Zsoltárok 139
1 A karmesternek. Zsoltár Dávidtól. Örökkévaló, átkutattál engem és megismertél.
Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Jahweh, Gij doorschouwt mij volmaakt, Gij zijt het, die mij doorgrondt;
2 Te ismered ültemet és keltemet, érted gondolatomat messziről.
Gij kent mijn zitten en staan, En verstaat mijn gedachten van verre.
3 Jártamat és fektemet meghánytad, s mind az útjaimat kitapasztaltad,
Gij meet mijn lopen en liggen, Zijt met al mijn wegen vertrouwd;
4 mert nincs szó nyelvemen; immár Örökkévaló, ismered azt egészen.
Ja, er komt geen woord op mijn tong, Of Gij kent het nauwkeurig, o Jahweh!
5 Hátul és elől körülzártál engem és reám tetted kezedet.
Gij omsluit mij van achter en voren, En houdt mij geheel in uw hand.
6 Csodálatos nekem a megismerése, túlmagas, nem birom meg.
Te wonderlijk is mij uw weten, Te hoog: ik kan het niet vatten.
7 Hová menjek szellemedtől, s hová szökjem színed elől?
Waar zou ik ooit uw geest ontlopen, Uw aanschijn kunnen ontvluchten?
Stijg ik ten hemel: Gij zijt er; Daal ik in het dodenrijk af: Gij zijt er! (Sheol h7585)
9 Venném hajnalnak szárnyait, laknám tengernek végén:
Sla ik de wieken als het morgenrood uit, En laat ik mij neer aan de grenzen der zee:
10 ott is kezed vezet engem, és megragad a te jobbod.
Ook daar nog leidt mij uw hand, En houdt uw rechter mij vast.
11 Ha mondom: bizony, sötétség borit el engem és éjjellé válik a világosság körülöttem:
Al zeg ik: Ha, de duisternis zal mij bedekken, De nacht mij verschuilen:
12 a sötétség sem sötét neked, s az éjjel világít mint a nappal, akár sötétség akár világosság!
Dan maakt duisternis zelfs het niet donker voor U, Straalt de nacht als de dag, het donker als licht!
13 Mert te szerzetted veséimet, szöttél engem anyám testében.
Want Gij hebt mijn nieren geschapen, Mij in de schoot van mijn moeder gevormd:
14 Magasztallak azért, hogy félelmetesen csodás lettem; csodásak a műveid és lelkem tudja nagyon.
Ik dank U voor het ontzaglijk wonder van mijn ontstaan, En voor uw heerlijke werken.
15 Nem volt rejtve előtted csontozatom, a hogy alkottattam titokban, himeztettem földnek aljaiban.
Gij hebt ook mijn ziel zorgvuldig gekend, En mijn gebeente bleef voor U niet verborgen, Toen ik in dat geheimvolle oord werd geschapen, Kunstig bewerkt in de diepten der aarde.
16 Idomtalan testemet látták szemeid; a könyvedben mind be vannak irva-e a napok, melyek alkotandók, midőn egy sem volt még közülök.
Uw ogen hebben mijn vormeloze leden aanschouwd, In uw boek stonden ze allen beschreven: Ook de dagen, waarop ze werden gemaakt, Voordat er nog één van bestond.
17 Nekem pedig mi drágák a gondolataid, oh Isten, mi tetemesek az összegeik!
Maar hoe ondoorgrondelijk zijn ùw gedachten voor mij, Hoe overweldigend is haar getal, o mijn God;
18 Megolvasnám – számosabbak a fövenynél; fölébredek és még veled vagyok.
Ga ik ze tellen, ze zijn talrijker nog dan het zand, En als ik ontwaak, is mijn geest met U bezig!
19 Vajha megölnéd, oh Isten, a gonoszt! És vérontás emberei ti, távozzatok tölem!
Dood dan de bozen, o God, En laat de bloeddorstigen ver van mij blijven:
20 Kik téged megemlítenek fondorlatnál, hamisan ejtették ki nevedet ellenségeid.
Die zich tegen uw plannen verzetten, En uw raadsbesluiten willen verijdelen.
21 Nemde gyűlölőidet, oh Örökkévaló, gyülölöm és az ellened támadóktól elundorodom.
Zou ik niet haten, die U haten, o Jahweh, Niet walgen van wie tegen U opstaan?
22 Teljes gyűlölettel gyűlölöm őket, ellenségeimmé lettek nekem!
Ik haat ze zo fel, als ik haten kan, Mijn eigen vijanden zullen ze zijn!
23 Kutass át engem, Isten s ismerd meg szivemet; vizsgálj meg, s ismerd meg tépelődésemet!
Beproef mij, o God, en doorgrond mijn hart, Toets mij, en ken mijn gedachten:
24 S lásd, van-e bennem bosszantásnak útja, s vezess engem az örök útra!
Zie, of ik op de weg der ongerechtigheid ben; Breng mij dan terug op het eeuwige pad!
