veséimet, szöttél engem anyám testében.
Gama ka halicci ciki-cikina; ka gina ni gaba ɗaya a cikin mahaifar mahaifiyata.
14 Magasztallak azért, hogy félelmetesen csodás lettem; csodásak a műveid és lelkem tudja nagyon.
Ina yabonka domin yadda ka yi ni abin tsoro ne da kuma abin mamaki; ayyukanka suna da banmamaki, na san da haka sosai.
15 Nem volt rejtve előtted csontozatom, a hogy alkottattam titokban, himeztettem földnek aljaiban.
Ƙasusuwana ba a ɓoye suke a gare ka ba sa’ad da aka yi ni asirce. Sa’ad da saƙa ni gaba ɗaya a zurfafan duniya.
16 Idomtalan testemet látták szemeid; a könyvedben mind be vannak irva-e a napok, melyek alkotandók, midőn egy sem volt még közülök.
Idanunka sun ga jikina marar fasali; dukan kwanakin da aka tsara mini a rubuce suke a littafinka kafin ɗayansu yă kasance.
17 Nekem pedig mi drágák a gondolataid, oh Isten, mi tetemesek az összegeik!
Tunaninka suna da daraja gare ni, ya Allah! Yawansu ba su da iyaka!
18 Megolvasnám – számosabbak a fövenynél; fölébredek és még veled vagyok.
A ce zan iya ƙirgansu, za su fi yashin teku yawa. Sa’ad da na farka, ina nan tare da kai har yanzu.
19 Vajha megölnéd, oh Isten, a gonoszt! És vérontás emberei ti, távozzatok tölem!
Da kawai za ka kashe mugaye, ya Allah! Ku rabu da ni, ku masu kisankai!
20 Kik téged megemlítenek fondorlatnál, hamisan ejtették ki nevedet ellenségeid.
Suna magana game da kai da mugun nufi; maƙiyanka suna ɗaukan sunanka a banza.
21 Nemde gyűlölőidet, oh Örökkévaló, gyülölöm és az ellened támadóktól elundorodom.
Ba ina ƙin masu ƙinka ba, ya Ubangiji, ina kuma ƙyamar waɗanda suke tayar maka ba?
22 Teljes gyűlölettel gyűlölöm őket, ellenségeimmé lettek nekem!
Ba ni da wani abu da nake musu sai kiyaye kawai; na ɗauke su abokan gābana.
23 Kutass át engem, Isten s ismerd meg szivemet; vizsgálj meg, s ismerd meg tépelődésemet!
Ka bincike ni, ya Allah ka kuma san zuciyata; ka gwada ni ka kuma san damuwata.
24 S lásd, van-e bennem bosszantásnak útja, s vezess engem az örök útra!
Duba ko akwai wani laifi a cikina, ka bishe ni a madawwamiyar hanya.

< Zsoltárok 139 >