Zsoltárok 139
1 A karmesternek. Zsoltár Dávidtól. Örökkévaló, átkutattál engem és megismertél.
Een psalm van David, voor den opperzangmeester. HEERE! Gij doorgrondt en kent mij.
2 Te ismered ültemet és keltemet, érted gondolatomat messziről.
Gij weet mijn zitten en mijn opstaan; Gij verstaat van verre mijn gedachten.
3 Jártamat és fektemet meghánytad, s mind az útjaimat kitapasztaltad,
Gij omringt mijn gaan en mijn liggen; en Gij zijt al mijn wegen gewend.
4 mert nincs szó nyelvemen; immár Örökkévaló, ismered azt egészen.
Als er nog geen woord op mijn tong is, zie, Heere! Gij weet het alles.
5 Hátul és elől körülzártál engem és reám tetted kezedet.
Gij bezet mij van achteren en van voren, en Gij zet Uw hand op mij.
6 Csodálatos nekem a megismerése, túlmagas, nem birom meg.
De kennis is mij te wonderbaar, zij is hoog, ik kan er niet bij.
7 Hová menjek szellemedtől, s hová szökjem színed elől?
Waar zou ik heengaan voor Uw Geest en waar zou ik heenvlieden voor Uw aangezicht?
Zo ik opvoer ten hemel, Gij zijt daar; of bedde ik mij in de hel, zie, Gij zijt daar. (Sheol h7585)
9 Venném hajnalnak szárnyait, laknám tengernek végén:
Nam ik vleugelen des dageraads, woonde ik aan het uiterste der zee;
10 ott is kezed vezet engem, és megragad a te jobbod.
Ook daar zou Uw hand mij geleiden, en Uw rechterhand zou mij houden.
11 Ha mondom: bizony, sötétség borit el engem és éjjellé válik a világosság körülöttem:
Indien ik zeide: De duisternis zal mij immers bedekken; dan is de nacht een licht om mij.
12 a sötétség sem sötét neked, s az éjjel világít mint a nappal, akár sötétség akár világosság!
Ook verduistert de duisternis voor U niet; maar de nacht licht als de dag; de duisternis is als het licht.
13 Mert te szerzetted veséimet, szöttél engem anyám testében.
Want Gij bezit mijn nieren; Gij hebt mij in mijner moeders buik bedekt.
14 Magasztallak azért, hogy félelmetesen csodás lettem; csodásak a műveid és lelkem tudja nagyon.
Ik loof U, omdat ik op een heel vreselijke wijze wonderbaarlijk gemaakt ben; wonderlijk zijn Uw werken! ook weet het mijn ziel zeer wel.
15 Nem volt rejtve előtted csontozatom, a hogy alkottattam titokban, himeztettem földnek aljaiban.
Mijn gebeente was voor U niet verholen, als ik in het verborgene gemaakt ben, en als een borduursel gewrocht ben, in de nederste delen der aarde.
16 Idomtalan testemet látták szemeid; a könyvedben mind be vannak irva-e a napok, melyek alkotandók, midőn egy sem volt még közülök.
Uw ogen hebben mijn ongevormden klomp gezien; en al deze dingen waren in Uw boek geschreven, de dagen als zij geformeerd zouden worden, toen nog geen van die was.
17 Nekem pedig mi drágák a gondolataid, oh Isten, mi tetemesek az összegeik!
Daarom, hoe kostelijk zijn mij, o God, Uw gedachten! hoe machtig veel zijn haar sommen!
18 Megolvasnám – számosabbak a fövenynél; fölébredek és még veled vagyok.
Zoude ik ze tellen? Harer is meer, dan des zands; word ik wakker, zo ben ik nog bij U.
19 Vajha megölnéd, oh Isten, a gonoszt! És vérontás emberei ti, távozzatok tölem!
O God! dat Gij den goddeloze ombracht! en gij, mannen des bloeds, wijkt van mij!
20 Kik téged megemlítenek fondorlatnál, hamisan ejtették ki nevedet ellenségeid.
Die van U schandelijk spreken, en Uw vijanden ijdellijk verheffen.
21 Nemde gyűlölőidet, oh Örökkévaló, gyülölöm és az ellened támadóktól elundorodom.
Zou ik niet haten, HEERE! die U haten? en verdriet hebben in degenen, die tegen U opstaan?
22 Teljes gyűlölettel gyűlölöm őket, ellenségeimmé lettek nekem!
Ik haat hen met volkomen haat, tot vijanden zijn zij mij.
23 Kutass át engem, Isten s ismerd meg szivemet; vizsgálj meg, s ismerd meg tépelődésemet!
Doorgrond mij, o God! en ken mijn hart; beproef mij, en ken mijn gedachten.
24 S lásd, van-e bennem bosszantásnak útja, s vezess engem az örök útra!
En zie, of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwigen weg.
